การประกวดเพลงยูโรวิชัน

การประกวดเพลงยูโรวิชัน
ประเภท	ประกวดเพลง
สร้างโดย	มาร์แซล เบซ็องซง
เค้าโครงจาก	เทศกาลดนตรีซานเรโม
พิธีกร	หลากหลายคน
ผู้ประพันธ์ดนตรีแก่นเรื่อง	มาร์ก-อ็องตวน ชาร์ป็องตีเย
ดนตรีแก่นเรื่องเปิด	เต เดอุม: Prelude (Marche en rondeau)
ดนตรีแก่นเรื่องปิด	เต เดอุม: Prelude (Marche en rondeau)
ประเทศแหล่งกำเนิด	นานาชาติ
ภาษาต้นฉบับ	อังกฤษและฝรั่งเศส
จำนวนตอน	การประกวด 68 ครั้ง การถ่ายทอดสด 104 ครั้ง
การผลิต
ความยาวตอน	~2 ชั่วโมง (รอบรองชนะเลิศ) ~4 ชั่วโมง (รอบชิงชนะเลิศ)
บริษัทผู้ผลิต	สหภาพการแพร่สัญญาณวิทยุและโทรทัศน์แห่งยุโรป
ออกอากาศ
ออกอากาศ	24 พฤษภาคม ค.ศ. 1956 (1956-05-24) – ปัจจุบัน

การประกวดเพลงชิงชนะเลิศแห่งยุโรป เรียกโดยทั่วไปว่า การประกวดเพลงยูโรวิชัน (อังกฤษ: Eurovision Song Contest; ฝรั่งเศส: Concours Eurovision de la chanson) หรือ ยูโรวิชัน (อังกฤษ: Eurovision) คือการประกวดเพลงระดับนานาชาติประจำปีที่จัดขึ้นโดยสหภาพการแพร่สัญญาณวิทยุและโทรทัศน์แห่งยุโรป (อีบียู) แต่ละประเทศที่เข้าร่วมจะส่งเพลงเข้าประกวด และแล้วจะมีการแสดงสดต่อหน้าสาธารณชน โดยจะถ่ายทอดในสถานีโทรทัศน์ระดับชาติของประเทศสมาชิกผ่านเครือข่ายยูโรวิชันและยูโรเรดิโอ จากนั้นประเทศที่เข้าร่วมจะลงคะแนนให้เพลงของประเทศอื่นเพื่อตัดสินผู้ชนะ

การประกวดมีเค้าโครงมาจากเทศกาลดนตรีซานเรโม ซึ่งจัดที่ลิกูเรียนริเวียราตั้งแต่ปี ค.ศ. 1951 การประกวดเพลงยูโรวิชันมีการจัดขึ้นทุกปีตั้งแต่ ค.ศ. 1956 (ยกเว้นการประกวดปี 2020 เนื่องจากมาตรการป้องกันโควิด-19) ส่งผลให้เป็นการประกวดเพลงที่ถ่ายทอดทางโทรทัศน์และหนึ่งในรายการโทรทัศน์ที่ออกอากาศยาวนานที่สุด ประเทศที่เป็นสมาชิกอีบียูปัจจุบันและประเทศที่เกี่ยวข้องมีสิทธิในการเข้าร่วม โดย ณ ค.ศ. 2024 มีประเทศที่เคยเข้าร่วมการประกวดอย่างน้อยหนึ่งครั้งทั้งหมด 52 ประเทศ นับตั้งแต่การประกวดครั้งแรก แต่ละประเทศสมาชิกจะส่งเพลงต้นฉบับความยาวไม่เกิน 3 นาที โดยจะต้องมีนักร้องหรือกลุ่มคนไม่เกิน 6 คนที่มีอายุ 16 ปีขึ้นไปมาแสดงสด แต่ละประเทศจะให้คะแนน 1–8, 10 และ 12 คะแนนแก่เพลง 10 เพลง โดยพิจารณาจากความคิดเห็นของกลุ่มนักดนตรีมืออาชีพและผู้ชมในประเทศนั้นๆ โดยเพลงที่ได้รับคะแนนมากที่สุดจะเป็นผู้ชนะ นอกจากนี้ยังมีการแสดงอื่นๆ ที่จะจัดขึ้นควบคู่ไปกับการแข่งขัน ได้แก่ การแสดงเปิด การแสดงช่วงพัก และการแสดงรับเชิญโดยนักดนตรีและบุคคลอื่นๆ โดยการแสดงในอดีตมีศิลปินเข้าร่วมแสดงมากมาย อาทิ ซีร์ก ดู ซอแลล มาดอนนา จัสติน ทิมเบอร์เลก มิคา ริตา ออรา และการแสดง ริเวอร์แดนซ์ ครั้งแรก เดิมการแข่งขันจะจัดขึ้นในช่วงเย็นของวันหนึ่งๆ เท่านั้น แต่ในปัจจุบันก็ได้มีการขยายตัวมากขึ้น (มีการเข้าร่วมของประเทศนอกทวีปยุโรป เช่น อิสราเอลและออสเตรเลีย) นำไปสู่การนำวิธีการเลื่อนตกชั้นในช่วงทศวรรษ 1990 และระบบรอบรองชนะเลิศในช่วงทศวรรษ 2000 ณ ค.ศ. 2024 เยอรมนีเป็นประเทศที่เข้าร่วมการประกวดเพลงยูโรวิชันมากที่สุด โดยเข้าร่วมทุกครั้งเว้นการประกวดปี 1996 เพียงครั้งเดียว ในขณะที่ไอร์แลนด์และสวีเดนเป็นประเทศที่ชนะการประกวดมากที่สุด โดยทั้งสองประเทศชนะไปเจ็ดครั้ง

การประกวดครั้งหนึ่งมักจัดขึ้นในประเทศที่ชนะการแข่งขันในปีก่อนหน้า โดยเป็นโอกาสในการนำเสนอประเทศและเมืองเจ้าภาพในฐานะจุดหมายปลายทางของนักท่องเที่ยว นอกเหนือจากสัญลักษณ์ยูโรวิชันหลักที่ใช้เป็นการทั่วไปแล้ว การแข่งขันแต่ละครั้งจะมีธีมการประกวดเฉพาะตัว การประกวดจะออกอากาศในประเทศต่างๆ ทั่วทุกทวีป และมีการออกอากาศทางออนไลน์ผ่านเว็บไซต์ยูโรวิชันอย่างเป็นทางการตั้งแต่การแข่งขันปี 2001 การประกวดเพลงยูโรวิชันเป็นหนึ่งในกิจกรรมที่ไม่ใช่กีฬาที่มีผู้ชมมากที่สุดในโลกทุกปี โดยมีผู้ชมหลายร้อยล้านคนทั่วโลกรับชมการประกวดสด การเข้าร่วมการแข่งขันของศิลปินมักเป็นจุดเริ่มต้นของสายอาชีพ ในบางกรณีก็ประสบความสำเร็จในระดับนานาชาติอย่างยาวนาน ศิลปินหลายคนจากศิลปินเพลงที่ขายดีที่สุดต่างเคยเข้าร่วมการประกวดเพลงยูโรวิชันมาก่อน เช่น แอ็บบา เซลีน ดิออน ฆูลิโอ อิเกลเซียส คลิฟฟ์ ริชาร์ด และ โอลิเวีย นิวตัน-จอห์น อีกทั้งซิงเกิลที่ขายดีที่สุดบางเพลงของโลกได้รับการแสดงในระดับนานาชาติเป็นครั้งแรกบนเวทียูโรวิชันนี้เอง

รูปแบบการประกวด

ประเทศที่ร่วมเข้าแข่งขันจะเลือกเพลงและนักร้อง ประเทศละหนึ่งชุดโดยใช้ผู้แสดงไม่เกินหกคน ที่จะแสดงสดทางโทรทัศน์ เพลงที่เข้าประกวดต้องเป็นเพลงที่แต่งขึ้นมาใหม่ทั้งเนื้อร้องและทำนอง โดยประเภทของเพลงในการแข่งขันมีความหลากหลาย

ในการตัดสินผู้ชนะ ตั้งแต่ปี 2016 เป็นต้นมา คะแนนจะถูกแบ่งเป็นสองส่วน คือจากคณะกรรมการผู้เชี่ยวชาญของแต่ละประเทศ และจากผู้ชมซึ่งเป็นประชากรในประเทศสมาชิก EBU รวมถึงผู้ชมใน "ส่วนอื่นของโลก" (เริ่มตั้งแต่ปี 2023) โดยแต่ละประเทศจะใช้คะแนนจากคณะกรรมการ (Jury Vote) และจากการโหวตของผู้ชมทางโทรศัพท์/การส่งเอสเอ็มเอส/การโหวตผ่านแอพ/การโหวตผ่านเว็บไซต์ (Televote) อย่างละครึ่งหนึ่ง ซึ่งแต่ละประเทศไม่มีสิทธิตัดสินหรือโหวตให้กับประเทศของตัวเอง ทุกประเทศมีโอกาสได้คะแนนเท่ากันโดยไม่คำนึงถึงปัจจัยอื่น ๆ ด้วยเหตุนั้นประเทศรัสเซียจึงมีโอกาสได้คะแนนเท่ากับโมนาโก

ประเทศที่ได้คะแนนมากที่สุดสองอันดับแรกจะได้ 12 และ 10 คะแนน ส่วนอันดับสามถึงสิบจะได้คะแนนตั้งแต่ 8 จนถึง 1 คะแนน โดยในการประกาศผลช่วงท้ายของการถ่ายทอดสดรอบชิงชนะเลิศ จะแบ่งเป็นสองช่วง ได้แก่

• คะแนนจากคณะกรรมการ โดยประเทศที่ได้ 1-8 และ 10 คะแนน ตัวเลขจะปรากฏบนกระดานคะแนนดิจิทัล ส่วนประเทศที่ได้ 12 คะแนน (อังกฤษ: Twelve Points, ฝรั่งเศส: Douze Points) ตัวแทนของแต่ละประเทศจะเป็นผู้ประกาศ
• คะแนนจากการโหวตของผู้ชม ทางโทรศัพท์ ข้อความสั้น และ แอพ พิธีกรจะเป็นผู้ประกาศเอง โดยในปี 2016-2018 จะประกาศเลขคะแนน ตามด้วยชื่อประเทศที่ได้คะแนนจากการโหวต เรียงจากต่ำสุดไปสูงสุด และตั้งแต่ปี 2019 เป็นต้นไป จะประกาศคะแนนจากผู้ชมของแต่ละประเทศ เรียงตามลำดับประเทศที่ได้คะแนนคณะกรรมการ จากต่ำสุดไปหาสูงสุด

ประเทศที่ได้คะแนนจากทั้งสองส่วนข้างต้นรวมกันมากที่สุด จะเป็นผู้ชนะของการประกวดปีนั้น ๆ หากเกิดกรณีที่มีประเทศที่มีคะแนนเท่ากัน จะตัดสินที่คะแนนรวมจากการโหวตของผู้ชม หากยังเท่ากันจะนับจำนวนคะแนนจากการโหวตของผู้ชมที่ได้รับ เรียงจากคะแนนสูงสุดที่ได้รับไปยังคะแนนต่ำสุด หากคะแนนเท่ากันอีก ประเทศที่มีลำดับการแสดงก่อนจะเป็นผู้ชนะ

ประเทศของผู้ชนะจะได้รับถ้วยหรือเหรียญรางวัล และเป็นเจ้าภาพจัดการประกวดปีต่อไป โดยประเทศเจ้าภาพกับประเทศที่ออกค่าใช้จ่ายให้กับทาง EBU มากที่สุด ได้แก่ สหราชอาณาจักร ฝรั่งเศส เยอรมนี สเปน และ อิตาลี (ซึ่งเรียกอย่างไม่เป็นทางการว่า กลุ่มประเทศ "บิ๊กไฟว์") จะสามารถส่งทีมเข้าประกวดในรอบชิงชนะเลิศได้โดยอัตโนมัติ (ในปี 2015 ออสเตรเลียได้รับสิทธิ์เข้ารอบชิงชนะเลิศโดยอัตโนมัติเป็นกรณีพิเศษเพิ่มเติมอีกหนึ่งประเทศ ในโอกาสครบรอบ 60 ปีการประกวด) ส่วนประเทศที่เหลือทั้งหมดต้องเข้าประกวดรอบคัดเลือก ซึ่งมีสองวันและคัดประเทศเข้ารอบชิงชนะเลิศวันละสิบประเทศ ทำให้รอบชิงชนะเลิศมีประเทศเข้าประกวดทั้งหมด 26 ประเทศ ส่วนในปีที่ประเทศในกลุ่มบิ๊กไฟว์เป็นเจ้าภาพ จะมีชาติที่เข้าร่วมประกวดรอบชิงชนะเลิศรวม 25 ประเทศ

สำหรับในการประกวดปี 2023 ยูเครน ประเทศผู้ชนะการประกวดปีก่อนหน้า ไม่สามารถจัดงานได้เนื่องจากยังอยู่ในภาวะสงคราม สหราชอาณาจักรที่ได้ลำดับที่สองในการประกวดคราวเดียวกันนั้น จึงรับหน้าที่จัดประกวดแทน แต่ยูเครนก็ยังได้รับสิทธิ์เข้ารอบชิงชนะเลิศโดยอัตโนมัติตามธรรมเนียมเช่นเดิม ดังนั้นจึงมีชาติที่เข้าร่วมการประกวดในรอบชิงชนะเลิศปีดังกล่าวรวม 26 ประเทศ แม้จะมีหนึ่งในกลุ่มประเทศบิ๊กไฟว์เป็นเจ้าภาพก็ตาม

การออกอากาศ

นีโม ผู้ชนะเลิศคนล่าสุดในปี 2024

การประกวดเริ่มมีการออกอากาศทุกปีตั้งแต่ปี ค.ศ. 1956 ถือเป็นรายการโทรทัศน์ที่มีต่อเนื่องยาวที่สุดในโลก และมีผู้ชมที่ไม่ใช่การแข่งขันกีฬามากที่สุด^[1] โดยมีผู้ชมระหว่าง 100 ล้าน - 600 ล้านคน^[2][3] ออกอากาศทั่วทั้งยุโรป และยังแพร่ภาพใน ออสเตรเลีย แคนาดา อียิปต์ ฮ่องกง อินเดีย จอร์แดน เกาหลี นิวซีแลนด์ แอฟริกาใต้ และ สหรัฐอเมริกา ถึงแม้ประเทศเหล่านี้จะไม่ได้ร่วมแข่งขันก็ตาม

ตั้งแต่ปี 2000 การแข่งขันได้มีการแพร่ภาพทางอินเทอร์เน็ต^[4] และในปี 2015 สหภาพฯ ได้เปิดช่องทางการถ่ายทอดสดผ่านยูทูบ^[5]

ผู้มีชื่อเสียงจากการประกวด

ศิลปินดังที่ชนะเลิศจากรายการนี้ เช่น เซลีน ดิออน (สวิสเซอร์แลนด์) ปี 1988, แอ็บบ้า (สวีเดน) ปี 1974, ดานา อินเตอร์เนชันแนล (อิสราเอล) ปี 1998, ลอร์ดิ (ฟินแลนด์) ปี 2006, มาริยา เชริโฟวิช (Marija Šerifović) จากประเทศเซอร์เบีย ปี 2007, ดิมา บิลาน (Dima Bilan) จากรัสเซีย ปี 2008 และ อเล็กซานเดอร์ รืยบัค (Alexander Rybak) จากนอร์เวย์ ปี 2009 และเลนา เมเยอร์-ลันดรุท (Lena Meyer-Landrut) จากเยอรมนี ปี 2010

เจ้าภาพและผู้ชนะในแต่ละปี

ประเทศที่เคยเข้าร่วมแข่งขัน

ครั้งที่	วันที่แข่งรอบชิงชนะเลิศ	ปี	เครือข่ายที่ทำการถ่ายทอดสด	สถานที่	เมือง	จำนวนประเทศที่เข้าร่วม	ประเทศที่เข้าร่วมใหม่	ประเทศที่ไม่เข้าร่วมในปีนี้	ประเทศที่กลับมาเข้าร่วมใหม่	ประเทศที่ชนะ
1	24 พฤษภาคม	1956 (2499)		Teatro Kursaal	ลูกาโน	7	เบลเยียม ฝรั่งเศส เยอรมนี อิตาลี ลักเซมเบิร์ก เนเธอร์แลนด์ สวิตเซอร์แลนด์	-	-	สวิตเซอร์แลนด์
2	3 มีนาคม	1957 (2500)		Großer Sendesaal	แฟรงก์เฟิร์ต	10	ออสเตรีย เดนมาร์ก สหราชอาณาจักร	-	-	เนเธอร์แลนด์
3	12 มีนาคม	1958 (2501)		AVRO Studio	ฮิลเวอร์ซัม	10	สวีเดน	สหราชอาณาจักร	-	ฝรั่งเศส
4	11 มีนาคม	1959 (2502)		Palais des Festivals	กาน	11	โมนาโก	ลักเซมเบิร์ก	สหราชอาณาจักร	เนเธอร์แลนด์
5	25 มีนาคม	1960 (2503)		Royal Festival Hall	ลอนดอน	13	นอร์เวย์	-	ลักเซมเบิร์ก	ฝรั่งเศส
6	18 มีนาคม	1961 (2504)		Palais des Festivals	กาน	16	ฟินแลนด์ สเปน ยูโกสลาเวีย	-	-	ลักเซมเบิร์ก
7	18 มีนาคม	1962 (2505)		Villa Louvigny	ลักเซมเบิร์ก	16	-	-	-	ฝรั่งเศส
8	23 มีนาคม	1963 (2506)		BBC Television Centre	ลอนดอน	16	-	-	-	เดนมาร์ก
9	21 มีนาคม	1964 (2507)		Tivoli Concert Hall	โคเปนเฮเกน	16	โปรตุเกส	สวีเดน	-	อิตาลี
10	20 มีนาคม	1965 (2508)		RAI Television Centre	เนเปิลส์	18	ไอร์แลนด์	-	สวีเดน	ลักเซมเบิร์ก
11	5 มีนาคม	1966 (2509)		Villa Louvigny	ลักเซมเบิร์ก	18	-	-	-	ออสเตรีย
12	8 เมษายน	1967 (2510)		Hofburg Imperial Palace	เวียนนา	17	-	เดนมาร์ก	-	สหราชอาณาจักร
13	6 เมษายน	1968 (2511)		Royal Albert Hall	ลอนดอน	17	-	-	-	สเปน
14	29 มีนาคม	1969 (2512)		Teatro Real	มาดริด	16	-	ออสเตรีย	-	สเปน สหราชอาณาจักร เนเธอร์แลนด์ ฝรั่งเศส
15	21 มีนาคม	1970 (2513)		RAI Congrescentrum	อัมสเตอร์ดัม	12	-	ฟินแลนด์ นอร์เวย์ โปรตุเกส สวีเดน	-	ไอร์แลนด์
16	3 เมษายน	1971 (2514)		Gaiety Theatre	ดับลิน	18	มอลตา	-	ออสเตรีย ฟินแลนด์ นอร์เวย์ โปรตุเกส สวีเดน	โมนาโก
17	25 มีนาคม	1972 (2515)		Usher Hall	เอดินบะระ	18	-	-	-	ลักเซมเบิร์ก
18	7 เมษายน	1973 (2516)		Nouveau Théâtre Luxembourg	ลักเซมเบิร์ก	17	อิสราเอล	ออสเตรีย มอลตา	-	ลักเซมเบิร์ก
19	6 เมษายน	1974 (2517)		Brighton Dome	ไบรตัน	17	กรีซ	ฝรั่งเศส	-	สวีเดน
20	22 มีนาคม	1975 (2518)		Stockholm International Fairs	สต็อกโฮล์ม	19	ตุรกี	กรีซ	ฝรั่งเศส มอลตา	เนเธอร์แลนด์
21	3 เมษายน	1976 (2519)		Congresgebouw	เดอะเฮก	18	ลิกเตนสไตน์ แต่ภายหลังถอนตัว	มอลตา สวีเดน ตุรกี	ออสเตรีย กรีซ	สหราชอาณาจักร
22	7 พฤษภาคม	1977 (2520)		Wembley Conference Centre	ลอนดอน	18	ตูนีเซีย แต่ภายหลังถอนตัว	ยูโกสลาเวีย	สวีเดน	ฝรั่งเศส
23	22 เมษายน	1978 (2521)		Palais des Congrès	ปารีส	20	-	-	เดนมาร์ก ตุรกี	อิสราเอล
24	31 มีนาคม	1979 (2522)		International Convention Centre	เยรูซาเลม	19	-	ตุรกี	-	อิสราเอล
25	19 เมษายน	1980 (2523)		Congresgebouw	เดอะเฮก	19	โมร็อกโก	อิสราเอล โมนาโก	ตุรกี	ไอร์แลนด์
26	4 เมษายน	1981 (2524)		Royal Dublin Society	ดับลิน	20	ไซปรัส	อิตาลี โมร็อกโก	อิสราเอล ยูโกสลาเวีย	สหราชอาณาจักร
27	24 เมษายน	1982 (2525)		Harrogate International Centre	ฮาร์โรเกต	18	-	ฝรั่งเศส กรีซ	-	เยอรมนี
28	23 เมษายน	1983 (2526)		Rudi Sedlmayer Halle	มิวนิก	20	-	ไอร์แลนด์	ฝรั่งเศส กรีซ อิตาลี	ลักเซมเบิร์ก
29	5 พฤษภาคม	1984 (2527)		Théâtre Municipal	ลักเซมเบิร์ก	19	ไอซ์แลนด์ แต่ภายหลังถอนตัว	กรีซ อิสราเอล	ไอร์แลนด์	สวีเดน
30	4 พฤษภาคม	1985 (2528)		Scandinavium	กอเทนเบิร์ก	19	-	เนเธอร์แลนด์ ยูโกสลาเวีย	กรีซ อิสราเอล	นอร์เวย์
31	3 พฤษภาคม	1986 (2529)		Grieg Hall	แบร์เกน	20	ไอซ์แลนด์	กรีซ อิตาลี	เนเธอร์แลนด์ ยูโกสลาเวีย	เบลเยียม
32	9 พฤษภาคม	1987 (2530)		Centenary Palace	บรัสเซลส์	22	-	-	กรีซ อิตาลี	ไอร์แลนด์
33	30 เมษายน	1988 (2531)		Royal Dublin Society	ดับลิน	21	-	ไซปรัส	-	สวิตเซอร์แลนด์
34	6 พฤษภาคม	1989 (2532)		Palais de Beaulieu	โลซาน	22	-	-	ไซปรัส	ยูโกสลาเวีย
35	5 พฤษภาคม	1990 (2533)		Vatroslav Lisinski Concert Hall	ซาเกร็บ	22	-	-	-	อิตาลี
36	4 พฤษภาคม	1991 (2534)		Studio 15 di Cinecittà	โรม	22	-	เนเธอร์แลนด์	มอลตา	สวีเดน
37	9 พฤษภาคม	1992 (2535)		Malmö Entertainment Centre	มัลเมอ	23	-	-	เนเธอร์แลนด์	ไอร์แลนด์
38	15 พฤษภาคม	1993 (2536)		Green Glens Arena	มิลล์สตริต	25	บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา โครเอเชีย สโลวีเนีย	ยูโกสลาเวีย (เซอร์เบียและมอนเตเนโกร)	-	ไอร์แลนด์
39	1 พฤษภาคม	1994 (2537)		Point Depot	ดับลิน	25	เอสโตเนีย ฮังการี ลิทัวเนีย โปแลนด์ โรมาเนีย รัสเซีย สโลวาเกีย	เบลเยียม เดนมาร์ก อิสราเอล อิตาลี ลักเซมเบิร์ก สโลวีเนีย ตุรกี	-	ไอร์แลนด์
40	13 พฤษภาคม	1995 (2538)		Point Depot	ดับลิน	23	-	เอสโตเนีย ฟินแลนด์ ลิทัวเนีย เนเธอร์แลนด์ โรมาเนีย สโลวาเกีย สวิตเซอร์แลนด์	เบลเยียม เดนมาร์ก อิสราเอล สโลวีเนีย ตุรกี	นอร์เวย์
41	18 พฤษภาคม	1996 (2539)		Oslo Spektrum	ออสโล	23	-	-	เอสโตเนีย ฟินแลนด์ เนเธอร์แลนด์ สโลวาเกีย สวิตเซอร์แลนด์	ไอร์แลนด์
42	3 พฤษภาคม	1997 (2540)		Point Depot	ดับลิน	25	-	เบลเยียม ฟินแลนด์ อิสราเอล สโลวาเกีย	อิตาลี	สหราชอาณาจักร
43	9 พฤษภาคม	1998 (2541)		National Indoor Arena	เบอร์มิงแฮม	25	อดีตสาธารณรัฐยูโกสลาฟมาซิโดเนีย	ออสเตรีย บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา เดนมาร์ก ไอซ์แลนด์ อิตาลี รัสเซีย	เบลเยียม ฟินแลนด์ อิสราเอล โรมาเนีย สโลวาเกีย	อิสราเอล
44	29 พฤษภาคม	1999 (2542)		International Convention Centre	เยรูซาเลม	23	-	ฟินแลนด์ กรีซ ฮังการี อดีตสาธารณรัฐยูโกสลาฟมาซิโดเนีย โรมาเนีย สโลวาเกีย สวิตเซอร์แลนด์	ออสเตรีย บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา เดนมาร์ก ไอซ์แลนด์ ลิทัวเนีย	สวีเดน
45	13 พฤษภาคม	2000 (2543)		Stockholm Globen Arena	สต็อกโฮล์ม	24	ลัตเวีย	บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา ลิทัวเนีย โปแลนด์ โปรตุเกส สโลวีเนีย	ฟินแลนด์ อดีตสาธารณรัฐยูโกสลาฟมาซิโดเนีย โรมาเนีย รัสเซีย สวิตเซอร์แลนด์	เดนมาร์ก
46	12 พฤษภาคม	2001 (2544)		Parken Stadium	โคเปนเฮเกน	23	-	ออสเตรีย เบลเยียม ไซปรัส ฟินแลนด์ อดีตสาธารณรัฐยูโกสลาฟมาซิโดเนีย โรมาเนีย สวิตเซอร์แลนด์	บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา กรีซ ลิทัวเนีย โปแลนด์ โปรตุเกส สโลวีเนีย	เอสโตเนีย
47	25 พฤษภาคม	2002 (2545)		Saku Suurhall	ทาลลินน์	24	-	ไอซ์แลนด์ ไอร์แลนด์ เนเธอร์แลนด์ นอร์เวย์ โปแลนด์ โปรตุเกส	ออสเตรีย เบลเยียม ไซปรัส ฟินแลนด์ อดีตสาธารณรัฐยูโกสลาฟมาซิโดเนีย โรมาเนีย สวิตเซอร์แลนด์	ลัตเวีย
48	24 พฤษภาคม	2003 (2546)		Skonto Hall	ริกา	26	ยูเครน	เดนมาร์ก ฟินแลนด์ ลิทัวเนีย อดีตสาธารณรัฐยูโกสลาฟมาซิโดเนีย สวิตเซอร์แลนด์	ไอซ์แลนด์ ไอร์แลนด์ เนเธอร์แลนด์ นอร์เวย์ โปแลนด์ โปรตุเกส	ตุรกี
49	15 พฤษภาคม	2004 (2547)		Abdi İpekçi Arena	อิสตันบูล	36	แอลบาเนีย อันดอร์รา เบลารุส เซอร์เบียและมอนเตเนโกร	-	เดนมาร์ก ฟินแลนด์ ลิทัวเนีย อดีตสาธารณรัฐยูโกสลาฟมาซิโดเนีย โมนาโก สวิตเซอร์แลนด์	ยูเครน
50	21 พฤษภาคม	2005 (2548)		Kiev Sports Palace	เคียฟ	39	บัลแกเรีย เลบานอน แต่ภายหลังถอนตัว มอลโดวา	-	ฮังการี	กรีซ
51	20 พฤษภาคม	2006 (2549)		Olympic Indoor Hall	เอเธนส์	37	อาร์มีเนีย	ออสเตรีย ฮังการี เซอร์เบียและมอนเตเนโกร	-	ฟินแลนด์
52	12 พฤษภาคม	2007 (2550)		Hartwall Arena	เฮลซิงกิ	42	เช็กเกีย จอร์เจีย มอนเตเนโกร เซอร์เบีย	โมนาโก	ออสเตรีย ฮังการี	เซอร์เบีย
53	24 พฤษภาคม	2008 (2551)		Belgrade Arena	เบลเกรด	43	อาเซอร์ไบจาน ซานมารีโน	ออสเตรีย	-	รัสเซีย
54	16 พฤษภาคม	2009 (2552)		Olimpiyskiy Arena	มอสโก	42	-	จอร์เจีย ซานมารีโน	สโลวาเกีย	นอร์เวย์
55	29 พฤษภาคม	2010 (2553)		Telenor Arena	ออสโล	39	-	อันดอร์รา เช็กเกีย ฮังการี มอนเตเนโกร	จอร์เจีย	เยอรมนี
56	14 พฤษภาคม	2011 (2554)		Düsseldorf Arena	ดึสเซลดอร์ฟ	43	-	-	ออสเตรีย ฮังการี อิตาลี ซานมาริโน	อาเซอร์ไบจาน
57	26 พฤษภาคม	2012 (2555)		Baku Crystal Hall	บากู	42	-	อาร์มีเนีย โปแลนด์	มอนเตเนโกร	สวีเดน
58	18 พฤษภาคม	2013 (2556)		Malmö Arena	มัลเมอ	39	-	บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา โปรตุเกส สโลวาเกีย ตุรกี	อาร์มีเนีย	เดนมาร์ก
59	10 พฤษภาคม	2014 (2557)		B&W Hallerne	โคเปนเฮเกน	37	-	บัลแกเรีย โครเอเชีย ไซปรัส เซอร์เบีย	โปแลนด์ โปรตุเกส	ออสเตรีย
60	23 พฤษภาคม	2015 (2558)		Wiener Stadthalle	เวียนนา	40	ออสเตรเลีย	ยูเครน	ไซปรัส เช็กเกีย เซอร์เบีย	สวีเดน
61	14 พฤษภาคม	2016 (2559)		Ericsson Globe	สต็อกโฮล์ม	42	-	โปรตุเกส โรมาเนีย	บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา บัลแกเรีย โครเอเชีย ยูเครน	ยูเครน
62	20 พฤษภาคม	2017 (2560)		International Exhibition Centre	เคียฟ	42	-	บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา รัสเซีย	โปรตุเกส โรมาเนีย	โปรตุเกส
63	12 พฤษภาคม	2018 (2561)		Altice Arena	ลิสบอน	43	-	-	รัสเซีย	อิสราเอล
64	18 พฤษภาคม	2019 (2562)		Tel Aviv Convention Center	เทลอาวีฟ	41	-	บัลแกเรีย ยูเครน	-	เนเธอร์แลนด์
ยกเลิก	16 พฤษภาคม (ตามที่วางแผน)	2020 (2563)		Rotterdam Ahoy	รอตเทอร์ดาม	41 (ตามที่วางแผน)	-	ฮังการี มอนเตเนโกร (ตามที่วางแผน)	บัลแกเรีย ยูเครน (ตามที่วางแผน)	ยกเลิกจัดการแข่งขัน เนื่องจากการระบาดทั่วของโควิด-19
65	18 พฤษภาคม	2021 (2564)		Rotterdam Ahoy	รอตเทอร์ดาม	39	-	อาร์มีเนีย เบลารุส ฮังการี มอนเตเนโกร	บัลแกเรีย ยูเครน	อิตาลี
66	14 พฤษภาคม	2022 (2565)		PalaOlimpico	ตูริน	40	-	รัสเซีย	อาร์มีเนีย มอนเตเนโกร	ยูเครน
67	13 พฤษภาคม	2023 (2566)		Liverpool Arena	ลิเวอร์พูล	37	-	บัลแกเรีย มอนเตเนโกร นอร์ทมาซิโดเนีย	-	สวีเดน
68	11 พฤษภาคม	2024 (2567)		Malmö Arena	มัลเมอ	37	-	โรมาเนีย	ลักเซมเบิร์ก	สวิตเซอร์แลนด์
69	17 พฤษภาคม	2025 (2568)		St. Jakobshalle	บาเซิล	รอประกาศ	รอประกาศ	รอประกาศ	มอนเตเนโกร	ยังไม่มีการแข่งขัน

คำขวัญ

ปี	ประเทศ	เมือง	คำขวัญ/ธีม	คำแปลภาษาไทย
2002	เอสโตเนีย	ทาลลินน์	A Modern Fairytale	เทพนิยายสมัยใหม่
2003	ลัตเวีย	รีกา	Magical Rendezvous	จุดนับพบต้องมนต์ขลัง
2004	ตุรกี	อิสตันบูล	Under The Same Sky	ใต้ฟ้าเดียวกัน
2005	ยูเครน	เคียฟ	Awakening	ปลุกให้ตื่น
2006	กรีซ	เอเธนส์	Feel The Rhythm!	สัมผัสถึงจังหวะดนตรี!
2007	ฟินแลนด์	เฮลซิงกิ	True Fantasy	จินตนาการที่เป็นจริง
2008	เซอร์เบีย	เบลเกรด	Confluence of Sound	การชุมนุมของเสียงเพลง
2009	รัสเซีย	มอสโก	ไม่มี	-
2010	นอร์เวย์	ออสโล	Share The Moment!	ร่วมแบ่งปันเรื่องราว
2011	เยอรมนี	ดึสเซิลดอร์ฟ	Feel Your Heart Beat!	สัมผัสจังหวะหัวใจคุณ!
2012	อาเซอร์ไบจาน	บากู	Light Your Fire!	เติมไฟในตัวคุณ!
2013	สวีเดน	มัลเมอ	We Are One	เราเป็นหนึ่ง
2014	เดนมาร์ก	โคเปนเฮเกน	#JoinUs	#มาร่วมกับเรา
2015	ออสเตรีย	เวียนนา	Building Bridges	ก่อร่างสร้างสะพาน
2016	สวีเดน	สต็อกโฮล์ม	Come Together	มาสนุกร่วมกัน
2017	ยูเครน	เคียฟ	Celebrate Diversity	เฉลิมฉลองความหลากหลาย
2018	โปรตุเกส	ลิสบอน	All Aboard!	มารวมตัวกัน!
2019	อิสราเอล	เทลอาวีฟ	Dare To Dream	กล้าที่จะฝัน
2020	เนเธอร์แลนด์	รอตเทอร์ดาม	ยกเลิก	-
2021	เนเธอร์แลนด์	รอตเทอร์ดาม	Open Up	เปิดใจ
2022	อิตาลี	ตูริน	The Sound of Beauty	มนต์เสน่ห์แห่งเสียงเพลง
2023	สหราชอาณาจักร	ลิเวอร์พูล	United by Music1	รวมใจกันด้วยเสียงดนตรี
2024	สวีเดน	มัลเมอ
2025	สวิตเซอร์แลนด์	บาเซิล

1.^ นับแต่การแข่งขันในปี 2024 เป็นต้นมา รายการจะใช้คำขวัญนี้เป็นคำขวัญประจำรายการ

จำนวนครั้งที่แต่ละประเทศชนะการประกวด

ตารางด้านล่างแสดงจำนวนครั้งที่แต่ละประเทศชนะการประกวด เรียงตามจำนวนครั้งและปีที่ชนะล่าสุด ตามลำดับ โดยในการประกวดแต่ละปีจะมีผู้ชนะเพียงประเทศเดียว ยกเว้นปี 1969 ซึ่งแสดงเป็น ตัวเอียง ในตาราง ที่มีผู้ชนะ 4 ประเทศ

แผนที่แสดงจำนวนครั้งที่ชนะในแต่ละประเทศ

จำนวนครั้งที่ชนะ	ประเทศ	ปีที่ชนะ
7	ไอร์แลนด์	1970, 1980, 1987, 1992, 1993, 1994, 1996
	สวีเดน	1974, 1984, 1991, 1999, 2012, 2015, 2023
5	เนเธอร์แลนด์	1957, 1959, 1969, 1975, 2019
	ฝรั่งเศส	1958, 1960, 1962, 1969, 1977
	ลักเซมเบิร์ก	1961, 1965, 1972, 1973, 1983
	สหราชอาณาจักร	1967, 1969, 1976, 1981, 1997
4	อิสราเอล	1978, 1979, 1998, 2018
3	สวิตเซอร์แลนด์	1956, 1988, 2024
	เดนมาร์ก	1963, 2000, 2013
	อิตาลี	1964, 1990, 2021
	นอร์เวย์	1985, 1995, 2009
	ยูเครน	2004, 2016, 2022
2	ออสเตรีย	1966, 2014
	สเปน	1968, 1969
	เยอรมนี	1982, 2010
1	โมนาโก	1971
	เบลเยียม	1986
	ยูโกสลาเวีย	1989
	เอสโตเนีย	2001
	ลัตเวีย	2002
	ตุรกี	2003
	กรีซ	2005
	ฟินแลนด์	2006
	เซอร์เบีย	2007
	รัสเซีย	2008
	อาเซอร์ไบจาน	2011
	โปรตุเกส	2017

รายชื่อผู้ชนะ

ปี	ประเทศ	เพลง	ศิลปิน
1956	สวิตเซอร์แลนด์	Refrain	Lys Assia
1957	เนเธอร์แลนด์	Net Als Toen	Corry Brokken
1958	ฝรั่งเศส	Dors, Mon Amour	André Claveau
1959	เนเธอร์แลนด์	Een Beetje	Teddy Scholten
1960	ฝรั่งเศส	Tom Pillibi	Jacqueline Boyer
1961	ลักเซมเบิร์ก	Nous les amoureux	Jean-Claude Pascal
1962	ฝรั่งเศส	Un premier amour	Isabelle Aubret
1963	เดนมาร์ก	Dansevise	Grethe & Jørgen Ingmann
1964	อิตาลี	Non ho l'età (per amarti)	Gigliola Cinquetti
1965	ลักเซมเบิร์ก	Poupée de cire, poupée de son	France Gall
1966	ออสเตรีย	Merci Chérie	Udo Jürgens
1967	สหราชอาณาจักร	Puppet On A String	Sandie Shaw
1968	สเปน	La, la, la	Massiel
1969	สเปน	Vivo Cantando	Salomé
	สหราชอาณาจักร	Boom Bang-a-Bang	Lulu
	เนเธอร์แลนด์	De Troubadour	Lennie Kuhr
	ฝรั่งเศส	Un jour, un enfant	Frida Boccara
1970	ไอร์แลนด์	All Kinds Of Everything	Dana
1971	โมนาโก	Un banc, un arbre, une rue	Séverine
1972	ลักเซมเบิร์ก	Après Toi	Vicky Leandros
1973	ลักเซมเบิร์ก	Tu Te Reconnaîtras	Anne-Marie David
1974	สวีเดน	Waterloo	ABBA
1975	เนเธอร์แลนด์	Ding-A-Dong	Teach-In
1976	สหราชอาณาจักร	Save Your Kisses For Me	Brotherhood of Man
1977	ฝรั่งเศส	L'Oiseau Et L'Enfant	Marie Myriam
1978	อิสราเอล	A-Ba-Ni-Bi	Izhar Cohen & Alphabeta
1979	อิสราเอล	Hallelujah	Gali Atari & Milk and Honey
1980	ไอร์แลนด์	What's Another Year?	Johnny Logan
1981	สหราชอาณาจักร	Making Your Mind Up	Bucks Fizz
1982	เยอรมนี	Ein Bisschen Frieden	Nicole
1983	ลักเซมเบิร์ก	Si la vie est cadeau	Corinne Hermès
1984	สวีเดน	Diggi-Loo Diggi-Ley	Herreys
1985	นอร์เวย์	La det swinge	Bobbysocks
1986	เบลเยียม	J'aime la vie	Sandra Kim
1987	ไอร์แลนด์	Hold Me Now	Johnny Logan
1988	สวิตเซอร์แลนด์	Ne partez pas sans moi	Céline Dion
1989	ยูโกสลาเวีย	Rock Me	Riva
1990	อิตาลี	Insieme: 1992	Toto Cutugno
1991	สวีเดน	Fångad av en stormvind	Carola
1992	ไอร์แลนด์	Why Me	Linda Martin
1993	ไอร์แลนด์	In Your Eyes	Niamh Kavanagh
1994	ไอร์แลนด์	Rock 'n' Roll Kids	Paul Harrington & Charlie McGettigan
1995	นอร์เวย์	Nocturne	Secret Garden
1996	ไอร์แลนด์	The Voice	Eimear Quinn
1997	สหราชอาณาจักร	Love Shine A Light	Katrina and the Waves
1998	อิสราเอล	Diva	Dana International
1999	สวีเดน	Take Me to Your Heaven	Charlotte Nilsson
2000	เดนมาร์ก	Fly On The Wings Of Love	Olsen Brothers
2001	เอสโตเนีย	Everybody	Tanel Padar, Dave Benton & 2XL
2002	ลัตเวีย	I Wanna	Marie N
2003	ตุรกี	Everyway That I Can	Sertab Erener
2004	ยูเครน	Wild Dances	Ruslana
2005	กรีซ	My Number One	Elena Paparizou
2006	ฟินแลนด์	Hard Rock Hallelujah	Lordi
2007	เซอร์เบีย	Moltiva	Marija Šerifović
2008	รัสเซีย	Believe	Dima Bilan
2009	นอร์เวย์	Fairytale	Alexander Rybak
2010	เยอรมนี	Satellite	Lena Meyer-Landrut
2011	อาเซอร์ไบจาน	Running Scared	Eldar & Nigar
2012	สวีเดน	Euphoria	Loreen
2013	เดนมาร์ก	Only Teardrops	Emmelie de Forest
2014	ออสเตรีย	Rise Like a Phoenix	Conchita Wurst
2015	สวีเดน	Heroes	Måns Zelmerlöw
2016	ยูเครน	1944	Jamala
2017	โปรตุเกส	Amar Pelos Dois	Salvador Sobral
2018	อิสราเอล	Toy	Netta
2019	เนเธอร์แลนด์	Arcade	Duncan Laurence
2020	ไม่มีผู้ชนะ1	ไม่มีผู้ชนะ1	ไม่มีผู้ชนะ1
2021	อิตาลี	Zitti e buoni	Måneskin
2022	ยูเครน	Stefania	Kalush Orchestra
2023	สวีเดน	Tattoo	Loreen
2024	สวิตเซอร์แลนด์	The Code	Nemo
2025

1.^ ยกเลิกการจัดการแข่งขันเนื่องจากการระบาดทั่วของโควิด-19

อ้างอิง

1. "Live Webcast". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2006-05-25. สืบค้นเมื่อ 2006-05-25.
2. Finland wins Eurovision contestAljazeera.net (21 May 2006). เรียกดูเมื่อ 2007-05-08.
3. Matthew Murray.Eurovision Song Contest - International Music Program. เก็บถาวร 2005-01-13 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน museum.tv. เรียกดูเมื่อ 2006-07-15.
4. Philip Laven (July 2002).Webcasting and the Eurovision Song Contest. เก็บถาวร 2008-05-28 ที่ เวย์แบ็กแมชชีนEuropean Broadcasting Union. เรียกดูเมื่อ 2006-08-21.
5. Eurovision song contest 2006 - live streaming เก็บถาวร 2007-12-04 ที่ เวย์แบ็กแมชชีนOctoshape (8 June 2006). เรียกดูเมื่อ 2006-08-21.

ดูเพิ่ม

• ยูโรวิชัน (เครือข่าย)
• การประกวดเพลง OTI
• เทศกาลเพลงนานาชาติโซพอต
• การประกวดเพลงยูโรวิชันเอเชีย
• เวิลด์พอพพูลาร์ซองเฟสติวัล
• เมโลดิเฟสติวาเลน

แหล่งข้อมูลอื่น

• เว็บไซต์อย่างเป็นทางการ
• เฟชบุ๊คแฟนคลับยูโรวิชันไทยอย่างเป็นทางการ