வேட்டி, புடவை முதலிய ஆடைநூலுடன் நெய்யப்படும் பொன், வெள்ளிஇழைகள், சரிகை என்றழைக்கப்படுகிறது.
பொன், வெள்ளி முதலிய மாழைகளை மெல்லிய கம்பிபோல இழைத்துச் சரிகை தயாரிக்கிறார்கள்.
சரிகை இழைகள் மிகவும் மெல்லியனவாக இருக்கும்.
வெகுகாலத்திற்கு முன்பே சரிகை நெசவுத்தொழில் முதன்மைப் பெற்று வந்திருக்கிறது.
கலைநுட்பம் வாய்ந்த பழமையான தொழில்களில் இதுவும் ஒன்றாகும். உயர்ந்த இரகப்பட்டுத்துணிகளின்
தலைப்பில் பொன் சரிகை இழைகளை இணைத்து நெய்யும் வழக்கம் இந்தியாவில் வழங்கி வந்துள்ளது.
சரிகை இழைகளைக் கொண்டு தனிப்பட்டப் பொன்னாடையோ, வெள்ளி ஆடையோ நெய்து விடலாம்.
ஆனால் சரிகையை நூல், பட்டுப்போன்ற வேற்றிழைகளுடன் சேர்த்து நெய்யும் முறையே சிறந்ததாகத் தெரிகிறது.
பொன், வெள்ளிச் சரிகைகளைப் பட்டோடு கலந்து நெய்யும் கலை இந்தியாவில் பழங்காலத்திலிருந்தே சிறப்புற்று இருந்து வந்திருக்கிறது.
கிரேக்கப் பயணியும், புவியியலாளருமான மெகசுதனிசு (கிமு 350 - கிமு 290) குறிப்பிடுகிறார். இந்திய அரசர்களின் உடைகளில் இருந்த, இச்சரிகை வேலைபாடுகளைப் பற்றி விவரித்துள்ளார்.
பட்டுச் சேலைகளில் பயன்படுத்தப்படும் சுத்தமான ஜரிகையின் தரமானது, 245 கிராம் ஜரிகை ஒரு மார்க் என அழைக்கப்படுகிறது. இதில் 191 கிராம் வெள்ளி (78 சதவீதம்), 51.55 கிராம் பட்டு(21 சதவீதம்), 2.45 கிராம் தங்கம் (1 சதவீதம்) இருக்கும்.[1]
சரிகையின் அளவு
உடல் முழுவதும் சரிகை வேலைபாடுகள் உள்ள ஒரு பட்டுப்புடவையை நெசவு செய்ய சுமார் 390 லிருந்து 450 கிராம் வரை சரிகைகள் பயன்படுத்தப்படுகிறது.
