Basa Indonésia nyaéta basa resmi Nagara Indonésia, tapi ngan saeutik pisan nu maké basa Indonésia keur basa ibu. Panglobana maké basa Indonésia keur basa kadua.
Basa Indonésia diresmikeun nalika kamardekaan Indonésia, taun 1945. Basa Indonésia mangrupa basa dinamis nu terus nyerepkeun kecap-kecap ti basa deungeun. Minangka basa nu asalna tina rungkun nu sarua, Basa Indonésia mangrupa dialék anu geus distandarkeun tina Basa Malayu, tur duanana cukup ciples. Fonologi jeung tata basa dina basa Indonésia cukup gampang, dasar-dasar nu penting keur komunikasi dasar bisa diulik ukur dina waktu sababaraha minggu. Basa Indonésia ogé mangrupa basa nu digunakeun minangka panganteur pangatikan di sakola di Indonésia.
Basa Indonésia diresmikeun sabot kamardekaan Indonésia, dina taun 1945. Basa Indonésia nyaéta basa dinamis anu terus nyerepan kecap-kecap ti basa kosta. Asalna ti rungkun anu sarua, Basa Indonésia nyaéta dialek terstandardisasi ti basa Malayu, sarta duanana ampir sarua. Fonologi sarta tata basa ti basa Indonésia cukup gampang, dasar-dasar anu penting pikeun komunikasi dasar bisa dipelajari ngan dina waktu sababaraha minggu. Basa Indonésia mangrupa basa anu dipaké minangka panganteur atikan di sakola di Indonésia.
Sajarah
Basa Indonésia dikembangkeun tina salah sahiji dialék basa Malayu, hiji basa Austronésia (atawa Malayu-Polinésia) nu digunakeun minangka lingua franca di kapuloan Indonésia salila mangabad-abad.
Lolobana perbendaharaan basa Malayu ieu nyambung alatan ayana jalur dagang sarta tata basanya jiga kalawan “Malayu Pasar”. Ti dieu téa saterusna Basa Malayu dibakukeun.
Saprak ngembangna agamaIslam dimimitian ti Acéh dina abad ka-14, basa Malayu klasik leuwih ngembang sarta dominan nepi ka dina tahap di mana ekspresi “Asup Melayu” hartina asup agama Islam.
Basa Indonésia
Basa Malayu di Indonésia saterusna dipaké minangka lingua franca tapi dina waktu éta tacan loba anu makéna salaku basa indung. Biasana masih dipaké basa wewengkon (anu jumlahna bisa nepi ka saloba 360).
Mimiti diciptakeunana Basa Indonésia minangka ajén diri bangsa dimimitian ti Sumpah Pamuda (28 Oktober1928). Di ditu, dina Kongrés Nasional kadua di Jakarta, diémbarkeun pamakéan Basa Indonésia minangka basa pikeun nagara Indonésia pasca kamerdikaan. Soekarno teu milih basana sorangan, Jawa (anu sabenerna ogé basa mayoritas dina waktu éta) tapi milih Basa Indonésia anu dumasar ti Basa Malayu anu diomongkeun di Riau. Kalawan milih Basa Malayu, para pajoang kamerdikaan ngahiji deui kawas dina masa Islam ngembang di Indonésia tapi harita kalawan tujuan persatuan sarta kabangsaan.
Basa Indonésia anu geus dipilih ieu saterusna distandardisasi deui ku maké tata basa, sarta kamus standar ogé diciptakeun. Hal ieu geus dipigawé dina jaman Pangjajahan Jepang.
Nyampurnakeun éjahan
Awalna Basa Indonésia ditulis maké aksara Latén-Romawi nurutan éjahan Walanda, nepi ka taun 1972 nalika Ejaan Yang Disempurnakan (EYD) diwanohkeun. ngagunakeun EYD, éjahan dua basa nu sarungkun, nyaéta Basa Indonésia jeung Basa Malaysia, beuki distandarkeun.
Nu robah:
Indonésia (pra-1972)
Malaysia (pra-1972)
Ti taun 1972
tj
ch
c
dj
j
j
ch
kh
kh
nj
ny
ny
sj
sh
sy
j
y
y
oe*
u
u
Catetan: Taun 1947 "oe" geus diganti ku "u".
Pangaruh kana perbendaharaan kecap
Aya opat périodeu penting tina kontak kabudayaan jeung dunya luar nu ninggalkeun tapakna kana perbendaharaan kecap Basa Indonésia.
Basa Indonésia diomongkeun di sakumna Indonésia, sanajan leuwih réa dipaké di wewengkon dayeuh (kawas di Ibukota Jakarta di mana dipaké Basa Indonésia maké logat Jakarta).
Pamakéan basa di wewengkon biasana leuwih formal, sarta mindeng nyelap logat-logat sarta kecap-kecap di wewengkon basa Indonésia éta diomongkeun. Pikeun komunikasi jeung sasama jelema sawewengkon sakapeung basa wewengkon anu dipaké ti batan basa Indonésia.
Aya genep sora vokal murni: a, e, i, o, u, sarta schwa anu ogé ditulis dina hurup ``e``; tilu diftong (ai, au, oi). Fonem konsonatikna nyaéta p, b, t, d, k, g, c, j, h, ng, ny, m, n, s, w, l, sarta y. Lian ti éta aya ogé konsonan séjén anu ngan mecenghul dina kecap serapan, nyaéta: f, v, sy, z, sarta kh.
Ngéjah basa Indonésia sarua jeung ngéjah basa Italia. Contona, "t" diucapkan leuwih maju ti batan dina basa Inggris (sadana kira-kira antara hurup "t" jeung "th"). Hurup vokalna ogé jiga.
Tata basa
Dibandingkeun kalawan basa-basa Éropa, basa Indonésia henteu réa ngagunakeun kecap tata basa kalawan génderan. Contona kecap ganti kawas "manéhna" henteu sacara spesifik némbongkeun naha jelema anu disebut éta lalaki atawa awéwé. Hal anu sarua ogé kapanggih dina kecap kawas "adi" sarta "kabogoh" minangka contona. Pikeun nyepesifikasikeun hiji génder, hiji kecap sipat kudu ditambahkeun, "adi lalaki" minangka contona.
Aya ogé kecap anu genderan, kawas contona "putri" sarta "putra". Kecap-kecap kawas ieu biasana diserep ti basa séjén (dina kasus di luhur, kadua kecap éta diserep ti basa Sangsakerta ngaliwatan basa Jawa Kuna)
Pikeun ngarobah hiji kecap barang jadi wangun loba dipaké reduplikasi, tapi ngan lamun jumlahna henteu diimplikasikeun dina konteks. Contona "sarébu urang" dipaké ti batan "sarébu jalma-jalma". Reduplikasi ogé miboga réa fungsi séjén, henteu kawates dina kecap barang.
Basa Indonésia ngagunakeun dua jenis kecap ganti jelema kahiji loba, nyaéta "kami" sarta "urang". "Kami" nyaéta kecap ganti eksklusif anu hartina henteu kaasup lawan ngomong, sedengkeun "urang" nyaéta kecap ganti inklusif anu hartina jumplukan jelema anu disebut kaasup lawan ngomongna.
Susunan kecap dasar nyaéta Jejer - Predikat - Objek (SPO), sanajan susunan kecap séjén ogé bisa waé. Kecap gawé henteu dibasa berinfleksikeun ka jelema atawa jumlah jejer sarta objek. Basa Indonésia ogé henteu mikawanoh basa (tense). Waktu dinyatakeun kalawan nambahan kecap katerangan waktu (kawas, "kamari" atawa "isukan"), atawa indikator séjén kawas "geus" atawa "tacan".
Kalawan tata basa anu cukup basajan, basa Indonésia miboga karuwetna sorangan, nyaéta dina pamakéan rarangkén anu meureun baris cukup ngabingungkeun pikeun jelema anu mimiti diajar basa Indonésia.
Dibandingkeun jeung basa-basa Éropa, basa Indonésia teu loba maké kecap nu boga tata basa jeung génder. Contona kecap ganti kawas "manéhna" teu sacara spesifik nunjukkeun naha jalma anu disebut éta lalaki atawa awéwé. Hal anu sarua ogé kapanggih dina kecap kawas "adi" sarta "kabogoh" minangka contona. Pikeun menspesifikasi hiji génder, hiji kecap sipat kudu ditambahkeun, "adi lalaki" minangka contona.
Aya ogé kecap anu boga génder, contona "putri" sarta "putra". Kecap-kecap kawas ieu biasana diserep ti basa lain (dina kasus di luhur, kadua kecap éta diserep ti basa Sansekerta ngaliwatan basa Jawa Kuna)
Pikeun ngarobah hiji kecap barang jadi 'wangun loba' dipaké réduplikasi, tapi ngan lamun jumlahna teu diimplikasikan dina kontéks. Contona "sarébu jalma" dipaké ti batan "sarébu jalma-jalma". Réduplikasi ogé miboga loba fungsi lain, teu kawates dina kecap barang.
Basa Indonésia maké dua rupa kecap ganti jalma kahiji loba, nyaéta "kami" sarta "urang". "Kami" nyaéta kecap ganti éksklusif anu hartina teu kaasup lawan ngomong, sedengkeun "urang" nyaéta kecap ganti inklusif anu hartina kelompok jalma anu disebut kaasup lawan ngomongna.
Susunan kecap dasar nyaéta Jejer - Caritaan - Objek (SPO), sanajan bisa ogé susunan kecap lain. Kecap gawé teu dibasa berinfleksikeun ka jalma atawa jumlah jejer sarta objek. Basa Indonésia ogé teu mikawanoh (tense). Waktu dinyatakeun ku cara nambahan kecap katerangan waktu (conto, "kamari" atawa "isuk"), atawa indikator lain kawas "geus" atawa "tacan".
Kalawan tata basa anu cukup basajan basa Indonésia miboga kahéséna sorangan, nyaéta dina pamakéan rarangkén (Basa Indonésia) anu meureun bakal cukup ngabingungkeun pikeun jalma anu mimiti diajar basa Indonésia.
