Mejs je osvojio dve nagrade za najcenjenijeg igrača (MVP) Nacionalne lige (NL). On je karijeru završio sa 660 houm ranova, treći u vreme svog odlaska u penziju i trenutno peti svih vremena, i osvojio je rekordnih 12 nagrada Zlatne rukavice počevši 1957, kada je nagrada uvedena.[9]
Mejsova statistika karijere i njegova dugovečnost u dobu pre ere lekova za poboljšanje performanse proizvela su nagađanja da je on možda najbolji igrač sa pet uloga ikada, i mnoga istraživanja i stručne analize, koje su razmatrale Mejsove relativne performanse, dovele su do rastućeg stanovišta da je Mejs verovatno bio jedan od najvećih ofanzivnih bejzbol igrača svih vremena.[14] Mejs se 1999. godine plasirao na drugo mesto „Liste 100 najvećih bejzbol igrača” Sportskih novosti, što ga je učinilo najviše rangiranim živim igračem. Kasnije te godine, izabran je i u celovekovni bejzbolski tim Glavne lige bejzbola. Mejs je jedan od pet igrača Nacionalne lige koji su imali osam uzastopnih 100 RBI sezona, zajedno s Melom Otom, Samijem Sosom, Čiperom Džounsom i Albertom Puholsom. Mejs je ostvario preko 50 houm ranova u 1955. i 1965. godini, što predstavlja najduži vremenski raspon između 50-plus houm ranova za bilo kog igrača u istoriji Glavne bejzbol lige. Njegov poslednji nastup u Glavnoj bejzbol ligi je bio dana 16. oktobra tokom utakmice 3 Svetske serije 1973.
Rani život
Vili Hauard Mejs mlađi rođen je 6. maja 1931. u Vestfildu, u Alabami, glavnom crnom kompanijskom gradu u blizini Ferfilda.[15][16][17] Njegov otac, Kat Mejs, bio je talentovani igrač bejzbola sa crnim timom u lokalnoj železari.[18][19] Eni Satervajt, njegova majka, bila je nadarena košarkaška i atletska zvezda u srednjoj školi.[15] Njegovi roditelji se nikada nisu venčali,[15] ali su se razdvojili kada je Mejs imao tri godine.[20] Njegov otac je odgajao njega[21] i dve devojčice, Saru i Ernestinu.[б] Sara je svake nedelje dovodila mladog Vilija u afričku metodističku episkopalnu crkvu.[27] Kat Mejs je radio kao železnički portir, a kasnije u čeličanama u Vestfildu.[21]
Kat je izložio Vilija bejzbolu u ranom detinjstvu, igrajući se sa njim u petoj godini i dozvoljavajući mu da sedi na klupi sa timom Birmingemske industrijske lige kad mu je bilo deset godina.[28][29][30] Njegov omiljeni bejzbol igrač tokom detinjstva bio je Džo Dimađio; ostali favoriti su bili Ted Vilijams i Sten Mjuzijal.[3] Mejs je igrao nekoliko sportova u srednjoj industrijskoj školi Fairfield. U košarkaškom timu predvodio je igrače na takmičenu srednjih škola za crnce u okrugu Džeferson.[31] Mejs je igrao kvoterbeka, beka i udarača za fudbalski tim.[32] Iako je 1949. napunio 18 godina, Mejs je diplomirao na Ferfildu tek 1950. godine, što novinar Alen Bara naziva „manjom misterijom u Vilijevom životu“.[33]
Namene
^Ne zna se sa sigurnošću kako je Mejs postao poznat kao „Sej Hej Kid”; sportski pisci Barni Kremenko i Džimi Kenon su obojica pripisani kao mogući kreatori.[1][2][3][4] Sa svoje strane, Kremenko, koji je 1951. pokrivao Džajantse za New York Journal-American, definitivno je upotrebio tu frazu već u decembru 1951, kao jedan u nizu gostujućih kolumnista koji su zamenili bolesnog Sema Lejsija iz The Afro-American.[5] Međutim, pet meseci pre toga, dugogodišnji sportski pisac za Amsterdam News Džeki Rims navodi kao izvor nadimka samog menadžera Lea Duročera.[6] Nadimak je naveo ljude da poveruju da je „Reci hej!” bio je uobičajen izraz koji je Mejs koristio, mada je on zapravo redovno koristio samo „hej“ u svojim svakodnevnim razgovorima.[1]
^Hirš identifikuje Saru i Ernestinu kao Vilijeve tetke; međutim, u svojoj autobiografiji iz 1988. godine, Mejs kaže da su one bile siročad koju je njegov otac primio.[22][23][24][25] Bara spekuliše da je verovatnije da su Sara i Ernestina bile u srodstvu sa Vilijem, napominjući da se nije pojavio nijedan izveštaj koji bi objasnio kako je Ket dobio ovlašćenje da primi dve maloletne devojčice u svoju kuću.[26]
Reference
^ абHirsch, стр. 111 harvnb грешка: no target: CITEREFHirsch (help)
^Barra, стр. 114 harvnb грешка: no target: CITEREFBarra (help)
^Kremenko, Barney (December 1, 1951). "From A ro Z with Sam Lacy". The Afro-American. "In no time at all, his 'say who' or 'say hey' or 'say what' queries to anyone addressing him made him the 'say hey kid'." p. 15. Retrieved November 9, 2021.
^Reemes, Jackie (June 30, 1951). "Reams of Sports: Mays Challenges for Rookie Honors. New York Amsterdam News. p. 16. "The 'say-hey' kid, as Durocher has tagged Willie since his quaint expression has become so popular among Mays' teammates, was swinging the wagon-tongue at .467 pace when he was drafted by the Giants from their Minneapolis Lakers club in the American Association in May." Retrieved November 9, 2021.
^„Willie Mays”. Negro Leagues Baseball Museum. Kansas State University College of Education. Приступљено 18. 11. 2021.CS1 одржавање: Формат датума (веза)
^Sportsdata. Midsummer Classics: Celebrating MLB's All-Star Game. "there were two games a year from 1959 to 1962" ..."all players who were named to the AL or NL roster were credited one appearance per season." Retrieved July 18, 2013 „Archived copy”. Архивирано из оригинала 30. 3. 2015. г. Приступљено 5. 4. 2015.
^Baseball Almanac: Miscellaneous All-Star Game Records, All-Star Game Record Book, "Most Games Played", Aaron, Mejs, Musial, 24. Retrieved July 21, 2013. [1]
The Series, An Illustrated History of Baseball's Postseason Showcase, 1903–1993, The Sporting News, copyright 1993, The Sporting News Publishing Co. ISBN0-89204-476-4
