Ebu Muhamed Said ibn el-Musejib ibn Hazn el-Makhzumi (Arabisht: سعید بن المسیب; romanizuar: Saʿīd ibn al-Musayyib; 642–715) ishte një nga autoritetet më të rëndësishme të jurisprudencës (fikhut) në mesin e tabi'inëve (brezi pasues i shokëve të Muhamedit, të cilët quhen sahabe). Ai ishte i vendosur në Medine.
Jeta dhe kontributi në mësimin islam
Sa'id lindi në vitin 634, i biri i el-Musejib ibn Haznit nga Benu Mahzum nga fisi Kurejsh. Ai lindi gjatë kalifatit të Ymerit (s. 634–644) dhe u takua me shumicën e sahabëve, duke përfshirë pasardhësit e Ymerit, Othmanin (s. 644–656) dhe Aliun (s. 656–661).[1] Sa'idi ishte i mirënjohur për devotshmërinë, drejtësinë dhe përkushtimin e tij të thellë ndaj Allahut; sa i përket pozitës së tij në mesin e muslimanëve sunitë, ai është i njohur si më i shquari nga Shtatë Fukaha të Medinës.[2] Ai filloi, si Hasan el-Basriu në Basra, të jepte mendime dhe të jepte vendime për çështje juridike kur ishte rreth njëzet vjeç. Sahabët e admiruan shumë. Në një rast, Abdullah ibn Omer vërejti: "Sikur [Muhamedi] ta kishte parë atë djalë, do të ishte shumë i kënaqur me të".[3]
Sa'id u martua me vajzën e Ebu Hurejres për t'u afruar me të dhe për të mësuar më mirë hadithet (traditat e profetit islam Muhamed dhe shokëve të tij) që ai transmetonte. Të dy kishin një vajzë.
Gjatë Betejës së el-Harrës dhe marrjes së mëvonshme të Medinës nga trupat siriane të kalifit emevi Jezid I në vitin 683, Sa'id ishte i vetmi medinas që falej në xhaminë e Profetit.[4] Pasi Jezidi vdiq, ai refuzoi t'i jepte betimin e besnikërisë ndaj kalifit kundër emevi, Abdullah ibn ez-Zubejr, me bazë në Mekë.[5] Pasi Abdulmalik e kishte ripushtuar Kalifatin, duke përfshirë Medinën, ai i kërkoi Saidit të martonte vajzën e tij (e lindur nga martesa me vajzën e Ebu Hurejres) me djalin e Abdulmalikut dhe kalifin e ardhshëm Hisham. Seidi refuzoi dhe përballë presioneve dhe kërcënimeve në rritje, ia ofroi atë Ibn Ebi Ueda's, i cili qëndroi në medrese.[6] Në vitin 705, Abdulmeliku urdhëroi guvernatorët e tij që të zbatonin betimin e besnikërisë ndaj djalit të tij el-Velid I si pasardhës të tij. Saidi nuk pranoi. Hisham ibn Isma'il el-Mahzumi, guvernatori i Medinës, e burgosi atë dhe e rrihte çdo ditë derisa u thye shkopi, por ai nuk u dorëzua. Kur miqtë e tij, si Mesruk ibn el-Ajda dhe Tavusi, e këshilluan atë që të pranonte kalifatin e El-Velidit për t'i kursyer vetes torturat e mëtejshme, ai u përgjigj: "Njerëzit na ndjekin në vepra. Nëse ne pajtohemi, si do të mundemi shpjegoju atyre këtë?”[7] Pasardhësi i Hishamit Omer II (nipi i Ymerit nga nëna), i cili qeverisi Medinën në vitet 706-712, nga ana tjetër u konsultua me Saidin në të gjitha vendimet e tij ekzekutive.[8]
Sa'id duket se ka argumentuar kryesisht nga arsyetimi i tij, me analogji, me shembujt e Ymerit dhe Muhamedit dhe me Kur'anin. Ai nuk e trajtoi hadithin si shkencë me zinxhirë transmetimi (isnad) në rrugën e atyre pas tij (veçanërisht el-Zuhri). Si rezultat, shumë nga vendimet e tij janë pajisur me zinxhirë të rreme dhe janë shndërruar në hadithe.[10] Ngjashëm është me tefsirin (interpretimi Kur'anor): Saidi argumentoi pikat e tij nga Kur'ani,[11] por refuzoi t'i shpjegonte vargjet për kontekstin ose kuptimin e tyre.[12] Për aq sa ka ekzistuar ndonjëherë një "tefsir i Ibn el-Musejib", ai është përpiluar nga studentët e tij bazuar në vendimet e tij.
Jurisprudentët kryesorë Malik ibn Enesi dhe Shafiu i morën si autentike padiskutim hadithet që Saidi transmetoi nga Omeri apo Muhamedi, pa përmendur se nga kush i mori ato.[13] Sipas mendimit të tyre, Saidi ishte i të njëjtit rang me sahabët në njohjen dhe transmetimin e haditheve.
Referime
^The 9th-century Medina-based historian Ibn Sa'd was aware of a claim that Sa'id had heard Umar speak directly, but noted that none of the ulema (Muslim scholarly class) believed this. Tabaqat v. 5 trans. as Aisha Bewley. The Men of Madina Volume II (në anglisht). London: Ta-Ha. fq. 80–96.; 80. Ibn Sa'd interprets this understanding as Sa'id's sensitive knowledge of what Umar would have commanded: Tabaqat tr. 81. Ibn Sa'd knew variant traditions which had Sa'id born four years into Umar's caliphate, 637 CE.
^Ibn Sa‘d tr. Bewley, 81. Even Orientalists skeptics concede his stature: GHA Juynboll (1983). Muslim Tradition (në anglisht). Cambridge University Press., 15-17. However the Prophetic Hadith is another matter; see below.
