Numrat romakë janë një sistem numerik që e ka prejardhjen në Romën e lashtë dhe mbeti mënyra e zakonshme e shkrimit të numrave në të gjithë Evropën deri në mesjetën e vonë. Numrat shkruhen me kombinime shkronjash nga alfabeti latin, çdo shkronjë me një vlerë të plotë fikse, stili modern përdor vetëm këto shtatë:
Përdorimi i numrave romakë vazhdoi shumë kohë pas rënies së Perandorisë Romake. Nga shekulli i 14-të, numrat romakë filluan të zëvendësohen me numra arabë; megjithatë, ky proces ishte gradual dhe përdorimi i numrave romakë vazhdon në disa aplikime edhe sot e kësaj dite.
Përdorime të tjera të zakonshme përfshijnë numrat e viteve në monumente dhe ndërtesa dhe datat e të drejtave të autorit në ekranet e titullit të filmave dhe programeve televizive. MCM, që nënkupton "një mijë dhe njëqind më pak se një mijë tjetër", do të thotë 1900, kështu që 1912 shkruhet MCMXII. Për vitet e këtij shekulli, MM tregon vitin 2000. Viti i tanishëm është MMXXII (2022).
Përshkrimi
Numrat romakë përdorin simbole të ndryshme për çdo fuqi të dhjetës dhe asnjë simbol zero, në kontrast me shënimin e vendvlerës së numrave arabë (në të cilët zerat vendmbajtëse mundësojnë që e njëjta shifër të përfaqësojë fuqi të ndryshme të dhjetës).
Kjo lejon njëfarë fleksibiliteti në shënim, dhe nuk ka pasur kurrë një standard zyrtar ose të pranuar botërisht për numrat romakë. Përdorimi në Romën e lashtë ndryshonte shumë dhe u bë tërësisht kaotik në kohët mesjetare. Edhe restaurimi pas rilindjes i një shënimi kryesisht "klasik" nuk ka arritur të prodhojë konsistencë totale: format e varianteve madje mbrohen nga disa shkrimtarë modernë duke ofruar "fleksibilitet" të përmirësuar.[1] Nga ana tjetër, veçanërisht kur një numër romak konsiderohet një shprehje ligjërisht e detyrueshme e një numri, si në ligjin për të drejtat e autorit në SHBA (ku një numër "i pasaktë" ose i paqartë mund të zhvlerësojë një pretendim për të drejtën e autorit ose të ndikojë në datën e përfundimit të periudhës së të drejtës së autorit).[2]
Zero
Si një sistem numerik jo-pozicional, numrat romakë nuk kanë zero "vendosje". Për më tepër, sistemit të përdorur nga romakët i mungonte një numër për vetë numrin zero (d.m.th., ajo që mbetet pas 1 zbritet nga 1). Fjala nulla (fjalë latine që do të thotë "asnjë") u përdor për të përfaqësuar 0, megjithëse rastet më të hershme të vërtetuara janë mesjetare. Për shembull, Dionysius Exiguus përdori nulla së bashku me numrat romakë në një dorëshkrim të vitit 525 p.e.s..[3][4] Rreth vitit 725, Bede ose një nga kolegët e tij përdori shkronjën N, inicialin e nulla ose të nihil (fjalë latine për "asgjë") për 0, në një tabelë epaktesh, të gjitha të shkruara me numra romakë.[5]
Përdorimi i N për të treguar "asnjë" mbijetoi prej kohësh në sistemin historik të matjes së farmacive: përdoret edhe në shekullin e 20-të për të përcaktuar sasitë në recetat farmaceutike.[6]
