Ligji fetar përfshin kode etike dhe morale të mësuara nga traditat fetare. Sisteme të ndryshme fetare mbajnë ligj të shenjtë në një shkallë më të madhe ose më të vogël rëndësie për sistemet e tyre të besimit, me disa që janë në mënyrë eksplicite antinomike, ndërsa të tjerat janë nomiste ose "legaliste" në natyrë. Në veçanti, fetë si Judaizmi, Islami dhe Besimi Bahá'í mësojnë nevojën për ligj pozitiv të shpallur si për shtetin ashtu edhe për shoqërinë, ndërsa fetë e tjera si krishterimi në përgjithësi e refuzojnë idenë se kjo është e nevojshme ose e dëshirueshme[1] dhe në vend të kësaj theksojnë parimet e përjetshme morale të ligji hyjnor mbi aspektet civile, ceremoniale ose gjyqësore, të cilat mund të jenë anuluar[2] si në teologjitë e hirit mbi ligjin.
^"In history, systems of law have almost always been based on religion: decisions regarding what was to be lawful among men were taken with reference to the divinity. Unlike other great religions, Christianity has never proposed a revealed law to the State and to society, that is to say a juridical order derived from revelation. Instead, it has pointed to nature and reason as the true sources of law" ("Address of His Holiness Pope Benedict XVI to the Reichstag". Marrë më 2019-12-16. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)).
^Ladislas Orsy, "Towards a Theological Conception of Canon Law" (published in Jordan Hite, T.O.R., & Daniel J. Ward, O.S.B., "Readings, Cases, Materials in Canon Law: A Textbook for Ministerial Students, Revised Edition" (Collegeville, MN: The Liturgical Press, 1990), pg. 11
