Austro-Hungaria, e njohur edhe si Perandoria Austro-Hungareze ose Monarkia Dyfishtë, ishte një monarki kushtetuese shumëkombëshe në Evropën Qendrore[a] midis 1867 dhe 1918. Një aleancë ushtarake dhe diplomatike, ajo përbëhej nga dy shtete sovrane me një monark të vetëm, i cili u titullua si perandor i Austrisë dhe mbret i Hungarisë.[1] Austro-Hungaria përbënte fazën e fundit në evolucionin kushtetues të Monarkisë Habsburge: ajo u formua me kompromisin austro-hungarez të vitit 1867 si pasojë e Luftës Austro-Prusiane dhe u shpërbë menjëherë pasi Hungaria përfundoi bashkimin me Austrinë më 31 tetor 1918.
Një nga fuqitë kryesore të Evropës në atë kohë, Austro-Hungaria ishte gjeografikisht vendi i dytë më i madh në Evropë, pas Perandorisë Ruse, me 621,538 km2 dhe i treti më i populluari (pas Rusisë dhe Perandorisë Gjermane). Perandoria ndërtoi industrinë e katërt më të madhe të ndërtimit të makinerive në botë, pas Shteteve të Bashkuara, Gjermanisë dhe Mbretërisë së Bashkuar.[2] Austro-Hungaria u bë gjithashtu prodhuesi dhe eksportuesi i tretë më i madh në botë i pajisjeve elektrike shtëpiake, pajisjeve elektrike industriale dhe aparateve të prodhimit të energjisë për termocentrale, pas Shteteve të Bashkuara dhe Perandorisë Gjermane,[3] dhe ndërtoi rrjetin e dytë më të madh hekurudhor të Evropës, pas Perandorisë Gjermane.
Me përjashtim të territorit të Bashkëpronësisë së Bosnjës, Perandoria e Austrisë dhe Mbretëria e Hungarisë ishin vende të veçanta sovrane në të drejtën ndërkombëtare. Kështu përfaqësues të veçantë nga Austria dhe Hungaria nënshkruan traktate paqeje duke rënë dakord për ndryshime territoriale,[4] për shembull Traktati i Saint-Germain dhe Traktati i Trianonit. Shtetësia dhe pasaportat ishin gjithashtu të ndara.[5][6]
Në thelbin e saj ishte monarki e dyfishtë, e cila ishte një bashkim i vërtetë midis Cisleithania, pjesëve veriore dhe perëndimore të ish-Perandorisë Austriake dhe Transleithania (Mbretëria e Hungarisë). Pas reformave të vitit 1867, shtetet austriak dhe hungarez ishin të barabartë në pushtet.[7] Të dy vendet zhvilluan politika të bashkuara diplomatike dhe të mbrojtjes. Për këto qëllime, ministritë "e përbashkëta" të punëve të jashtme dhe të mbrojtjes mbaheshin nën autoritetin e drejtpërdrejtë të monarkut, siç ishte një ministri e tretë e financave përgjegjëse vetëm për financimin e dy portofoleve "të përbashkëta". Një komponent i tretë i bashkimit ishte Mbretëria e Kroacisë-Sllavonisë, një rajon autonom nën kurorën hungareze, i cili negocioi marrëveshjen kroato-hungareze në vitin 1868. Pas vitit 1878, Bosnja dhe Hercegovina ra nën sundimin e përbashkët ushtarak dhe civil austro-hungarez[8] derisa u aneksua plotësisht në vitin 1908, duke provokuar krizën e Bosnjës.
Emri zyrtar i mbretërisë ishte në gjermanisht: Österreichisch-Ungarische Monarchie dhe në hungarisht: Osztrák–Magyar Monarchia (shqip: Monarkia Austro-Hungareze) megjithëse në marrëdhëniet ndërkombëtare përdorej Austro-Hungaria (gjermanisht: Österreich-Hungary; hungarisht: Ausztria-Magyarország). Austriakët përdornin edhe emrin k. u. k. Monarchie (shqip: Monarkia k. u. k.) (në gjermanisht të detajuar: Kaiserliche und königliche Monarchie Österreich-Ungarn; hungarisht: Császári és Királyi Osztrák–Magyar Monarchia) dhe Monarkia Danubian (gjermanisht: Donaumonarchie; hungarisht: Dunai Monarchia) ose Monarkia e Dyfishtë (gjermanisht: Doppel-Monarchie; hungarisht: Dual-Monarchia) dhe Shqiponja e Dyfishtë (gjermanisht: Der Doppel-Adler; hungarisht: Kétsas), por asnjëra nga këto nuk u përhap as në Hungari e as gjetkë.
Gjermanisht: Die im Reichsrat vertretenen Königreiche und Länder und die Länder der Heiligen Ungarischen Stephanskrone
Hungarisht: A Birodalmi Tanácsban képviselt királyságok és országok és a Magyar Szent Korona országai
Nga viti 1867 e tutje, shkurtesat që kryesonin emrat e institucioneve zyrtare në Austro-Hungari pasqyronin përgjegjësinë e tyre:
k. u. k. (kaiserlich und königlich ose Perandorak dhe Mbretëror) ishte etiketa për institucionet e përbashkëta për të dy pjesët e monarkisë, p.sh., k.u.k.Kriegsmarine (Marina) dhe, gjatë luftës, k.u.k.Armee (Ushtri). Ushtria e përbashkët e ndërroi etiketën nga k.k. tek k.u.k. vetëm në vitin 1889 me kërkesë të qeverisë hungareze.
K. k. (kaiserlich-königlich) ose Perandorak-Mbretëror ishte termi për institucionet e Cisleithania (Austri); "mbretëror" në këtë emërtim i referohej Kurorës së Bohemisë.
K. u. (königlich-ungarisch) ose M. k. (Magyar királyi) ("Hungaria mbretërore") i referohej Transleithania, tokat e kurorës hungareze. Në Mbretërinë e Kroacisë dhe Sllavonisë, institucionet autonome përdorën k. (kraljevski) ("Mbretëror"), pasi sipas Zgjidhjes Kroato-Hungareze, e vetmja gjuhë zyrtare në Kroaci dhe Sllavoni ishte kroacishtja, dhe institucionet ishin "vetëm" kroacisht.
Pas një vendimi të Franc Jozef I në vitin 1868, mbretëria mbante emrin zyrtar 'Monarkia/Mbretëria Austro-Hungareze (gjermanisht: Österreichisch-Ungarische Monarchie/Reich; hungarisht: Osztrák–Magyar Monarchia/Birodalom) në marrëdhëniet e saj ndërkombëtare.
Pas humbjes së Hungarisë kundër Perandorisë Osmane në Betejën e Mohács të vitit 1526, Perandoria Habsburge u përfshi më shumë në Mbretërinë e Hungarisë dhe më pas mori fronin hungarez. Megjithatë, ndërsa osmanët u zgjeruan më tej në Hungari, Habsburgët arritën të kontrollonin vetëm një pjesë të vogël veriperëndimore të territorit të ish-mbretërisë. Përfundimisht, pas Traktatit të Passarowitz më 1718, të gjitha territoret e mëparshme të mbretërisë hungareze iu dorëzuan nga osmanët te Habsburgët. Në revolucionet e vitit 1848, Mbretëria e Hungarisë bëri thirrje për një vetëqeverisje më të madhe dhe më vonë edhe pavarësi nga Perandoria Austriake. Revolucioni hungarez i 1848 u shtyp nga ushtria austriake me ndihmën ushtarake ruse dhe niveli i autonomisë që kishte gëzuar shteti hungarez u zëvendësua me sundimin absolutist nga Vjena.[9] Kjo e rriti më tej pakënaqësinë hungareze ndaj dominimit të Habsburgëve.
Duke kuptuar nevojën për kompromis me Hungarinë për të ruajtur statusin e saj të fuqisë së madhe, qeveria qendrore në Vjenë filloi negociatat me udhëheqësit politikë hungarezë, të udhëhequr nga Ferenc Deák. Më 20 mars 1867, parlamenti hungarez i sapokrijuar në Pest filloi të negocionte ligjet e reja që do të pranoheshin më 30 mars. Megjithatë, udhëheqësit hungarezë morën fjalë se kurorëzimi zyrtar i Perandorit si Mbret i Hungarisë më 8 qershor duhej të kishte ndodhur në mënyrë që ligjet të miratoheshin brenda tokave të Kurorës së Shenjtë të Hungarisë.[10] Më 28 korrik, Franc Jozef, në cilësinë e tij të re si Mbret i Hungarisë, miratoi dhe shpalli ligjet e reja, të cilat zyrtarisht lindën Monarkinë e Dyfishtë.
Ndërtesa e parlamentit hungarezNdërtesa e parlamentit austriak
Kompromisi i vitit 1867 i ktheu domenet e Habsburgëve në një bashkim midis Perandorisë Austriake ("Tokat e Përfaqësuara në Këshillin Perandorak", ose Cisleithania) në gjysmën perëndimore dhe veriore dhe Mbretërisë së Hungarisë ("Tokat e Kurorës së Shën Stefani”, ose Transleithania) në gjysmën lindore.
Qeveria e Austrisë, e cila kishte sunduar monarkinë deri në vitin 1867, u bë qeveria e pjesës austriake dhe u formua një qeveri tjetër për pjesën hungareze. Qeveria e përbashkët (e caktuar zyrtarisht Këshilli Ministror për Çështjet e Përbashkëta (gjermanisht: Ministerrat für gemeinsame Angelegenheiten)) u formua për disa çështje të sigurisë së përbashkët kombëtare - Ushtrinë e Përbashkët, Marinën, politikën e jashtme dhe familjen perandorake, dhe bashkimin doganor.[10] Megjithëse të dy gjysmat kishin një monark të përbashkët dhe marrëdhëniet e jashtme dhe mbrojtja menaxhoheshin së bashku, të gjitha funksionet e tjera shtetërore duhej të trajtoheshin veçmas pasi nuk kishte shtetësi të përbashkët.[11][12][13]
Hungaria dhe Austria mbanin parlamente të veçanta, secili me kryeministrin e vet: Dieta e Hungarisë (e njohur zakonisht si Asambleja Kombëtare) dhe Këshilli Perandorak në Cisleithania. Çdo parlament kishte qeverinë e tij ekzekutive, të emëruar nga monarku.[9][14]
Marrëdhëniet gjatë gjysmëshekullit pas vitit 1867 midis dy pjesëve të monarkisë së dyfishtë shfaqën mosmarrëveshje të përsëritura mbi marrëveshjet e përbashkëta të tarifave të jashtme dhe mbi kontributin financiar të secilës qeveri në thesarin e përbashkët. Këto çështje u përcaktuan nga Kompromisi Austro-Hungarez i vitit 1867, në të cilin shpenzimet e përbashkëta u ndanë 70% për Austrinë dhe 30% për Hungarinë. Kjo ndarje duhej të rinegociohej çdo dhjetë vjet. Pati trazira politike gjatë krijimit të çdo rinovimi të marrëveshjes. Deri në vitin 1907, pjesa hungareze ishte rritur në 36.4%.[15] Mosmarrëveshjet arritën kulmin në fillim të viteve 1900 në një krizë të zgjatur kushtetuese. Ajo u shkaktua nga mosmarrëveshja se cila gjuhë të përdorej për komandim në njësitë e ushtrisë hungareze dhe u thellua nga ardhja në pushtet në Budapest në prill 1906 të një koalicioni nacionalist hungarez. Rinovimet e përkohshme të marrëveshjeve të përbashkëta ndodhën në tetor 1907 dhe në nëntor 1917 në bazë të status quo-së. Negociatat në 1917 përfunduan me shpërbërjen e Monarkisë së Dyfishtë.[16]
Shënime
^Koncepti i Evropës Lindore nuk është i përcaktuar qartë dhe në varësi të interpretimit, disa territore mund të përfshihen ose përjashtohen prej tij; kjo vlen edhe për pjesë të Austro-Hungarisë, megjithëse interpretimi historik e vendos qartë monarkinë në Evropën Qendrore.
^Schulze, Max-Stephan. Engineering and Economic Growth: The Development of Austria–Hungary's Machine-Building Industry in the Late Nineteenth Century, p. 295. Peter Lang (Frankfurt), 1996.
^Publishers' Association, Booksellers Association of Great Britain and Ireland (1930). The Publisher, Volume 133 (në anglisht). fq. 355.
^ abMinahan, James. Miniature Empires: A Historical Dictionary of the Newly Independent States, p. 48.
^ abLaszlo, Péter (2011). Hungary's Long Nineteenth Century: Constitutional and Democratic Traditions (në anglisht). Koninklijke Brill NV, Leiden, the Netherlands.
^"The kingdom of Hungary desired equal status with the Austrian empire, which was weakened by its defeat in the German (Austro-Prussian) War of 1866. The Austrian emperor Francis Joseph gave Hungary full internal autonomy, together with a responsible ministry, and in return it agreed that the empire should still be a single great state for purposes of war and foreign affairs, thus maintaining its dynastic prestige abroad." – Compromise of 1867, Encyclopædia Britannica, 2007
^Günther Kronenbitter: "Krieg im Frieden". Die Führung der k.u.k. Armee und die Großmachtpolitik Österreich-Ungarns 1906–1914. Verlag Oldenbourg, Munich 2003, ISBN3-486-56700-4, p. 150
.svg)
