Šizma Tri poglavlja je naziv za raskol u ortodoksnoj (halkedonskoj, odnosno Katoličkoj crkvi koji je trajao na području sjeverne Italije od 553. do 698. Predstavljao je dio šireg spora Tri poglavlja izazvanog neuspjelim pokušajima bizantskih careva da pronađu kompromis između "pravovjernog" duofizitskog kršćanstva i mijafizita koji su dominirali istočnim provincijama Carstva. U tu svrhu su osuđeni određeni crkveni oci čiji su se stavovi smatrali neprihvatljivim za mijafizite; oni su anatemizirani carskim ukazom 543. S time se, međutim, nije htio pomiriti dio zapadnih biskupa; dio njih se, na čelu sa biskupom Makedonijem od Akvileje, sastao u Akvileji i donio odluku da se Tri poglavlja neće osuditi, te da se odvajaju od rimske Crkve. Kasniji akvilejski nadbiskupi su, da bi naglasili svoju nezavisnost od Rima, počeli koristiti titulu patrijarha. Šizmi je značajno doprinijela langobardska invazija Italije 568. koja je spriječila Bizantince da vojnom silom iskorijene "šizmatike". Usprkos toga, u sljedećem vijeku su bilježeni stalni pokušaji pomirenja akvilejske i rimske Crkve. Za njih su se stvorili politički uvjeti tek kada su u drugoj polovici 7. vijeka langobardski kraljevi i velmože odbacili arijanstvo i priklonili se katoličanstvu, a samim time prešli na stranu pape i rimske Crkve. Šizma je formalno okončana Sinodom u Akvileji 698.
