Mihailo Todorović Mika (1889 — 1964), publicista, profesor, učesnik Prvog svetskog rata i društveno-politički radnik FNR Jugoslavije i NR Srbije.
Biografija
Mihailo Todorović rođen je 20. marta 1889. godine u Užicu. Još kao učenik gimnazije u Užicu opredelio se za socijalistički pokret. Po završetku Filozofskog fakulteta, germanske grupe, na Beogradskom univerzitetu postavljen je za suplenta užičke gimnazije. U Užicu je na opštinskim izborima 1914. godine izabran je za odbornika Srpske socijaldemokratske stranke (SSDS). Za vreme Prvog svetskog rata, zajedno sa srpskom vojskom, prešao je Albaniju. U Parizu je 1917. godine bio član redakcije „Budućnosti“, organa srpskih socijalista, a u Ženevi 1918. godine delegat Srpske radničke komore pri Crvenom krstu.
1919. godine se pominje kao jedan od zaverenika u aferi Dijamantštajn.[1] Učestovao je u stvaranju »podzemnog sovjeta« u Zagrebu, koji je vodio ilegalnu organizaciju boljševičkog pokreta.[1]
U Beogradu je od 1919. do 1920. godine bio sekretar Radničke komore. Učestvovao je na Drugom kongresu KPJ u Vukovaru 1920. godine, na Prvoj (1922.) i Drugoj zemaljskoj konferenciji KPJ (1923.), koje su održane u Beču, te na Petom proširenom plenumu Kominterne u Moskvi 1925. godine. U novembru 1920. godine na izborima za Ustavotvornu skupštinu izabran je na listi Komunističke partije Jugoslavije za narodnog poslanika timočkog okruga.
Posle zabrane KPJ 1921. godine, radi na stvaranju ilegalnih organizacija partije. Od jula 1922. do maja 1923. godine bio je politički sekretar Centralnog komiteta KPJ. Učestvovao je u stvaranju Nezavisnih sindikata i bio glavni urednik njihovog centralnog organa „Organizovanog radnika“, u osnivanju Nezavisne radničke partije Jugoslavije i bio sekretar Centralnog odbora NRPJ od osnivanja u januaru 1923. do referenduma u NRPJ u februaru 1924. godine. U vreme frakcijskih borbi u KPJ pripadao je desnici. Posle objavljivanja Šestojanuarske diktature 1929. godine, pasivizirao se u radničkom pokretu i bio profesor u privatnoj gimnaziji u Beogradu.
Po oslobođenju zemlje 1945. godine, kooptiran je u AVNOJ. Do penzionisanja 1952. godine bio je bibliotekar u Centralnom odboru Saveza sindikata Jugoslavije. Napisao je veliki broj članaka u partijskoj i sindikalnoj štampi i više brošura, a bavio se i prevođenjem.
Umro je 28. marta 1964. godine u Beogradu.
Literatura
- ↑ 1,0 1,1 Ivan Očak, Povratnici iz Sovjetske Rusije u borbi za stvaranje ilegalnih komunističkih organizacija uoči Prvog kongresa SRPJ(k)[mrtav link]
