Najraniji stanovnici Mardina su bili sirijski pravoslavnikršćani, koji su osnovali grad u 3. vijeku. Grad je održao svoj kršćanski identitet tokom muslimanskearapske vlasti između 7. i 13. vijeka, te čak kada ga je za svoj glavni grad proglasilo pleme Artukidskih Turkmena između 12. i 14. vijeka. Pleme su godine 1394. pokorili Mongoli, ali nikada nisu direktno upravljali područjem.
Pogled na Mardin, uključujući minaret džamije Reyhane.
Mardin je postao dio Otomanskog imperija pod Selimom I godine 1517, te ostao pod otomanskom vlašću sve do prvog svjetskog rata. U gradu su se godine 1832. pobunili Kurdi. Mnogi od kršćanskih stanovnika Mardina, potomci drevnih osnivača, su bili ubijeni ili prognani za vrijeme ustanka asiraca,jermena i sl. i etnickog ciscenja muslimanskog stanovnistva(pa i samih Asiraca i Jermena koji su tijekom istorije u ogromnoj vecini konvertirali u islam) u pokusaju stvaranja etnicki ciste teritorije tj velike Jermenije u jeku 1svjetskog rata i poraza Osmanlijske i Austrougarske imperije , te kršćani danas čine sićušnu manjinu u gradu vecinom uslovljeno ekonomskom nerazvijenoscu i migracijom u zapadne zemlje.Migracija arapskog,kurdskog,asirskog i turskog stanvnistva je u kontinuitetu prisutna i dan danas sto odslikava temelj ekonomske nerazvijenosti,valja napomenuti da se ekonomija Maardina zasniva na 90% poljoprivredi kultura koje uspijevaju na tom podrucju.
Dayro d-Mor Hananyo isto tako poznat kao Deyrulzafarân, sirijski pravoslavni ministar smješten nekoliko kilometara od Mardina. Nekada je bio sjedištem antioškog patrijarha.
