Ljudi protiv (ital. Uomini contra), originalno prikazivan pod naslovom Godinu dana na visoravni je italijansko-jugoslavenski ratni film snimljen 1970. godine u režiji Francesca Rosija. Predstavlja adaptaciju romana Un anno sull'Altipiano italijanskog pisca Emilija Lussua, inspiriranog autorovim iskustvima oficira italijanske vojske u Prvom svjetskom ratu. Radnja se događa 1916. i 1917. godine i prikazuje kako italijanski general (čiji lik tumači Alain Cuny) pokušava probiti frontu šaljući diviziju u frontalne juriše na dobro utvrđene i branjene austro-ugarske položaje koji uvijek završe neuspjehom i masovnim krvoprolićem. Nominalni protagonist, koga tumači Gian Maria Volonte, je njegov potčinjeni koji pokušava spriječiti da mu se ljudi koriste kao bezvrijedno topovsko meso, ali to ne uspije, pa dođe do pobune, a nakon nje i krvave odmazde u obliku drevne rimske prakse desetkovanja.
Rosi je film pokušavao snimiti godinama, ali je u tome imao velike probleme političke prirode, odnosno izrazito neprijateljski stav italijanske vlade prema filmu koji bi borbu italijanskih vojnika u "dobrom" i "pravednom" Prvom svjetskom ratu prikazao kao besmisleni pokolj. Uspio ga je snimiti tek kada je osigurao koproducente i lokacije u tadašnjoj Jugoslaviji, a dosta je pomoglo i to što su se početkom 1970-ih popularnima u cijelom svijetu postala ostvarenja eksplicitno pacifističke, antiestablišmentske i revizionističke orijentacije. Iako je Rosi, u skladu sa Lussuovim predloškom, u filmu ratna zbivanja nastojao prikazati iz socijalističke, odnosno marksističke perspektive, pa tako italijanskim vojnicima najveći neprijatelj nisu Austro-Ugari nego njihovo vlastito zapovjedništvo porijeklom iz više klase, publika i kritika je u filmu prepoznala alegoriju na tada aktualni vijetnamski rat. U filmu je u svojoj drugoj ulozi nastupio Mark Frechette, mladi glumac koji je nakon Zabriskie Point postao američka kontrakulturna ikona i kome je sadržaj Rosijevog filma imponirao upravo zbog svojih modernih konotacija. Dio kritike je, pak, u filmu pronašao velike sličnosti sa Kubrickovim klasikom Staze slave; kao i taj film, zbog svog antiratnog i navodno subverzivnog karaktera imao je problema sa cenzurom u Francuskoj, te je prikazan tek nakon nekoliko godina.
Uloge
Izvori
Vanjske veze
