Heianski ili Heian period (平安時代, Heian jidai?) je posljednji period klasične japanske historije, koji je trajao od 794. do 1185.[1] Ime je dobio po carskoj prijestolnici Heian-kyō, iz koje se stvorio suvremeni Kyōto, a koju je godine 794. tadašnji car Kammu odabrao kao novo sjedište carske vlasti. Za taj period je karakteristično slabljenje dotada neupitne centralne vlasti, odnosno jačanje regionalnih aristokrata i velmoža, kojima će početi pomagati novi društveni sloj profesionalnih vojnika, odnosno prvi samuraji. Taj se proces često tumači slabljenjem i kolapsom kineske dinastije Tang koja je japanskim carevima i vlastodršcima služila kao uzor, odnosno kidanjem trgovačkih veza sa azijskim kontinentom. Japan, koji je u tom periodu ušao u period relativne izolacije, bilježi i nestanak novčane i povratak na naturalnu privredu. S druge strane se na carskom dvoru nastala razvijati kultura koja, pak, dobiva specifično japanska obilježja; iz tog perioda potiču znameniti tekstovi Knjiga jastuka i Genji monogatari, jedan od prvih romana u svjetskoj književnosti; Heianski period je također vrijeme kada nastaju specifično japanski ideali ljepote, odnosno običaji nošenja šminke kod aristokratskih žena i muškaraca. U političkom smislu je najvećim dijelom Heianskog perioda dominirao klan Fujiwara, ali je njegovom podjelom na sjeverne i južne frakcije sredinom 11. vijeka došlo do borbe između klanova Taira i Minamoto. Pobjeda klana Minamoto u Genpei ratu i propast klana Taira u bitci kod Da-no-ure 1185. označila je kraj Heianskog perioda, nakon koga slijedi Kamakura period.
Izvori
Vanjske veze
