1762.
1813.
Anton Bernolák (slov.Anton Bernolák; 3. oktobra 1762, Slanica — 15. januar 1813, Nove Zamki) katolički sveštenik, filolog i lingvista, prvi kodifikator slovačkog književnog jezika i jedan od vodećih aktera slovačkog narodnog preporoda. Ubraja se među istorijske ličnosti, koje su imale presudan uticaj na formiranje moderne slovačke nacije i razvoj njene kulture.
Biografija
Rođen je 1762. godine u Slanici, mestu blizu današnjeg slovačkog grada Námestovo, u porodici, koja je pripadala nižem plemstvu. Osnovnu školu je pohađao između 1769. i 1774. godine, u Slanici. Gimnaziju je pohađao u periodu od 1774. do 1778. godine u Ružomberku. Školovanje je nastavio na studijama retorike, filozofije i poetike u Požunu, Trnavi i Beču. Studije je završio 1787. godine na opštoj bogosloviji u Požunu (današnja Bratislava), gde je diplomirao teologiju.
Posle završetka studija bavio se svešteničkim pozivom u mestu Čeklis (godine 1948. po njemu preimenovanom u Bernolakovo), gde je bio kapelan do 1791. godine. Tada prelazi u Trnavu, za sekretara nadbiskupije. U maju 1797. preuzima svešteničku dužnost u gradu Nove Zamki (slov.Nové Zámky), gde je u jednom periodu, bio i upravnik gradske škole.
Tokom studija bogoslovije u Bratislavi bio je nadahnut prosvetiteljskim reformama carice Marije Terezije i njenog sina Josifa II. Pod uticajem prosvetiteljskih ideja, smatrao je da Slovaci ne mogu da se formiraju u modernu samosvesnu naciju, dok ne počnu da koriste živi narodni jezik u pisanoj komunikaciji i obrazovanju. Toj svrsi je kasnije podredio svoje naučno delo. Imao je sve profesionalne preduslove za realizaciju svojih prosvetiteljskih ideja. Govorio je nekoliko stranih jezika, od klasičnih do modernih a imao je i, za tadašnje vreme široko znanje iz ekonomije, estetike, medicine, muzike, opšte istorije i politike.
Njegove aktivnosti su bile najviše usmerene na lingvistiku. Na kraju treće godine studija, imao je veliki broj radova u rukopisu, da bi 1787. godine sa grupom istomišljenika izvršio prvu kodifikaciju književnog slovačkog jezika.[1]
Te godine je u Bratislavi objavljena Kritička filološka rasprava o slovima Slovaka sa dodatkom predloga za pravopis (lat. „Dissertatio philologico−critica de literis Slavorum“). Ova rasprava je bila anonimno kolektivno delo polaznika bratislavskog seminarijuma, nastalo pod Bernolákovim vođstvom. Njome su postavljeni temelji slovačkog književnog jezika i pravopisa. Bernolák je pravopis zasnovao na fonetskom načelu a za okosnicu jezičke norme je uzeo zapadnoslovački dijalekt, korišćen na Univerzitetu u Trnavi, koja je tada bila kulturni centar Slovaka.[2] Ova kodifikacija je bila važna prekretnica u kulturnim i političkim dešavanjima vezanim za formiranje moderne slovačke nacije. Godine 1790. je završio svoje najvažnije delo iz oblasti lingvistike Slovačka gramatika (lat. „Grammatica Slavica“) koje predstavlja prvu normativnu gramatiku slovačkog jezika.
U Trnavi su 1792. godine Bernolák i njegovi sledbenici (posebno Juraj Fándly) osnovali Slovačko učeno društvo (slov.„Slovenské učené tovarišstvo“) sa ispostavama po celoj Slovačkoj. Ovo društvo se bavilo izdavaštvom na Bernolákovoj varijanti slovačkog književnog jezika, a imalo je za cilj širenje književnosti, kulture i prosvećenosti na tom jezičkom standardu.[3] Slična udruženja nicala su tada u mnogim slovačkim mestima.[2]
Od 1787. do 1808. godine je radio na višejezičnom rečniku, koji je bio njegovo poslednje delo. Bio je to Slovačko−češko−latinsko−nemačko−mađarski rečnik (slov.„Slowár Slowenskí Češko−Laťinsko−Ňemecko−Uherskí“), prvi veliki rečnik slovačkog jezika. Izdat je tek posle njegove smrti, zaslugom Juraja Palkoviča, profesora na katedri češkog i slovačkog jezika i književnosti na Evangeličkom liceju u Bratislavi. Rečnik je imao 5302 strane, podeljene u šest tomova, koji su izdati u periodu od 1825. do 1827. godine.
Bernoláku je iscrpljujući rad, uz brigu za porodicu i druge loše okolnosti, veoma narušio zdravlje. Umro je od srčanog udara 15. januara 1813. godine u mestu Nove Zamki.[4]
Pokret Bernolákovih sledbenika trajao je više od 50 godina. Njihov svakodnevni rad sa intelektualcima i među narodom, kao i njihova književna dela, stvorili su uslove za uspešnu i opšteprihvaćenu drugu kodifikaciju slovačkog književnog jezika, koju je uradio Ľudovít Štúr.
