Budowę świątyni rozpoczął w 1319 roku Zhang Liusun, członek założonej przez Zhang Daolinga taoistycznej szkoły Pięciu Miar Ryżu. Prace budowlane zakończyły się w 1323 roku, już po jego śmierci[2]. Swój obecny kształt i nazwę otrzymała po renowacji przeprowadzonej w 1447 roku[3]. Dwukrotnie przebudowana i rozbudowana za rządów dynastii Qing.
Brama pailou, usytuowana naprzeciw świątyni
Zabudowania świątyni doznały znacznych zniszczeń podczas zawirowań XX-wiecznej historii Chin, następnie mieściły się w nich biura i szkoła[3]. W 1996 roku świątynia została uznana za część chińskiego dziedzictwa narodowego i rozpoczęto jej generalny remont, którego koszt wyniósł 5.8 mln juanów[3]. Po zakończeniu prac renowacyjnych w 2002 roku ulokowano w niej Muzeum Sztuki Ludowej[3].
Architektura
Świątynia składa się z trzech dziedzińców[1], zajmujących łącznie powierzchnię 4.7 hektara[3]. Naprzeciwko świątyni, po drugiej stronie ulicy, wznosi się ustawiona w 1607 roku brama pamiątkowa pailou o trzech wejściach, pokryta zielonymi i żółtymi płytkami[3].
Najważniejsze budynki świątyni znajdują się przy głównym dziedzińcu[4]. Są to Pawilon Góry Tai Shan (Daizongbaodian) i Pawilon Doskonalenia Moralności (Yudedian)[1]. Są symetrycznie otoczone przez pawilony Sanmaojun, Binglinggong, Fucaishen i Guangsishen[4]. W dwóch głównych korytarzach prowadzących do pawilonu Daizongbaodian znajdują się 72 pomieszczenia z umieszczonymi wewnątrz posągami bóstw, reprezentujących różne formy ludzkiej działalności i siły natury[1]. W samym pawilonie znajduje się posąg boga góry Tai Shan, otoczonego przez sługi[1].
Kamienne stele na dziedzińcu
Na dziedzińcach świątyni ustawiono ponad 100 kamiennych stel, pochodzących z czasów dynastii Yuan, Ming i Qing[1]. Najcenniejsza jest pochodząca z 1329 roku, mierząca 4 metry wysokości, na której mistrz kaligrafii Zhao Mengfu w 2786 znakach opisał życie fundatora świątyni[3].
