Émile Guerry urodził się w 1891 roku w Grenoble. Po ukończeniu prawa na Externat Notre-Dame de Grenoble został adwokatem. W 1911 roku był przewodniczącym diecezjalnego oddziału Association Catholique de la Jeunesse Française, założonej przez Adriena de Mun antydemoliberalnej i antysocjalistycznej organizacji na rzecz realizacji katolickiej nauki społecznej. Rok później, pod wpływem książki Droga pielgrzymaduńskiego pisarza i konwertyty na katolicyzm Johannesa Jørgensena, przeżył głębokie nawrócenie i przyjął powołanie duchowne. Niezwłocznie wstąpił do słynącego z wysokiego poziomu Seminarium św. Sulpicjusza w Issy-les-Moulineaux. Umocnił go w tym ks. Jean-Marie Desgranges (1874–1958), działacz francuskiego katolicyzmu społecznego i późniejszy parlamentarzysta[1].
W 1925 roku został wikariuszem–administratorem parafii św. Wawrzyńca w Grenoble, w której założył szkołę. W 1927 roku został rektorem seminarium w Grenoble, gdzie wykładał teologię fundamentalną, dogmatyczną i moralną. W latach 1932–40 służył jako wikariusz generalnydiecezji Grenoble i dyrektor jej dzieł społecznych. Od razu założył diecezjalne oddziały Jeunesse Ouvrière Chrétienne i Jeunesse Agricole Catholique, organizacji społecznych powiązanych z Association Catholique de la Jeunesse Française. Nauczał księży, że „uczestnictwo w nich jest jednym z najważniejszych zadań ich posługi”[1][3]. Od początku swojej posługi działał w Akcji Katolickiej, dla której w 1926 roku napisał podręcznik Code de l'Action Catholique, tłumaczony na różne języki, w tym polski[4].
„Pierwsza z zasad Ewangelii: Autorytet to nie dominacja, lecz służba... Dlatego Kościół został utworzony nie po to, by rządzić, lecz aby służyć”
W dalszym ciągu współpracował z katolickimi organizacjami społecznymi, głównie z Action Catholique Ouvrière i Jeunesse Ouvrière Chrétienne[1]. W kontaktach osobistych był bardzo serdeczny i bezpośredni, jasno i otwarcie wyrażał swoje poglądy[5]. W 1947 roku został jednym ze współzałożycieli zgromadzenia L’Institut des Petites Soeurs des Maternités Catholiques[6]. Był członkiem Komisji Przygotowawczej do Soboru Watykańskiego II, która opracowała schematy dokumentów, odrzucone po jego rozpoczęciu. Na soborze pracował w Komisji ds. biskupów i diecezji oraz przy tworzeniu Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym[1]. Po przejściu na emeryturę był arcybiskupem tytularnym Octavy. Zmarł w 1969 roku[2].
Twórczość
Émile Guerry jest autorem 21 książek na różne tematy: o katolickiej nauce społecznej, m.in. La doctrine sociale de l'Église, tłumaczona na język angielski, hiszpański, włoski, portugalski i arabski (łącznie ok. 70 wydań w latach 1957–1964)[7]; o dziejach Kościoła we Francji w czasie okupacji niemieckiej, m.in. L’Église catholique en France sous l’occupation[8], nagrodzona w 1948 roku przez Akademię Francuską (kolejną nagrodę AF otrzymał w 1955 roku za książkę o zadaniach biskupa L'évêque)[9]; o aktualnej roli Kościoła w świecie, m.in. Église catholique et communisme athée; pourquoi l’Église oppose-t-elle un refus formel à la doctrine antireligieuse du communisme soviétique?, tłumaczona na hiszpański, włoski i portugalski[10]; o życiu duchowym, m.in. Dans le Christ total, tłumaczona na angielski, hiszpański, włoski i portugalski (łącznie 38 wydań w latach 1952–1992)[11].
„Ojcze... W hołdzie mej dziecięcej miłości ofiaruję Ci te skromne rozważania zaczerpnięte z uwielbionego Serca Twego Boskiego Syna pod tchnieniem Ducha miłości”
Émile Guerry, Do Ojca
Szczególną popularność zyskała jego książka Vers le Père (Do Ojca) zainspirowana objawieniami Boga Ojca, przekazanymi w 1932 roku przez siostrę Eugenię Ravasio. Émile Guerry był członkiem badającej je komisji diecezjalnej, która w 1934 roku wydała pozytywną opinię i długoletnim kierownikiem duchowym siostry Eugenii Ravasio do roku 1947, gdy niechętna mu Kongregacja Świętego Oficjum zakazała jej kontaktów z nim oraz rozpowszechniania orędzi[12].
Książka Do Ojca w latach 1936–1962 miała 16 wydań francuskich i przekłady na angielski (9 wydań w latach 1947–1966), niemiecki, hiszpański, włoski i polski. Stanowi ona teologiczne pogłębienie i rozwinięcie treści objawień, ściśle na podstawie Pisma Świętego oraz przedstawia duchowość chrześcijańską opartą na synostwie Bożym, prowadzącą do zjednoczenia z Bogiem Ojcem[13].
↑Émile Guerry: La doctrine sociale de l'Église: son actualité, ses dimensions, son rayonnement. Paris: Bonne Presse, 1957. Brak numerów stron w książce
↑Émile Guerry: L’Église catholique en France sous l’occupation. Paris: Flammarion, 1947. Brak numerów stron w książce
↑Émile Guerry: Église catholique et communisme athée; pourquoi l’Église oppose-t-elle un refus formel à la doctrine antireligieuse du communisme soviétique?. Paris: Bonne Presse, 1960. Brak numerów stron w książce
↑Émile Guerry: Dans le Christ total: élévations sur le mystère de l'église. Paris: Desclée de Brouwer, 1952. Brak numerów stron w książce