U grzybów zygosporangia tworzą przedstawiciele typów Mucoromycota i sprzężniaki (Zygomycota). Gdy spotkają się dwie różne płciowo strzępki zwane zygoforami, następuje rozpuszczenie oddzielających je błon komórkowych i plazmogamia. Powstaje zygota, która otacza się grubą, ciemną błoną. Zawiera wiele jąder należących do typu (+) i (–). Jądra te dzielą się jeszcze wielokrotnie, a następnie niektóre z nich zlewają się parami (+ i –), czyli następuje wielokrotna kariogamia[2]. Komórka, w której zachodzą te zdarzenia, zostaje otoczona grubą ścianą i staje się odporną strukturą podobną do zarodników, zwaną zygosporangium. Zwykle najbardziej zewnętrzne warstwy zygosporangium zużywają się lub znikają, a pozostały twór nazywa się zygosporą. W odpowiednim momencie zygospora może wykiełkować i wytworzyć nową plechę lub zarodnie wytwarzające zarodniki zwane sporangiosporami[3].
U niektórych gatunków zygosporangia otoczone są zagiętymi strzępkami (suspensor appendages). Są one charakterystyczne np. dla rodzaju Absidia. Ich morfologia ma znaczenie przy oznaczaniu gatunków[3].
Przypisy
↑DavidD.MooreDavidD., Geoffrey D.G.D.RobsonGeoffrey D.G.D., Anthony P.J.A.P.J.TrinciAnthony P.J.A.P.J., Century Guidebook to Fungi with CD., Cambridge University Press., 2011, s. 52, ISBN 978-1-107-00676-8.
↑EdmundE.MalinowskiEdmundE., Anatomia roślin, Warszawa: PWN, 1966. Brak numerów stron w książce