PROFILBARU.COM

Zygmunt Zawadowski
Data i miejsce urodzenia	3 czerwca 1899 ; Lwów
Data i miejsce śmierci	1 września 1978 ; Londyn – Genewa
	Kierownik Agencji Konsularnej RP w Koszycach
Okres	od 1925; do 1928
Poprzednik	Adam Roman Staniewicz
Następca	Henryk Wielowiejski
	Kierownik Wicekonsulatu RP w Użgorodzie
Okres	od 1928; do 1930
Następca	Michał Marian Świerzbiński
	Kierownik Konsulatu RP w Essen
Okres	od 1934; do 1936
Poprzednik	Aleksy Wdziękoński
Następca	Witold Adam Korsak
	Kierownik Konsulatu/poseł RP w Bejrucie
Okres	od 1943; do 1956
Poprzednik	Witold Adam Korsak
	Minister spraw zagranicznych RP na uchodźstwie
Okres	od 1976; do 1978
Poprzednik	Bronisław Hełczyński
Następca	Kazimierz Sabbat
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Zygmunt Zawadowski, ps. „de Ribeiras” (ur. 3 czerwca 1899 we Lwowie, zm. 1 września 1978 na pokładzie samolotu w rejsie pomiędzy Londynem i Genewą) – polski prawnik, urzędnik konsularny i dyplomata, minister spraw zagranicznych w Rządzie RP na uchodźstwie (1976–1978).

Życiorys

Syn Ignacego, przedsiębiorcy naftowego, i Olgi z d. Kulczyckiej. Był zatrudniony w charakterze nadzwyczajnego pomocnika kancelaryjnego w Sądzie Krajowym we Lwowie (1917-1918)^[1]. W młodości był członkiem POW. U kresu I wojny światowej w listopadzie 1918 uczestniczył w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej i został wówczas ranny. Brał udział także w wojnie polsko-bolszewickiej w randze ppor. rezerwy (1920)^[1]. Uczestniczył w akcji plebiscytowej na Spiszu i Orawie (1920). Był urzędnikiem Banku Ziemskiego S.A. we Lwowie (1921-1922)^[1]. Ukończył studia prawnicze z tytułem doktora praw na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (1922) i w tym samym roku rozpoczął pracę w polskiej służbie zagranicznej, m.in. pracował w konsulacie w Pradze (1922), pełnił funkcje attaché konsularnego (1922-1925), następnie kierownika agencji konsularnej RP w Koszycach (1925–1928)^[2], kierownika wicekonsulatu w Użgorodzie (1928–1930), wicekonsula w kons. w Kijowie (1930–1932), pracował w Departamencie Politycznym MSZ (1932–1933), kierował konsulatem w Essen (1934–1936), ponownie pracował w Departamencie Politycznym MSZ (1936–1938). W sierpniu 1938 został mianowany kierownikiem referatu centralno-europejskiego Wydziału Politycznego MSZ. Od sierpnia 1939 był zastępcą Komisarza Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku, 1 września 1939 został zatrzymany przez władze niemieckie, a następnie zwolniony. Przez Litwę dotarł do Francji. Po wybuchu II wojny światowej pracował dla rządu RP na uchodźstwie, m.in. jako radca/z-ca kier. referatu MSZ (1939–1940), urzędnik ambasady w Madrycie odpowiadając m.in. za pomoc dla polskich więźniów obozu w Miranda de Ebro (1940–1942), był radcą ambasady w Lizbonie (1942), oraz radcą ambasady w Kujbyszewie (1942–1943), kilkakrotnie zastępując w charakterze chargé d’affaires ad interim ambasadora Tadeusza Romera. W Teheranie kierował likwidacją ambasady w ZSRR. W październiku 1943 został kierownikiem Konsulatu RP w Bejrucie, następnie został posłem RP w Libanie (1944–1956) i Syrii (1944–1946). W kolejnych latach tolerowano jego pobyt w Bejrucie w charakterze nieoficjalnego przedstawiciela władz emigracyjnych, zachowując mu przywileje dyplomatyczne. Liban opuścił ostatecznie w 1971. Był ministrem spraw zagranicznych w rządzie Kazimierza Sabbata (1976–1978) i założycielem Instytutu Wschodniego „Reduta”.

Pochowany w Kolumbarium przy kościele św. Andrzeja Boboli w Londynie (Stare columbarium, postument 1, strona wschodnia)^[3].

Odznaczenia

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1939)^[4]
Krzyż Walecznych^[5]
Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy (1937, Rumunia)^[6]

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Krzysztof Smolana (opr.): Urzędnicy Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej 1918-1945. Przewodnik biograficzny, tom 1, Ministerstwo Spraw Zagranicznych/Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych Warszawa 2020.
↑ Paweł Ceranka, Krzysztof Szczepanik (opr.): Urzędy konsularne Rzeczypospolitej Polskiej 1918-1945 : informator archiwalny, Ministerstwo Spraw Zagranicznych/Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych Warszawa 2020.
↑ Opracowanie stanu zachowania grobów rządowych w Wielkiej Brytanii [online], Fundacja "Pomoc Polakom na Wschodzie" im. Jana Olszewskiego [dostęp 2023-04-20] (pol.).
↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 1, s. 14, 1939.
↑ Jerzy Bestry: Służba konsularna Drugiej Rzeczypospolitej w Czechosłowacji. Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2005, s. 213.
↑ Zezwolenie na przyjęcie odznaczeń cudzoziemskich. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 2, s. 45, 1937.

Bibliografia

Rocznik służby zagranicznej RP, MSZ Warszawa 1938
Krzysztof Tarka: Emigracyjna dyplomacja. Polityka zagraniczna Rządu RP na Uchodźstwie 1945–1990, Oficyna Wydawnicza „Rytm” Warszawa 2003
Jacek Pietrzak: Dyplomacja polska wobec sprawy niepodległości Syrii i Libanu w latach II wojny światowej, [w:] „Dzieje Najnowsze”, rocznik XXXVI – 2004, 2
Słownik Biograficzny Polskiej Służby Zagranicznej 1918–1945 Tom IV, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Warszawa 2007
Jacek Pietrzak: Polscy uchodźcy na Bliskim Wschodzie w latach drugiej wojny światowej. Ośrodki, instytucje, organizacje, wyd. Uniwersytetu Łódzkiego Łódź 2012
Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 35, s. 98, grudzień 1978. Koło Lwowian w Londynie.