Syn Józefa i Elżbiety z domu Okulicz. W 1849 ukończył gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu, następnie studiował prawo na uniwersytecie w Berlinie; a w 1853 uzyskał, na podstawie rozprawy De origine progressu tutelae mulieribus, tytuł doktora praw. Po praktyce rolniczej objął dobra Lubasz w powiecie czarnkowskim i wówczas rozwinął działalność w organizacjach rolniczych[1].
W 1880 został mianowany radcą Ziemstwa Kredytowego, dziesięć lat został członkiem rady prowincjonalnej był od 1890. Uczestniczył w zakładaniu Banku Włościańskiego w 1872, a Banku Ziemskiego w 1886. Działał także w polityce ogólnokrajowej - w latach 1866–1872 był posłem na sejm pruski (z okręgu Śrem––Środa–Września), w którym pełnił funkcję sekretarza Koła Polskiego. W 1867 został posłem do parlamentu Związku Północnoniemieckiego; podpisał tam protest przeciw wcieleniu Wielkiego Księstwa Poznańskiego do tego Związku, po czym złożył mandat poselski[1].
W 1873 wykupił z rąk niemieckich dobra Bolechowo k. Poznania, w których mieszkał do śmierci; pochowany został w Lubaszu. Od 1862 był żonaty z Józefą Wysogota–Zakrzewską i pozostawił synów, Tadeusza, Kazimierza, Mieczysława oraz córkę Marię (zamężną Nieżychowską)[2].
