PROFILBARU.COM

Zajn al-Abidin ibn Ali
‏زين العابدين بن علي‎
	; Zajn al-Abidin ibn Ali (2008)
Data i miejsce urodzenia	3 września 1936 ; Hammam Susa
Data i miejsce śmierci	19 września 2019 ; Dżudda
	2. Prezydent Tunezji
Okres	od 7 listopada 1987; do 14 stycznia 2011
Przynależność polityczna	Zgromadzenie Demokratyczno-Konstytucyjne
Poprzednik	Habib Burgiba
Następca	Muhammad al-Ghannuszi (p.o.)
	Premier Tunezji
Okres	od 2 października 1987; do 7 listopada 1987
Przynależność polityczna	Dusturowska Partia Socjalistyczna
Poprzednik	Raszid Safar
Następca	Al-Hadi al-Bakkusz
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Zajn al-Abidin ibn Ali, Zin al-Abidin Ben Ali (arab. ‏زين العابدين بن علي‎, ur. 3 września 1936 w Hammam Susie^[1], zm. 19 września 2019 w Dżuddzie^[2]) – tunezyjski generał i polityk, premier Tunezji w 1987, prezydent kraju w latach 1987–2011^[3].

Życiorys

Ukończył francuską akademię wojskową Saint-Cyr i służył w armii tunezyjskiej, dochodząc w niej do stopnia generała. Studiował również inżynierię w Stanach Zjednoczonych. W latach 1964–1974 szef bezpieczeństwa militarnego, stanowisko to usadowiło go w gronie najwyższych kręgów rządowych. W 1974 roku rozpoczął trzyletnią kadencją jako attaché wojskowy ambasady Tunezji w Maroku. W 1977 roku prezydent Habib Burgiba mianował go szefem służb bezpieczeństwa. W latach 1980–1984 był ambasadorem w Polsce. W 1986 roku został ministrem spraw wewnętrznych, jako minister wsławił się rozbiciem ruchu islamskich fundamentalistów. W październiku 1987 roku desygnowany na premiera w zastępstwie Raszida Safara^[3].

7 listopada 1987 premier dokonał bezkrwawego przewrotu, uzyskując orzeczenie lekarskie o niezdolności prezydenta Burgiby do sprawowania urzędu^[4]^[5]. Zgodnie z ówczesną tunezyjską konstytucją automatycznie przejął obowiązki głowy państwa. Tego samego dnia został także przywódcą rządzącej Dusturowskiej Partii Socjalistycznej^[6] a nowym premierem został Al-Hadi al-Bakkusz. 27 lutego 1988 ibn Ali założył nową partię - Zgromadzenie Demokratyczno-Konstytucyjne. W następstwie wyborów generalnych w 1989, 2 kwietnia 1989, został oficjalnie zaprzysiężony na stanowisku prezydenta na 5-letnią kadencję^[3].

Początkowo bardziej liberalny względem opozycji (w tym tej islamistycznej) niżeli poprzednik. W 1991 roku jednak zdelegalizował opozycyjną Partię Odrodzenia i zaapelował o zwalczanie islamskich radykałów. Od tego czasu jego rządy były krytykowanie jako łamiące prawa człowieka. Jako przywódca Zgromadzenia Demokratyczno-Konstytucyjnego wygrywał (z przytłaczającym poparciem) kolejno wybory w 1994, 1999, 2000 i 2009 roku^[3]. W polityce gospodarczej realizował program neoliberalny^[7].

14 stycznia 2011 roku ibn Ali uciekł z kraju pod wpływem rozpoczętych 17 grudnia 2010 masowych protestów społecznych. Obowiązki prezydenta przejął wówczas premier Muhammad al-Ghannuszi^[8]^[9], a następnego dnia przewodniczący parlamentu Fu’ad al-Mubazza. Rewolucja doprowadziła do zalegalizowania wielu tępionych podczas rządów ibn Alego partii politycznych. Ustępujący prezydent znalazł schronienie w Arabii Saudyjskiej. W okresie po obaleniu zaocznie skazany za defraudację pieniędzy publicznych i tłumienie protestów z 2010-11^[3].