Złamanie patologiczne (łac.fractura pathologica) – złamanie kości zachodzące w wyniku drobnego urazu, a często bez uchwytnego urazu, przy czym struktura tkanki kostnej osłabiona jest w wyniku uogólnionego lub miejscowego procesu chorobowego. Może je wywołać nawet błahy uraz, który w warunkach fizjologicznych nie powoduje uszkodzenia.
Do najczęstszych przyczyn złamania patologicznego należą:
wtórne odwapnienie/zanik kostny w następstwie: zaburzeń hormonalnych (np. osteodystrofia nerkowa), naczynioruchowych (zespół Sudecka) i unerwienia, awitaminoz, chorób spichrzeniowych, unieruchomienia i nieczynności, toksycznego uszkodzenia nerwów i tkanki kostnej (alkoholizm, cukrzyca, kiła), uszkodzenia macierzy i zdolności do regeneracji kości poprzez energię promienistą lub elektryczną oraz uszkodzeń jatrogennych.
Złamaniu patologicznemu może ulegać w zasadzie każda kość, najgroźniejsze są jednak złamanie szyjki kości udowej oraz mnogie złamania kompresyjne kręgów.
Leczenie zależy od przyczyny złamania. Najważniejsze jest zapobieganie złamaniom poprzez, dostosowaną indywidualnie do przypadku, terapię choroby podstawowej.
Rodzaje postępowania:
leczenie ortopedyczne – nastawienie i unieruchomienie złamania, aż do uzyskania zrostu kostnego
przeszczepienie (autogeniczne lub z materiałem alloplastycznym) – zastąpienie uszkodzonego odcinka kości
amputacja lub wyłuszczenie w stawie – niekiedy w przypadku nowotworów (gdy jest to konieczne)