Władze Kuby nie chciały zgodzić się na przejście Gamboy na zawodowstwo przed 2008 rokiem, ponieważ miał on wystąpić na igrzyskach olimpijskich w Pekinie. Dlatego też w grudniu 2006 roku, podczas obozu treningowego w Wenezueli, razem z Odlanierem Solísem i Yanem Barthelemí Gamboa uciekł do Kolumbii, a następnie do Niemiec[1].
Pierwszą zawodową walkę stoczył w kwietniu 2007 roku w Hamburgu, pokonując na punkty w cztero-rundowym pojedynku Aleksana Manweljana, który w trzeciej rundzie był liczony. Niecałe dwa miesiące później pokonał w Turcji przez techniczny nokaut w czwartej rundzie Araika Sachbazjana. W okresie następnych czterech miesięcy stoczył w Niemczech kolejne cztery zwycięskie pojedynki, po czym 30 października 2007 roku zadebiutował w Stanach Zjednoczonych, pokonując przez techniczny nokaut w ostatniej, szóstej rundzie Adailtona De Jesusa. Obaj bokserzy leżeli w tym pojedynku na deskach: De Jesus w pierwszej rundzie, a Gamboa w czwartej. Był to pierwszy nokdaun w karierze Kubańczyka[1].
5 stycznia 2008 roku pokonał przez techniczny nokaut już w pierwszej rundzie Gilberto Luque (Meksykanin w tym czasie trzykrotnie leżał na deskach)[2]. Kolejny pojedynek, z Johnnie Edwardsem, również zakończył w pierwszej rundzie[3]. 17 maja 2008 roku pokonał na punkty Darlinga Jimeneza, mimo że w czwartej rundzie leżał na deskach[4]. Dwa miesiące później w pojedynku z Alem Seegerem po raz kolejny zdołał zakończyć walkę w pierwszej rundzie[5]. W ostatniej walce w 2008 roku znokautował w drugiej rundzie niepokonanego wcześniej Marcosa Ramireza, choć sam w tym pojedynku kolejny raz leżał na deskach[6].
Rok 2009 rozpoczął od zwycięstwa przez techniczny nokaut w ostatniej, dziesiątej rundzie nad Rogerem Gonzalezem. Była to jednak kolejna walka, w której Gamboa był liczony[7]. W lutym w pierwszej rundzie znokautował Waltera Estradę[8].
17 kwietnia 2009 roku zmierzył się z Jose Rojasem, a stawką pojedynku był tytuł tymczasowego mistrza świata federacji WBA w kategorii piórkowej. Gamboa pokonał rywala przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie, a do czasu przerwania walki prowadził zdecydowanie na punkty u wszystkich sędziów[9]. W niedługim czasie został ogłoszony pełnoprawnym mistrzem świata organizacji WBA. W pierwszej obronie swojego tytułu pokonał przez techniczny nokaut w czwartej rundzie Whybera Garcię[10].
W pierwszej walce w 2010 roku pokonał już w drugiej rundzie Rogersa Mtagwę[11].
