Wysypka tarłowa[1], wysypka perłowa[2], wysypka godowa[3] – lokalne i przejściowe zrogowaciałe zgrubienia naskórka, rozrastające się miejscowo w twarde, brodawkowate guzki, występujące przeważnie na głowie, a czasami na grzbiecie, bokach ciała, w okolicach gruczołów płciowych lub na powierzchni płetw samców niektórych gatunków ryb[4][1]. Jest jedną z oznak szaty godowej[2]. Nadaje powierzchni ciała szorstkość, którą można wyczuć palcami[2].
Wysypka perłowa powstaje z wierzchnich warstw naskórka, który ulega przejściowej lub stałej keratynizacji[4]. Pojawia się zazwyczaj w okresie godowym, a po jego zakończeniu zwykle zanika[1] – zrogowaciały naskórek ulega złuszczeniu[4]. Występuje u licznych gatunków ryb, zwłaszcza karpiowatych[4][3]. U dojrzałych karpi (mleczaków) występuje na górnej części głowy i pokrywach skrzelowych. Samce amura białego mają szorstkie wewnętrzne strony płetw piersiowych. Wysypka u siei układa się w kilku rzędach wzdłuż całego ciała[2], a u śliza na promieniach płetw piersiowych[4].
U niektórych gatunków występuje przez całe życie (np. sieja pospolita, strzebla potokowa, świnka pospolita), a w okresie godowym zmienia barwę na białą[4]. W przypadku siei wysypka perłowa występuje czasem u samic, z tym że jest mniej widoczna niż u samców tego gatunku[2].
Funkcja wysypki perłowej nie została dokładnie poznana. Prawdopodobnie może mieć ona znaczenie przy wzajemnym ocieraniu się ryb podczas składania produktów płciowych[2], pomaga zidentyfikować płeć osobników i stymuluje dojrzewanie[5].
Zobacz też
Przypisy
