Wyrównany koszt energii (przy stopie dyskontowej 12%, w rozważanym okresie 25 lat): Wraz z coraz powszechniejszym wdrażaniem odnawialnych źródeł energii, ich koszt spada, w przypadku paneli słonecznych w dekadzie 2010-2020 ponad dziesięciokrotnie[1].
LCOE służy do planowania inwestycji i spójnego porównywania różnych metod wytwarzania energii elektrycznej. Wyrównany koszt energii „reprezentuje średni przychód na jednostkę wytworzonej energii elektrycznej, który byłby wymagany do odzyskania kosztów budowy i eksploatacji elektrowni w założonym cyklu życia i pracy” i jest obliczany jako stosunek wszystkich zdyskontowanych kosztów potrzebnych do wytworzenia energii elektrycznej (w tym budowy) podzielony przez zdyskontowaną sumę faktycznie dostarczonych ilości energii[2]
Wielkości wpływające na oszacowania wyrównanego kosztu energii mogą obejmować koszt kapitału, wycofania z eksploatacji, koszty paliwa, stałe i zmienne koszty eksploatacji i konserwacji, koszty finansowania oraz zakładany stopień wykorzystania[3].
Wyrównany koszt energii wytwarzanej przez panele słoneczne oraz naziemnych turbin wiatrowych jest niższy niż w przypadku elektrowni opalanych węglem i gazem (odpowiednio 4 i 2 razy) i znacznie niższy niż w przypadku elektrowni jądrowych (nawet 10-krotnie)[4][1].
Wpływ stopy dyskontowej
Koszt kapitału uwzględniany przy pomocy stopy dyskontowej jest jednym z bardziej kontrowersyjnych parametrów potrzebnych do obliczenia LCOE, bo znacznie wpływa na absolutne wartości oszacowań i często wybierany jest dość arbitralnie. Dobrym przykładem są obliczenia NEA dla małoskalowych instalacji fotowoltaicznych dla 3% stopie dyskontowej dają LCOE $150/MWh i $250/MWh dla 10% stopy[5]. Analiza wrażliwości LCOE na wartość stóp dyskontowych Lazarda z 2020 r.[1] pokazuje znaczne różnice w oszacowaniach dla stóp dyskontowych od 6% do 16% jednak zawsze prowadzi do identycznego uszeregowania różnych inwestycji energetycznych ze względu na LCOE.
_-_renewable_energy.svg)
