Komercyjne – stanowiące własność prywatną i działające na zasadzie maksymalizacji zysków; wyposażenie stanowią zazwyczaj zwykłe rowery dostępne w handlu, odpowiednio trwale oznakowane i ubezpieczone na wypadek kradzieży.
Niekomercyjne, typu non-profit – tworzą publiczny system wypożyczania rowerów, często zarządzane są przez jednostki podległe władzom publicznym, działające na zasadzie zrównoważenia transportu miejskiego, odciążenia komunikacji publicznej i samochodowej, powodującej zatłoczenie miast, w obrębie większego systemu transportu. Próby wprowadzenia tego typu rozwiązań kończyły się czasem niepowodzeniem, rowery traktowane były jako łatwy łup, a więc niszczone i rozkradane (tak było w przypadku pierwszego tego typu wypożyczalni White bicycle w Amsterdamie), jednak coraz więcej miast wprowadza sieci bezobsługowych wypożyczalni (zob. np. listę systemów rowerów publicznych w Polsce). Przez analogię do transportu publicznego stosuje się określenie „rowery publiczne”[1][2]. Zasadę współdzielenia rowerów opartą na braku prowizji świadczą obiekty hotelowe, gastronomiczne oraz placówki informacji turystycznej tzw. Tourist Point. Prowadzą usługi wypożyczania o charakterze uzupełniającym, które mają pokrywać jedynie część środków usługi, zachowując niekomercyjność.[3]
Zalety systemu
Wypożyczalnie rowerów stanowią element uzupełnienia sieci komunikacyjno-transportowej miast. Współgrają z transportem kolejowym oraz masowym transportem miejskim. Masowe wykorzystanie roweru ogranicza niekorzystne zjawiska towarzyszących transportowi samochodowemu, takie jak zanieczyszczenie powietrza, hałas, drgania gruntu.
Wypożyczalnie rowerów zwiększają ofertę turystyczną miejsc, w których są usytuowane – ułatwiają aktywny wypoczynek mieszkańców miast oraz turystów. Pozwalają też na zwiększenie zasięgu dotarcia pieszych turystów – z kilku do kilkunastu/kilkudziesięciu kilometrów.
