Zygmunt Luksemburski, obawiając się otwartej interwencji zbrojnej Jagiełły i Witolda w Czechach pchnął do wojny z Polską nowego wielkiego mistrza krzyżackiego Paula von Russdorffa. 14 lipca wypowiedziano wojnę; skoncentrowane wojska polsko-litewskie w rejonie Czerwińska nad Wisłą wkroczyły na ziemie zakonne. Przed wyruszeniem w pole Jagiełło wydał dla zgromadzonej w Czerwińsku szlachty tzw. przywilej czerwiński. Wojska spod Czerwińska ruszyły w głąb państwa zakonnego 25 lipca. Krzyżacy unikali większych starć w polu i wycofali się do zamków za linię Drwęcy, w czasie gdy siły polskie rozpoczęły pustoszenie kraju. 20 sierpnia rozpoczęto oblężenie miasta Golub, które szybko zdobyto, a 26 sierpnia po drugim szturmie zdobyto zamek w Golubiu[1]. Zdobyto także Bratian i Prabuty.
W wojnie wziął udział po stronie Jagiełły także książę Świdrygiełło.
Pozbawiony pomocy z Rzeszy, stojąc w obliczu ruiny swej gospodarki, zakon krzyżacki zmuszony został podpisać 27 września 1422 traktat pokojowy, w którym na zawsze zrzekał się pretensji do Żmudzi, a Nieszawa wróciła do Polski.
