Już w połowie XV wieku wieś była własnością szlachecką[7]. W 1559 Wilamowice wraz z Międzyświeciem zostały podarowane przez księcia Wacława III Adama Janowi zwanemu Skoczowskim, mieszczaninowi skoczowskiemu, w 1553 podniesionemu do stanu szlacheckiego. Wilamowice zostały jego nową siedzibą, a w latach 1565–1566 przebudował on miejscowy zameczek na dwór ziemiański[8]. Po śmierci Jana w 1585 wilamowickie dobra odziedziczyli kolejno jego potomkowie, syn Wacław, wnuk Adam i prawnuk Wacław Jerzy. Wilamowice przestały być własnością tego rodu po tym jak praprawnuk Jana, Ludwik Maurycy, uciekając przed prześladowaniami religijnymi (był ewangelikiem) wyjechał do Brandenburgii uprzednio sprzedając w 1695 wieś. Następnymi właścicielami miejscowości byli Gureccy z Kornic, Larischowie z Lhoty i Radoccy z Radoczy. Ci ostatni odsprzedali wieś księciu Albertowi Sasko-Cieszyńskiemu w 1802 roku.
Według austriackiego spisu ludności z 1900 w 23 budynkach w Wilamowicach na obszarze 279 hektarów mieszkało 219 osób, co dawało gęstość zaludnienia równą 61,3 os./km². z tego 87 (39,7%) mieszkańców było katolikami, 128 (58,4%) ewangelikami a 4 (1,8%) wyznawcami judaizmu, 209 (95,4%) było polsko- a 10 (4,6%) niemieckojęzycznymi[9]. Do 1910 roku liczba mieszkańców spadła do 178 osób, z czego 46 (25,8%) było katolikami, 130 (73%) ewangelikami a 2 (1,1%) żydami, 163 (91,6) polsko- a 15 (8,4%) niemieckojęzycznymi[10].
↑UM w Skoczowie: Statut Sołectwa Wilamowice. [w:] www.skoczow.bip.info.pl [on-line]. 2008-10-06. [dostęp 2010-12-07].
↑Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
_COA.svg)
