Wiktor Kunachowicz

Wiktor Kunachowicz

rotmistrz
Data i miejsce urodzenia	27 stycznia 1896 Radocza
Data i miejsce śmierci	8 marca 1984 Poznań
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Wiktor Kunachowicz jako porucznik 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich, 1919

Wiktor Stanisław Kunachowicz (ur. 28 stycznia 1897 w Radoczy, zm. 8 marca 1984 w Poznaniu) – polski wojskowy, rotmistrz Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 28 stycznia 1897 roku^[1][2][a] w Radoczy jako syn Stanisława Kunachowicza i Heleny z domu Suskiej^[3]. Miał starszego brata Andrzeja, oraz młodsze rodzeństwo: Marię, Zofię, Stanisławę, Kazimierę, Jerzego oraz Irenę. Został wychowany „w duchu patriotycznym”^[4].

Jego babka, Helena z Kadłubowskich Kunachowiczowa, była cioteczną wnuczką generała Jana Zygmunta Skrzyneckiego, przywódcy powstania listopadowego^[5]. Jego ciotką była Elżbieta z Kunachowiczów Vetulani, zaś jego braćmi ciotecznymi: Zygmunt, Tadeusz i Adam Vetulani.

W 1914 wstąpił do Legionów Polskich^[6]. Został mianowany kapralem, otrzymał funkcję trębacza, jako że miał doświadczenie z orkiestry gimnazjalnej^[2]. Walczył początkowo jako plutonowy w 3. szwadronie, następnie po reorganizacji w 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich^[6]. 4 marca 1916 otrzymał pochwałę Komendy pułku^[6]. W 1917 roku był wachmistrzem^[2].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego jako chorąży^[6]. Został mianowany podporucznikiem dekretem z 7 maja 1919, z przeniesieniem do I rezerwy, z jednoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny^[6].

Podczas wojny polsko-bolszewickiej dowodził szwadronem w 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich^[2]. Po wojnie tej odszedł do rezerwy w stopniu rotmistrza^[2] (wymieniony w stopniu rotmistrza z przydziałem do 2 Pułku Szwoleżerów 1 czerwca 1921)^[6].

Zmarł 8 marca 1984 w Poznaniu. Został pochowany na cmentarzu Junikowo. 27 stycznia 2012 jego ciało przeniesiono do nowego grobu rodzinnego^[1].

Życie prywatne

Był żonaty z Anną Alojzą Vogelsang (1912–1992), z którą miał córkę Krystynę (1939–2015), żonę Tomasza Langera; i syna Jacka (ur. 1944).

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari^[7]
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)^[2]
• Srebrny Medal za Waleczność (Austro-Węgry)^[6]
• Brązowy Medal za Waleczność (Austro-Węgry)^[6]

Uwagi

1. Niektóre źródła błędnie podają datę urodzenia 23 lub 27 stycznia 1896.

Przypisy

1. Poznańskie cmentarze. [dostęp 2017-07-05].
2. Piotr M. Zalewski, Tomasz Zawistowski. Krzyż zamiast orła. „BIULETYN IPN Pamięć.pl”. 12 (45), s. 64–67, 2015. 
3. Płk dypl. Andrzej Kunachowicz. Stowarzyszenie Rodzina 19 Pułku Ułanów Wołyńskich, kwiecień 2016. [dostęp 2020-07-27].
4. Kazimierz Dudzik: Z Biskupic Melsztyńskich do Legionów po wolną Polskę. zakliczyninfo.pl, 21 stycznia 2019. [dostęp 2020-07-28].
5. Helena z Kadłubowskich Kunachowiczowa: Dziennik z lat 1856–1860. W: Kapitan i dwie Panny. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1980.
6. Kunachowicz Wiktor Stanisław. W: Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek: Słownik Legionistów Polskich 1914–1918. Kraków, Warszawa, Zalesie Górne: Oficyna Wydawnicza Volumen, Stowarzyszenie Przyjaciół Zalesia Górnego, 2017. Brak numerów stron w książce
7. Dekrety Wodza Naczelnego. Odznaczenia.. „Dziennik Personalny”. Nr. 1, rok III, 26 stycznia 1922. s. 2.