Od lewej: Józef Stalin, Franklin D. Roosevelt i Winston Churchill na konferencji teherańskiejOd lewej: Czang Kaj-szek, Roosevelt i Churchill w Kairze, 25 listopada 1943Rzeźba z piachu przedstawiająca „wielką trójkę” (Churchill, Roosevelt, Stalin). Moskwa, Ogólnorosyjskie Centrum Wystawowe (2010)
Wielka trójka – termin, którym najczęściej określa się przywódców trzech światowych mocarstw alianckich (ZSRR, USA oraz Wielka Brytania) spotykających się w czasach II wojny światowej na trzech konferencjach międzynarodowych – kolejno: teherańskiej (1943) oraz jałtańskiej i poczdamskiej (obie w 1945), na których omawiano wojenne zobowiązania sojusznicze oraz kształt przyszłego porządku światowego po pokonaniu państw Osi.
Wielką trójką nazywano też przywódców trzech mocarstw zwycięskich w I wojnie światowej (Wielkiej Brytanii, USA i Francji). Termin ten ma także odniesienia do innych wydarzeń w polityce globalnej.
Określenia tego (lub też: „gruba trójka”) używa się także w odniesieniu do przywódców zwycięskich światowych mocarstw, będących autorami kończącego I wojnę światową traktatu wersalskiego w 1919 roku.
Parag Khanna, amerykański politolog, twierdzi że świat staje się areną wpływu trzech największych supermocarstw: USA, oraz jego potencjalnych rywali: Chin i Unii Europejskiej określanych jako „G-3”. Ich wzajemna równowaga i ścieranie się wpływów ma zastąpić dotychczasową hegemonię USA[2]. Na drugim poziomie znajdują się mocarstwa o mniejszym znaczeniu: Rosja, Indie i Japonia[3].