Długość wektora Poyntinga
S
→ → -->
{\displaystyle {\vec {S}}}
jest równa polu powierzchni równoległoboku wyznaczonego przez wektory
E
→ → -->
{\displaystyle {\vec {E}}}
i
H
→ → -->
.
{\displaystyle {\vec {H}}.}
Wektory Poyntinga (niebieskie), natężenia pola elektrycznego (czerwone) i natężenia pola magnetycznego (zielone) w wybranych miejscach obwodu z prądem elektrycznym.
Wektor Poyntinga – wektor określający powierzchniową gęstość strumienia mocy przenoszonej przez pole elektromagnetyczne [1] .
Nazwany na cześć odkrywcy Johna Henry’ego Poyntinga (1852–1914).
Wektor jest określony jako iloczyn wektorowy wektorów natężeń pola elektrycznego i magnetycznego .
S
→ → -->
=
E
→ → -->
× × -->
H
→ → -->
,
{\displaystyle {\vec {S}}={\vec {E}}\times {\vec {H}},}
gdzie:
S
→ → -->
{\displaystyle {\vec {S}}}
– wektor Poyntinga,
E
→ → -->
{\displaystyle {\vec {E}}}
– natężenie pola elektrycznego,
H
→ → -->
{\displaystyle {\vec {H}}}
– natężenie pola magnetycznego.
Wielkość ta opisuje powierzchniową gęstość strumienia mocy przenoszoną przez pole elektromagnetyczne. Jednostką wektora Poyntinga w układzie SI jest
(
J
m
2
s
=
W
m
2
)
.
{\displaystyle \left({\frac {\text{J}}{{\text{m}}^{2}{\text{s}}}}={\frac {\text{W}}{{\text{m}}^{2}}}\right).}
W ośrodku liniowym natężenie pola magnetycznego H jest proporcjonalne do indukcji magnetycznej B :
B
→ → -->
=
μ μ -->
H
→ → -->
,
{\displaystyle {\vec {B}}=\mu {\vec {H}},}
gdzie
μ μ -->
{\displaystyle \mu }
– przenikalność magnetyczna ośrodka.
Wektor Poyntinga dla ośrodka magnetycznie liniowego można wyrazić wzorem:
S
→ → -->
=
E
→ → -->
× × -->
H
→ → -->
=
E
→ → -->
× × -->
1
μ μ -->
B
→ → -->
,
{\displaystyle {\vec {S}}={\vec {E}}\times {\vec {H}}={\vec {E}}\times {\frac {1}{\mu }}{\vec {B}},}
gdzie:
μ μ -->
{\displaystyle \mu }
– przenikalność magnetyczna .
Zobacz też
Przypisy