Wasilij Iwanowicz Pietrow (ros. Василий Иванович Петров, ur. 2 stycznia?/15 stycznia 1917 we wsi Czernolesskoje, w guberni stawropolskiej na Kaukazie, zm. 1 lutego 2014 w Moskwie) – radziecki i rosyjski dowódca wojskowy, Głównodowodzący Wojsk Lądowych RKKA – zastępca ministra obrony ZSRR, marszałek Związku Radzieckiego (1983), Bohater Związku Radzieckiego (1982), członek Komitetu Centralnego KPZR, deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 9. kadencji, doradca ministra obrony Federacji Rosyjskiej.
Życiorys
Urodził się 2 stycznia?/15 stycznia 1917 roku we wsi Czernolesskoje, położonej na terenie ówczesnej guberni stawropolskiej (obecnie Kraj Stawropolski). Służbę w Armii Czerwonej pełnił od 1939 roku. W 1941 roku ukończył kurs oficerski. W 1948 ukończył Akademię Wojskową im. Michaiła Frunzego, uzyskując stopień oficera dyplomowanego.
Uczestnik wojny z Niemcami od sierpnia 1941. Brał udział w walkach na Frontach: Południowym, Krymskim, Północno-Kaukaskim i Zakaukaskim – pełniąc do 1943 kolejno funkcje: dowódcy plutonu kawalerii, zastępcy dowódcy szwadronu, pomocnika szefa sztabu pułku, starszego adiutanta (szefa sztabu) samodzielnego batalionu, dowódcy batalionu. W latach 1943–1944 był szefem wydziału operacyjnego sztabu brygady oraz dywizji strzelców – na Frontach: Stepowym, Woroneskim, 1 Ukraińskim i 2 Ukraińskim. Brał udział w działaniach bojowych podczas obrony Odessy, Sewastopola, Kaukazu, forsowaniu Dniepru i Dniestru, zajmowaniu Rumunii i Węgier.
Po wojnie służył w Armii Radzieckiej na stanowiskach sztabowych i dowódczych: zastępca szefa oraz szef oddziału sztabu armii, dowódca pułku piechoty (od stycznia 1953 do grudnia 1955), szef sztabu dywizji. Od stycznia 1957 dowódca dywizji zmotoryzowanej. Od lipca 1961 na odpowiedzialnych stanowiskach dowódczych. Do czerwca 1964 szef sztabu armii, następnie dowódca armii. Od stycznia 1966 szef sztabu i pierwszy zastępca dowódcy, a od kwietnia 1972 dowódca Dalekowschodniego Okręgu Wojskowego. Od maja 1976 do grudnia 1978 pełnił funkcję I zastępcy Głównodowodzącego Wojsk Lądowych, następnie do listopada 1980 dowódcy Dalekowschodniego Okręgu Wojskowego. Z kolei do stycznia 1985 Głównodowodzący Wojsk Lądowych – zastępca ministra obrony ZSRR. Do stycznia 1992 generalny inspektor w grupie generalnych inspektorów ministerstwa obrony ZSRR i doradca szefa sztabu generalnego Zjednoczonych Sił Zbrojnych Wspólnoty Niepodległych Państw. Od września 1992 doradca ministra obrony Federacji Rosyjskiej.
Od 1944 członek partii komunistycznej WKP(b), od 1976 członek Komitetu Centralnego KPZR, deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 9. kadencji.
W latach 1977–1978 stał na czele kontyngentu 800-1000 radzieckich doradców wojskowych w czasie wojny w Ogadenie[1].
Pochowany na Federalnym Cmentarzu Wojskowym jako druga z kolei osoba[2].
Awanse
Odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
- BolesławB. Potyrała BolesławB., HieronimH. Szczegóła HieronimH., Czerwoni marszałkowie. Elita Armii Radzieckiej 1935-1991, Zielona Góra: Wyd. WSP im. Tadeusza Kotarbińskiego, 1997, ISBN 83-86832-23-1, OCLC 835148265 . Brak numerów stron w książce
- BolesławB. Potyrała BolesławB., WładysławW. Szlufik WładysławW., Who is who? Trzygwiazdkowi generałowie i admirałowie radzieckich sił zbrojnych z lat 1940-1991, Częstochowa: WSP, 2001, ISBN 83-7098-662-5, OCLC 831020923 . Brak numerów stron w książce
- Mała Encyklopedia Wojskowa, t. 1, Wyd. MON, Warszawa 1967
- W. Jegorszyn – Feldmarszałkowie i marszałkowie, Moskwa 2000 (ros.)
- K. Zalesskij – Imperium Stalina. Biograficzny słownik encyklopedyczny, Moskwa 2000 (ros.)
- Radziecka Encyklopedia Wojskowa, t. VI, Moskwa (ros.)
- Wielka Encyklopedia Radziecka, t. 19, s. 482, Moskwa 1969-1978 (ros.)
- Wojskowy słownik encyklopedyczny, Moskwa 1986 (ros.)
- Василий Иванович Петров – Герои страны (ros.) [dostęp 1 lipca 2010]
- Wyżsi dowódcy Związku Radzieckiego (ros.) [dostęp 1 lipca 2010]
- Международный Объединенный Биографический Центр (ros.) [dostęp 1 lipca 2010]
