Ustnik (dawniej munsztuk) – w niektórych aerofonach przyrząd służący do wprowadzania w drganie słupa powietrza zawartego w przewodzie instrumentu muzycznego.
Pierwsze użycie w polszczyźnie notowane przed 1585[1][2]. Muzyk przykłada go do ust i wdmuchuje przez niego powietrze do instrumentu, wprawiając wargi w wibracje.
Większość ustników jest częścią samodzielną, nakładaną na instrument, jednak niektóre instrumenty (np. ligawka, cynk) posiadają zintegrowany ustnik.
