Ustawa o gospodarce nieruchomościami – ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. (Dz.U. z 1997 r. nr 115, poz. 741). Weszła w życie 1 stycznia 1998 r. Ostatni tekst jednolity został ogłoszony 28 czerwca 2024 r. (Dz.U. z 2024 r. poz. 1145).
Zakres regulacji
Ustawa reguluje aspekty dotyczące gospodarki nieruchomościami, w szczególności zasady:
Przepisów ustawy nie można stosować w przypadku nieruchomości, które służą wykonywaniu zadań przez placówki zagraniczne Rzeczypospolitej Polskiej.
Układ ustawy
Układ ustawy odpowiada przyjętemu zakresowi regulacji:
- Dział I. Przepisy ogólne
- Dział II. Gospodarowanie nieruchomościami stanowiącymi własność Skarbu Państwa oraz własność jednostki samorządu terytorialnego
- Dział III. Wykonywanie, ograniczanie lub pozbawianie praw do nieruchomości
- Dział IV. Wycena nieruchomości
- Dział V. Działalność zawodowa w dziedzinie gospodarowania nieruchomościami
- Dział VI. Przepisy karne
- Dział VII. Przepisy przejściowe, zmiany w przepisach obowiązujących i przepisy końcowe.
Organ centralny i doradczy
Ustawa określa ministrem właściwym do spraw gospodarki nieruchomościami (regulowanych przepisami ustawy), ministra właściwego do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej. Jego organem doradczym była do 2 lipca 2014 r. włącznie[1] Państwowa Rada Nieruchomości, której członków oraz prezesa powoływał i odwoływał w drodze zarządzenia.
Derogacja
Wraz z w wejściem w życie ustawy, moc utraciły:
Przypisy
- ↑ Ustawa z dnia 24 kwietnia 2014 r. o zmianie ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r. poz. 805).
