Ukraiński Komitet Krajowy ukr. Український Крайовий Комітет (UKK) – komitet utworzony we wrześniu 1941 przez niemieckie władze okupacyjne w zajętym przez Wehrmacht 30 czerwca 1941 Lwowie jako jedyna legalna ukraińska organizacja społeczna i reprezentacja społeczeństwa ukraińskiego wobec władz niemieckich. Jej zadania były podobne do zadań Ukraińskiego Komitetu Centralnego (UCK)[1].
Przewodniczącym Komitetu został Kost Pankiwski, zastępcą Mychajło Dobrianski-Demkowycz. Komitet do grudnia 1941 zorganizował swoją strukturę i oddziały terenowe. W jego skład wchodziły wydziały:
Odpowiednio do niemieckiego podziału administracyjnego organizowano 16 Ukraińskich Komitetów Okręgowych (UOK), 31 komitetów powiatowych, 46 delegatur rejonowych, 9 delegatur na przedmieściach Lwowa. We wsiach działali ukraińscy mężowie zaufania.
Komitet chronił społeczeństwo ukraińskie przed niedogodnościami okupacji, rozbudowywał sieć administracyjną, pomagał radzieckim urzędnikom w powrocie na Naddnieprze[2], ukraińskim jeńcom z Armii Czerwonej, zwalnianym przez Niemców z niewoli[3], organizował pomoc jeńcom przebywającym w obozach jenieckich. Razem z UCK pomagał również ukraińskiej ludności Podkarpacia: organizował dzielnicowe, zakładowe i szkolne stołówki, starał się o otwarcie szkół zawodowych i gimnazjów.
Komitet zakończył działalność w marcu 1942, kiedy to władze Generalnego Gubernatorstwa zdecydowały o podporządkowaniu go UCK, przewodniczący UKK został zastępcą przewodniczącego UCK, utworzono filię UCK we Lwowie, do której przeniesiono z Krakowa wydziały pracy kulturalnej oraz młodzieży.
Literatura
Przypisy
- ↑ Przewodniczący UKC Wołodymyr Kubijowycz nie wyraził zgody na rozszerzenie działalności UKC na wschód ze względu na skomplikowaną sytuację polityczną we Lwowie.
- ↑ Енциклопедія українознавства, tom 9, s. 3428.
- ↑ Szef Oberkommando des Heeres 25 lipca 1941 r. wydał zarządzenie nr 11/4590 w sprawie zwolnienia z niewoli żołnierzy niektórych narodowości – Niemców nadwołżańskich, Litwinów, Łotyszy, Estończyków, Ukraińców, a później również Białorusinów. Do czasu wstrzymana tej akcji na mocy rozporządzenia OKW nr 3900 z 13 listopada 1941 r. zostało zwolnionych 318 770 ludzi, w tym 277 761 Ukraińców.
