Ukraińska prawda[2], Ukraińska Prawda[3], Ukrajinśka prawda (ukr.Українська правда) – ukraińskagazeta internetowa, założona w kwietniu 2000 roku, w dniu ukraińskiego referendum konstytucyjnego[1]. Materiały na stronie publikowane są głównie w języku ukraińskim, niezależnie od tego, niektóre artykuły są publikowane po rosyjsku lub są na ten język tłumaczone. Podstawowa tematyka gazety to polityka, problemy społeczne i ekonomia. Na portalu znajduje się stale aktualizowany pasek informacyjny, oraz archiwum publikacji, blogi polityków, pisarzy, dziennikarzy i sportowców. Serwis był notowany w rankingu Alexa na miejscu 4 589[4].
W kwietniu 2000 roku Gongadze i Prytuła założyli Ukraińską prawdę. Gongadze został redaktorem naczelnym, a Prytuła – jego zastępcą[5]. 16 września[1][6] Gongadze został porwany i zamordowany. Na czele gazety stanęła Ołena Prytuła. Zabójstwo Gongadze, który otwarcie protestował przeciwko rosnącej państwowej cenzurze, przyciągnęło uwagę międzynarodową do stanu wolności słowa na Ukrainie.
W 2004 roku Ukraińska prawda odegrała ważną rolę w przekazywaniu informacji w czasie pomarańczowej rewolucji[7].
W 2005 roku przedsięwzięcie osiągnęło samowystarczalność finansową dzięki przychodom z reklam[8]. Później Ołena Prytuła rozbudowała Ukraińską prawdę o serwisy tematyczne, poświęcone ekonomii i wiadomościom biznesowym, tematyce sportowej, informacyjno-rozrywkowej i plotkarskiej oraz serwis regionalny dla miasta Kijowa[8].
W 2015 roku zespoły Ukraińskiej prawdy, Hromadśke.TV i Centr UA podjęli decyzję o utworzeniu wspólnego biura coworkingowego MediaHub, którego oficjalne otwarcie nastąpiło 27 lutego. Inicjatorem przedsięwzięcia była Ołena Prytuła, dziennikarze Mustafa Najem, Serhij Łeszczenko, Roman Skrypin i aktywistka Switłana Zaliszczuk. Pomieszczenie udało się znaleźć w gmachu przedsiębiorstwa „Kijewgorstroj” w rejonie peczerskim w Kijowie[11].
23 czerwca 2015 roku Roskomnadzor, rosyjski państwowy komitet ds. monitoringu i regulacji mediów, powiadomił redakcję gazety o blokadzie nałożonej na dostęp do jej grup dyskusyjnych z Rosji. Powodem stało się omawianie tam wirtualnej ulotki dla rosyjskich turystów wybierających się na anektowany w 2014 roku przez Rosję Krym, opublikowanej przez Towarzystwo Ochrony Praw Konsumentów (ros.Общество защиты прав потребителей, OZPP), rosyjską organizację pozarządową, która zwracała uwagę, że półwysep ten zgodnie z prawem międzynarodowym ma status terytorium okupowanego. OZPP radziło Rosjanom wjeżdżać na Krym tylko z terytorium Ukrainy i polecało nie dokonywać na półwyspie transakcji na rynku nieruchomości[12].
15 sierpnia 2016 roku redakcje „Ukraińskiej” i „Europejskiej prawdy” opublikowały artykuł wstępny, w którym zaapelowały do rządów państw UE, aby nie znosiły obowiązku wizowego i nie udzielały pomocy finansowej Ukrainie ze względu na niechęć prezydenta Petra Poroszenki do walki z korupcją i przeprowadzania reform[13][14].
Wołyńska tragedia – obopólne czystki etniczne ukraińskiej i polskiej ludności dokonane przez wiejskie oddziały samoobrony z obu stron, Ukraińską Powstańczą Armię i polską Armię Krajową, z udziałem polskich batalionów Schutzmannschaft i radzieckich partyzantów w 1943 roku podczas II wojny światowej na Wołyniu
↑У Польщі „реконструювали” Волинську трагедію. 2013-07-22. [dostęp 2015-11-23]. Cytat: Волинська трагедія – обопільні етнічні чистки українського і польського населення, здійснені селянськими загонами самооборони з обох боків, Українською Повстанською aрмією та польською Армією Крайовою за участю польських батальйонів шуцманшафту та радянських партизанів у 1943 році під час Другої світової війни на Волині. (ukr.).
