USS Helena (CL-50)
USS Helena w 1940 roku
|
| Klasa
|
Krążownik lekki
|
| Typ
|
Brooklyn
|
| Historia
|
| Stocznia
|
New York Naval Shipyard
|
| Położenie stępki
|
9 grudnia 1936
|
| Wodowanie
|
27 sierpnia 1938
|
 US Navy
|
| Nazwa
|
USS Helena (CL-50)
|
| Wejście do służby
|
18 września 1939
|
| Zatopiony
|
6 lipca 1943
|
| Los okrętu
|
Zatonął w trakcie bitwy w zatoce Kula
|
| Dane taktyczno-techniczne
|
| Wyporność
|
10 000 t (standardowa)
13 327 t (pełna)
|
| Długość
|
185,52 m (całkowita)
|
| Szerokość
|
18,72 m
|
| Zanurzenie
|
6,05 m (średnie)
7,3 m (maksymalne)
|
| Napęd
|
| 4 śruby, 8 kotłów Babcock & Wilcox, 4 turbiny Parsonsa, 100 000 KM
|
| Prędkość
|
33,02 węzła
|
| Zasięg
|
10000 Nm przy prędkości 15 węzłów
|
| Sensory
|
Radar SG
Radar SC
|
| Uzbrojenie
|
15 × 6”/47 caliber Mark 16
8 × 5”/38 caliber
16 × 40 mm armata Boforsa (4xIV)
12 x Oerlikon 20 mm (12xI)
|
| Opancerzenie
|
Pas pancerny: 3 1⁄4-5 cali (83–127 mm)
Pokład: 2 cale (51 mm)
Barbety: 6 cali (152 mm)
Wieże: 1 1⁄4-6 cali (32–152 mm)
Kiosk: 2 1⁄4-5 cali (57–127 mm)
|
| Wyposażenie lotnicze
|
| 4 wodnosamoloty SOC Seagull
|
| Załoga
|
1267
|
|
|
USS „Helena” (CL-50) – lekki krążownik typu Brooklyn, zbudowany dla US Navy w późnych latach 30. XX wieku. Okręt był dziewiątym i ostatnim tej serii.
Budowa
Typ Brooklyn był pierwszym nowoczesnym krążownikiem lekkim zbudowanym przez Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych zgodnie z ograniczeniami nałożonymi przez traktat londyński. Krążowniki te miały być odpowiedzią na japońskie krążowniki typu Mogami, co było głównym powodem wyposażenie ich w tak dużą liczbę dział artylerii głównej. Krążownik ukończono i oddano do służby 18 września 1939 roku[1].
Służba
„Helena” większość swojej służby w trakcie pokoju spędziła na przeprowadzaniu ćwiczeń. Podczas prób morskich zrobione zostało zdjęcie niemieckiego pancernika kieszonkowego „Admiral Graf Spee”, zatopionego 17 grudnia 1939 roku u wybrzeży Urugwaju[2]. 7 grudnia 1941 roku, w dniu ataku na Pearl Harbor, „Helena” została trafiona torpedą, efektem czego na początku roku 1942 trafiła do remontu; CL-50 przeszła wtedy również modernizację[1].
Po powrocie do służby Helenę przydzielono do sił biorących udział w walkach na południowym Oceanie Spokojnym, a konkretniej kampanii na Guadalcanal. Tam też, w październiku i listopadzie 1942 roku, po raz pierwszy wzięła udział w bitwie nocnej. Pierwsza z nich, bitwa koło przylądka Ésperance, zakończyła się porażką sił japońskich. Wynik drugiej z nich, I bitwy pod Guadalcanal, stoczonej we wczesnych godzinach 13 listopada, wyglądał podobnie. W tej samej potyczce Helena zatopiła niszczyciel oraz uszkodziła kilka innych jednostek, w tym niszcząc nadbudówkę pancernika „Hiei” wystrzeliwując w niego 200 pocisków swojej artylerii głównej na minutę, sama wychodząc z rejonu działań niemal bez uszkodzeń[3]. W trakcie swojej kariery na południowym Pacyfiku CL-50 eskortowała również konwoje zaopatrzeniowe przeznaczone, dla walczących na Guadalcanal, Marines. Ostrzeliwała również japońskie pozycje na wyspie oraz innych miejscach archipelagu Wysp Salomona[1].
Po amerykańskim zwycięstwie na Guadalcanal, w 1943 roku, siły alianckie rozpoczęły przygotowywania do szeroko zakrojonych operacji desantowych. Ich pierwszym celem była Nowa Georgia. W połowie 1943 roku Helena wzięła udział w serii bombardowań mających przygotować wyspę do amerykańskiego lądowania. Punktem kulminacyjnym kariery okrętu była bitwa w zatoce Kula, która miała miejsce 5 lipca. Następnej nocy, podczas próby przechwycenia zgrupowania japońskich niszczycieli mających za zadanie dostarczyć żołnierzy na wyspę, USS „Helena” została trafiona trzema torpedami i zatonęła. Za swoje zasługi, Helena otrzymała (jako pierwsza jednostka w historii) odznaczenie Navy Unit Commendation oraz Asiatic–Pacific Campaign Medal z 7 gwiazdkami. Wrak krążownika został odnaleziony w 2018 roku przez Paula Allena[1][4].
Przypisy
