Trzynastu Ojców Syryjskich

Jan z Zedazeni

Szio z Mgwime

Trzynastu Ojców Syryjskich – w hagiografii chrześcijańskiej określenie trzynastu mnichów pochodzących z Syrii, których przybycie do starożytnej Iberii kaukaskiej zapoczątkowało na jej terytorium rozwój monastycyzmu.

Żywoty Ojców Syryjskich, powstałe najpóźniej w I poł. X wieku i poddawane następnie redakcji i weryfikacji przez arcybiskupa Mcchety Arseniusza II, należą do najważniejszych zabytków wczesnej literatury gruzińskiej^[1]. Są również źródłem powtarzanych następnie w opracowaniach hagiograficznych informacji o świętych. Według przedstawionej przez nie wersji, ojcowie syryjscy przybyli do Iberii za panowania króla Parsmana (ok. 541–555) i zostali oficjalnie przyjęci przez Katolikosa-Arcybiskupa Eulaliusza^[2].

Według prawosławnej tradycji grupę Trzynastu Ojców Syryjskich tworzyli^[2]:

• Jan z Zedazeni, nauczyciel duchowny pozostałych mnichów,
• Szio z Mgwime
• Dawid z Garedży
• Antoni z Martomkopi
• Tadeusz ze Stepancmindy
• Stefan z Chirsy
• Izydor z Samtawisi
• Michał z Ulumbo
• Piros z Breti
• Zenon z Ikalto
• Ise z Cilkani
• Józef z Alawerdi
• Abibos z Nekresi.

Według D. Langa niekwestionowanym faktem jest przybywanie na tereny Iberii mnichów chrześcijańskich z Syrii, za sprawą których dotarła tam tradycja monastyczna Syrii i Egiptu. Uważa on jednak, że przybywali oni w różnych momentach V i VI stulecia (zatem niekoniecznie tworząc jedną grupę)^[1].

Przypisy

1. D. M. Lang: Dawna Gruzja. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1972, ss. 127–128.
2. JarosławJ. Charkiewicz JarosławJ., Gruzińscy święci, Warszawa: Warszawska Metropolia Prawosławna, 2005, s. 33–42, ISBN 83-920093-7-1, OCLC 749745166 .