Trening autogenny

Sprzątanie Wikipedii
Ten artykuł należy dopracować:
od 2019-03 → dodać wiarygodne źródła medyczne w postaci przypisów (informacje medyczne muszą być poparte dowodami naukowymi),
od 2020-09 → do źródła informacji dodać jak najpełniejszy opis bibliograficzny ,
od 2020-09 → dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Trening autogenny Schultza (gr. auto – sam i genesis – powstanie) to popularna nazwa techniki relaksacji neuromięśniowej[1], polegającej na wywołaniu poprzez autosugestię doznań podobnych do stanu hipnozy oraz wewnętrznej medytacji.

System ćwiczeń opracował i opublikował w 1932 Johannes Schultz[2], korzystając z metod stosowanych w jodze oraz medytacji zen[1], bez ich mistyczno-religijnego aspektu. Uczeń Schultza i kontynuator jego badań nad terapią autogenną, Dr. Wolfgang Luthe, rozpowszechnił metodę w USA oraz Kanadzie. Terapeutyczne oddziaływanie TA badał także twórca Katedry Psychoterapii Collegium Medicum UJ, Jerzy Aleksandrowicz. W autogenii człowiek znajduje się pod wpływem własnego oddziaływania[potrzebny przypis].

Zastosowanie

Trening autogenny ma zastosowanie w leczeniu wspomagającym przy nerwicach i zaburzeniach psychosomatycznych, dolegliwościach hormonalnych, w zaburzeniach neurologicznych, foniatrycznych, położnictwie, stomatologii i przy drobnych zabiegach chirurgicznych. Elementy TA są wykorzystywane w pracy z dziećmi nadpobudliwymi psychoruchowo w przedszkolach[3].

Elementy treningu autogennego

Trening autogenny składa się z sześciu (sugerowanych) elementów, które następują po sobie:[potrzebny przypis]

  • uczucie ciężaru,
  • uczucie ciepła,
  • regulacja pracy serca,
  • regulacja swobodnego oddychania,
  • uczucie ciepła w splocie słonecznym (brzuchu),
  • uczucie chłodu na czole.

Początkowo ćwiczenia nie powinny być długie (3-5 minut – tylko uczucie ciężaru, później do 10 minut – uczucie ciężaru i ciepła, finalnie 15-20 – wszystkie elementy).

Relaksacja autosugestywna obejmuje grupy reakcji: umiejętność przyjęcia odpowiedniej postawy – stan bierności, koncentracji na organizmie i sterowania organizmem.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Paweł Zieliński, Wielokulturowe źródła metod i technik relaksacyjnych stosowanych w edukacji, [w:] Kazimierz Rędziński, Iwona Wagner (red.), Wielokulturowość w przestrzeni edukacyjnej, 2007.
  2. ↑ Johannes Heinrich Schultz: Das Autogene Training (inf. na books.google.pl). Entwicklung der Psychiatrie. [dostęp 2017-01-06]. (niem.).
  3. ↑ Techniki relaksacyjne w pracy z dziećmi ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi [online], Pedagogika Specjalna - portal dla nauczycieli, 14 listopada 2020 [dostęp 2023-01-27] (pol.).

Bibliografia

  • Gerhard Leibold, Hipnoza i autosugestia, Elżbieta Kaźmierczak (tłum.), Witold Leder (tłum.), Warszawa: J&BF, 1997, ISBN 83-907369-3-4, OCLC 830128018.
  • Claus Derra, Trening autogenny dla każdego, Paweł Wieczorek (tłum.), Warszawa: Amber, 2005, ISBN 83-241-2295-8, OCLC 749838789.

Linki zewnętrzne

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!