Tore Storløpa Sneli[1] (ur. 27 stycznia 1980) – norweski skoczek narciarski, trener. Medalista zimowych igrzysk dobrej woli i mistrzostw Norwegii.
W swojej karierze dwukrotnie punktował w Pucharze Świata. Czterokrotnie stawał na podium konkursów Pucharu Kontynentalnego, odnosząc jedno zwycięstwo w zawodach tej rangi.
Jego brat-bliźniak Arne Sneli również był skoczkiem narciarskim[2].
Życiorys
W oficjalnych zawodach międzynarodowych rozgrywanych pod egidą FIS zadebiutował w marcu 1996 w Voss, gdzie zajął 50. lokatę w konkursie Pucharu Kontynentalnego. Pierwsze punkty tego cyklu zdobył pod koniec grudnia 1997 w Sankt Moritz, zajmując 20. miejsce[3].
20 sierpnia 1998 po raz pierwszy uplasował się w czołowej dziesiątce konkursu Pucharu Kontynentalnego, zajmując w Rælingen 9. pozycję. 20 lutego 1999 w Planicy po raz pierwszy stanął na podium zawodów tego cyklu (był drugi), sukces ten powtórzył także dzień później. 4 marca 1999 w Kuopio zadebiutował w Pucharze Świata, zajmując 31. lokatę. 10 marca 1999 w Courchevel odniósł jedyne w karierze zwycięstwo w konkursie Pucharu Kontynentalnego[3].
W lutym 2000 w Lake Placid zdobył złoty medal Zimowych Igrzysk Dobrej Woli 2000 w konkursie drużynowym na skoczni dużej (w reprezentacji Norwegii skakali wówczas również Tom Aage Aarnes, Arne Sneli i Morten Ågheim)[4], a w konkursie indywidualnym uplasował się na 13. pozycji[5]. Tydzień później, 27 lutego 2000, zdobył pierwsze punkty Pucharu Świata, zajmując w Iron Mountain 29. pozycję. Rezultat ten powtórzył jeszcze 12 marca 2000 w Oslo – 2 punkty za zajęte wówczas 29. miejsce były ostatnimi w jego karierze w tym cyklu[3].
W kolejnych sezonach osiągał gorsze wyniki. W Pucharze Kontynentalnym stanął na podium jeszcze raz – 20 stycznia 2002 w słabo obsadzonych zawodach w Ishpeming (wystartowało w nich niespełna 30 skoczków) zajął 2. lokatę. Na arenie międzynarodowej po raz ostatni wystąpił w połowie marca 2003, plasując się na początku czwartej dziesiątki rozegranych w Strynie konkursów Pucharu Kontynentalnego[3].
W swojej karierze stawał na podium mistrzostw Norwegii, zdobywając z regionem Hedmark brązowe medale w konkursach drużynowych w 1998[6] i 2000[7].
Rekord życiowy wynoszący 207 metrów ustanowił 28 lutego 2001 w Oberstdorfie, gdzie występował jako przedskoczek[8][9].
Po zakończeniu sportowej kariery został trenerem skoków narciarskich i kombinacji norweskiej w Norges Toppidrettsgymnas w Lillehammer[1].
Indywidualnie
Drużynowo
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych PK chronologicznie
Lp.
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Lok.
|
Strata
|
Zwycięzca
|
1.
|
20 lutego
|
1999
|
Planica
|
Bloudkova velikanka
|
K-120
|
130,0 m
|
136,0 m
|
274,8 pkt
|
2.
|
1,5 pkt
|
Wilhelm Brenna
|
2.
|
21 lutego
|
1999
|
Planica
|
Bloudkova velikanka
|
K-120
|
132,0 m
|
122,5 m
|
258,6 pkt
|
2.
|
4,8 pkt
|
Wilhelm Brenna
|
3.
|
10 marca
|
1999
|
Courchevel
|
Tremplin du Praz
|
K-120
|
120,0 m
|
125,0 m
|
240,0 pkt
|
1.
|
–
|
4.
|
20 stycznia
|
2002
|
Ishpeming
|
Suicide Hill
|
K-90
|
94,5 m
|
90,0 m
|
238,5 pkt
|
2.
|
6,5 pkt
|
Bine Norčič
|
Uwagi
Przypisy
Bibliografia