Urodził się 15 czerwca 1833 w Dreźnie, jako syn Hermanna Günthera Meynerta (1808–1895) i jego żony Marie z domu Emmering. Uczył się w wiedeńskim Piaristengymnasium, a następnie studiował medycynę na Uniwersytecie Wiedeńskim. Studia ukończył w 1861, w 1865 habilitował się. Od 1870 profesor psychiatrii i dyrektor uniwersyteckiej kliniki psychiatrycznej.
Meynert zajmował się anatomią mózgu, patologią i fizjologią. Prowadził pionierskie badania nad topografią kory mózgu i szlaków nerwowych, dając podstawy pod cytoarchitektonikę ośrodkowego układu nerwowego. Zasługą Meynerta było też nadanie psychiatrii rangi nauki ścisłej, i powiązanie jej z neuroanatomią[1].
Wybrane prace
Anatomie der Hirnrinde als Träger des Vorstellungslebens und ihrer Verbindungsbahnen mit den empfindenden Oberflächen und den bewegenden Massen. W: Lehrbuch der psychiatrischen Krankheiten, 1865
Die Bloßlegung des Bündelverlaufs im Großhirnstamme. Österreichische Zeitschrift füt praktische Heilkunde, 1865
Studien über die Bestandtheile der Vierhügel in den nächst unterhalb gelegenen Querschnitten der Brücke. Zeitschrift für wissenschaftliche Zoologie 17
Ein Fall von Sprachstörung anatomisch begründet. Jahrbuch der Gesellschaft der Aerzte in Wien (1866)
Der Bau der Großhirnrinde und seine örtliche Verschiedenheiten nebst einem pathologisch-anatomischen Korollarium. Leipzig, 1868
Vom Gehirn der Säugetiere. W: Stricker: Handbuch der Lehre von den Geweben der Menschen und Tiere. 1869
Die centrale Projection der Sinnesoberflächen. Wiener Akademie der Wissenschaften (1869).
Pearce JM. The nucleus of Theodor Meynert (1833–1892). „Journal of neurology, neurosurgery, and psychiatry”. 74 (9), s. 1358, 2003. DOI: 10.1136/jnnp.74.9.1358. PMID: 12933963.