Test Schillinga – test pozwalający ocenić wchłanianie witaminy B12 z przewodu pokarmowego na podstawie jej wydalania z moczem. Jest pośrednią metodą ustalenia obecności czynnika wewnętrznego (IF) w soku żołądkowym[1]. Test polega na podaniu znakowanej 57Co witaminy B12 i określeniu radioaktywności moczu będącej miarą wydalania związku. Test przeprowadzany jest w kilku fazach. W pierwszej fazie pacjent do badania musi być na czczo; po oddaniu moczu przyjmuje p.o. (doustnie) witaminę B12 znakowaną 57Co w dawce 1 μg, i po 2 godzinach i.m.(domięśniowo) dawkę 1000 μg samej witaminy. Pomiaru radioaktywności dokonuje się w moczu zebranym 24 godziny po podaniu witaminy B12. Normą jest >10% podanej doustnie dawki witaminy w moczu, wartości <7% wskazują na upośledzone jej wchłanianie[2]. W drugiej fazie testu witaminę B12 podaje się łącznie z czynnikiem wewnętrznym (IF) w celu wykluczenia anemii złośliwej.
Nazwa badania wzięła się od jego pomysłodawcy, Roberta F. Schillinga.
Współcześnie test w praktyce nie jest stosowany ze względu na trudną dostępność radioaktywnie znakowanej witaminy B12.
Przypisy
- ↑ Diagnostyka laboratoryjna. T. 2. pod red. Andrzeja Szutowicza i Anny Raszei-Specht. Gdański Uniwersytet Medyczny, 2011. ISBN 978-83-60253-77-9. Brak numerów stron w książce
- ↑ Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, tom I. Andrzej Szczeklik (red.). Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005. ISBN 83-7430-031-0. Brak numerów stron w książce
