Teodozjusz II, Flavius Theodosius (ur. 10 kwietnia 401, zm. 28 lipca 450) – najstarszy syn cesarza Arkadiusza i wnuk Teodozjusza I Wielkiego. W latach 408–450 był cesarzem wschodniorzymskim.
Życiorys
Został cesarzem w wieku 7 lat, choć koronowano go za życia ojca krótko po urodzeniu w 402 roku.
Pozostawał pod przemożnym wpływem kobiet – starszej siostry Pulcherii i żony Ateny-Eudokii (matki jego jedynego dziecka – córki Licynii Eudoksji) oraz licznych doradców, zwłaszcza prefekta pretorium Antemiusza. Za jego rządów dochodziło do sporów religijnych na tle wyznaniowym (burzenie synagog[1]) oraz na tle teologicznym (nestorianizm). Podejmowano wysiłki dyplomatyczne, mające odwrócić niebezpieczeństwo grożące ze strony Hunów. W latach 412–439 wzniósł tzw. Mur Teodozjański, na zachód od Muru Konstantyna, który uczynił z Konstantynopola największą i najpotężniejszą warownię ówczesnego świata. Znaczne części Muru Teodozjańskiego zachowały się do czasów dzisiejszych.
W latach 421–422 walczył z perskim imperium Sasanidów, a w 423 roku po śmierci stryja Honoriusza wdał się w konflikt z cesarstwem zachodniorzymskim, popierając roszczenia do tronu ciotki Galii Placydii. Spór zakończył się zwycięstwem Teodozjusza, który obalił w 425 roku cesarza Jana, a na tron zachodni wprowadził syna Galli, Walentyniana III. W 429 Teodozjusz powołał komisję mającą zebrać ustawy wydane przez Konstantyna Wielkiego i jego następców. Po pewnych trudnościach w 438 ogłoszono Codex Theodosianus. W 431 roku zwołał sobór w Efezie, w celu zakończenia sporu wywołanego przez biskupa Konstantynopola Nestoriusza dotyczącego natury (physis) i osoby (hypostasis) Jezusa. Sobór ten dał najsilniejszy teologiczny fundament czci Matki Bożej.
Za czasów Teodozjusza powstał uniwersytet w Konstantynopolu w 425 r. W 438 usunął wszystkich Żydów z urzędów państwowych.
Zmarł w wyniku obrażeń odniesionych po upadku z konia[1].
Wywód przodków
Przypisy
- gwiazdką*oznaczono monarchów nienależących do dynastii
