W Sanoku działał społecznie. Zaangażował się w organizację Drużyn Bartoszowych. Został pierwszym naczelnikiem DB w Sanoku, założonej 3 sierpnia 1911[12][13][14][15]. Został mianowany przez Radę Naczelną DB członkiem Komitetu Mężów Zaufania, założonego 6 sierpnia 1911 (w zamierzeniu gremium powołanego do pracy organizacyjnej na rzecz DB na ziemi sanockiej, w tym zakładania nowych drużyn), zaś wkrótce potem na stanowisku komendanta sanockiej drużyny został zastąpiony przez Bronisława Tustanowskiego[16][17]. 23 marca 1912 został wybrany członkiem wydziału sanockiego koła Towarzystwa Szkoły Ludowej[18].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wraz z Janem Misiewiczem był autorem publikacji pt. Tymczasowa instrukcja dla policji państwowej z komentarzem oraz uzupełniającymi przepisami wykonawczymi poprzedzona ustawą o policji państwowej, wydaną w formie rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych z 3 lipca 1920, następnie opublikowano w rozszerzeniu pt. Tymczasowa instrukcja dla policji państwowej z komentarzami oraz uzupełniającymi przepisami służby wykonawczej w 1922 (stanowiącą pierwszy usystematyzowany zbiór przepisów oraz rozporządzeń i rozkazów); łącznie wznawianą sześciokrotnie w kolejnych latach i w praktyce podstawę do orzekania w sprawach dyscyplinarnych w strukturze Policji Państwowej w okresie II Rzeczypospolitej[19][20][21][22][23]. W 1924 był szefem sekcji Policji Państwowej w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych[24]. 16 kwietnia 1925 jako były starszy referent Komendy Głównej Policji Państwowej został mianowany urzędnikiem VI stopnia służbowego[25]. Będąc w randze starszego referenta 16 maja 1925 został mianowany członkiem Wyższej Komisji Dyscyplinarnej przy MSW na resztę okresu 3-letniego tj. do dnia 8 lipca 1925[26]. Ze stanowiska radcy ministerialnego w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych z dniem 1 czerwca 1930 został radcą ministerialnym w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego[27]. 26 października 1931 został mianowany rzecznikiem dyscyplinarnym przy Wyższej Komisji Dyscyplinarnej przy MWRiOP na trzechlecie od 1 listopada 1931 do 31 października 1934[28]. Publikował na łamach „Gazety Administracji i Policji Państwowej” (artykuł pt. O język urzędowy katolickich ksiąg metrykalnych w wydaniu 11/1930[29], a po II wojnie światowej„Gazety Administracji” (artykuł pt. Publiczno-prawny charakter kościołów i związków religijnych, napisany wspólnie z Jarosławem Demiańczukiem w wydaniach 9-10/1947)[30][31].
Zmarł w 1966[32]. Jego siostrą była Florentyna Wolfenburg (1897-1970)[33][34].
↑Alojzy Zielecki. Polski ruch niepodległościowy w Sanoku i regionie na tle wydarzeń krajowych przełomu XIX i XX wieku. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 205, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN0557-2096.
↑Alojzy Zielecki. Polski ruch niepodległościowy w Sanoku i regionie na tle wydarzeń krajowych przełomu XIX i XX wieku. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 204, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN0557-2096.
↑Alojzy Zielecki. Polski ruch niepodległościowy w Sanoku i regionie na tle wydarzeń krajowych przełomu XIX i XX wieku. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 204-205, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN0557-2096.
