Po wstąpieniu wuja na tron papieski (1623) został mianowany gubernatorem Castel Sant’Angelo i kapitanem gwardii papieskiej. W 1627 papież nadał mu tytuł księcia Palestriny. Po śmierci ojca w 1630 roku objął piastowane dotąd przez niego funkcje gubernatora dzielnicy Borgo oraz kapitana generalnego wojsk papieskich. Wraz z bratem Antonio ponosi odpowiedzialność za wybuch I wojny o Castro (1641-44), gdyż dążył do uzyskania księstwa Castro dla siebie. Wojna, w której Taddeo i Antonio byli głównodowodzącymi wojsk papieskich, doprowadziła do katastrofy finansowej i spustoszenia znacznych obszarów Państwa Kościelnego. Po śmierci Urbana VIII i wyborze nowego papieża Innocentego X (1644) wyszło na jaw, że bracia Barberini znacznie wzbogacili się w trakcie wojny o Castro kosztem majątku Stolicy Apostolskiej. Innocenty X wszczął śledztwo i dokonał sekwestracji ogromnego majątku rodziny Barberini. W styczniu 1646 Taddeo wraz z bratem Francesco uciekł do Francji pod opiekę kardynała Mazarin (Antonio uciekł tam już wcześniej). Taddeo nie powrócił już z wygnania i zmarł w Paryżu w wieku zaledwie 44 lat. Jego synowie Carlo i Maffeo uzyskali papieskie ułaskawienie w 1653 i powrócili do Rzymu. Maffeo odzyskał tytuł księcia Palestriny, a Carlo uzyskał nominację kardynalską.
