T.J. Perkins

T.J. Perkins
Ilustracja
Perkins w grudniu 2015
Imię i nazwisko

Theodore James Perkins[1]

Data i miejsce urodzenia

3 września 1984[2][3]
Kansas City[4]

Kariera profesjonalnego wrestlera
Pseudonimy
ringowe

Cobra II[2]
El Bombero
Havana Pitbull III[2]
J.T. Quinn
Manik[5][6]
Pinoy Boy[2][3]
Puma[2][3]
Suicide
Sydistiko[7]
T.J. Perkins
TJP[8]

Wzrost

1,78 m[8]

Masa ciała

76 kg[8]

Zapowiadany z

Los Angeles[9]
Filipiny[10]
Parts Unknown[6]

Trenerzy

Kevin Quinn[3]
Christopher Daniels[3]
New Japan Pro Wrestling[3]
Antonio Inoki[3]
Brian Kendrick

Debiut

sierpień 1998[3]

Theodore James Perkins (ur. 3 września 1984 w Kansas City) – amerykański profesjonalny wrestler, obecnie występujący w federacji WWE w brandzie Raw w dywizji cruiserweight pod pseudonimem ringowym TJP (skrót od poprzedniego pseudonimu T.J. Perkins). Jest byłym i pierwszym posiadaczem WWE Cruiserweight Championship wprowadzonego w 2016. Perkins jest znany z występów w Total Nonstop Action Wrestling (TNA) pod pseudonimem Manik, gdzie był w posiadaniu TNA X Division Championship. Ponadto pracował w federacjach niezależnych jako TJP oraz zamaskowany wrestler Puma.

Kariera profesjonalnego wrestlera

Treningi i wczesna kariera (1998–2003)

Perkins rozpoczął swoje pierwsze treningi w wieku 13 lat w lokalnej szkółce lucha libre w Los Angeles w Kalifornii[1]. Zadebiutował w sierpniu 1998 występując pod maską, gdyż promotorzy uważali, że wygląda na za młodego na walki w ringu[3][11]. Przybrał pseudonim T.J. Perkins i przydomek „Pinoy Boy”[11]. Ze względu na treningi nie uczęszczał w większości piątków do szkoły[1]. Przez dwa pierwsze lata kariery występował w federacjach niezależnych w Kalifornii, Nevadzie, Arizonie i Meksyku.

New Japan Pro-Wrestling (2001–2003; 2011)

W 2001 Perkins rozpoczął treningi w Inoki Dojo federacji New Japan Pro-Wrestling (NJPW) u boku Ricky’ego Reyesa, Rocky’ego Romero i Bryana Danielsona. Wszyscy wspólnie zadebiutowali w NJPW w październiku 2002, gdzie Perkins wystąpił jako „Pinoy Boy” T.J. Perkins. W wieku 18 lat w 2003, Perkins po raz trzeci wyruszył w podróż z NJPW, gdzie otrzymał rolę postaci Pumy, zamaskowanego wrestlera podobnego do Tiger Maska, przy czym zaczął współpracować w drużynie z Tiger Maskiem IV[11]. Perkins twierdzi, że postać została stworzona z powodu postrzegania podobieństw jego i oryginalnego Tiger Maska, Satoru Sayamy, gdzie Perkins miał zostać amerykańską wersją Tiger Maska[1][11].

Pod koniec maja 2011, Perkins (występujący jako TJP) wziął udział w turnieju Best of the Super Juniors 2011. Poprzez wygraną trzech z ośmiu walk zajął siódme miejsce w swoim bloku i nie przeszedł do półfinałów[12].

Pro Wrestling Guerrilla (2003–2012)

Perkins zaczął występować w promocji Pro Wrestling Guerrilla (PWG) w 2003 jako „Pinoy Boy” T.J. Perkins, gdzie pojawił się podczas gali Are You Adequately Prepared To Rock?! i pokonał Vita Thomasellego, zaś na gali An Inch Longer Than Average przegrał w six-man tag team matchu[13][14]. W grudniu zmienił pseudonim ringowy na Puma i wziął udział w turnieju Tango and Cash Invitational Tournament o inauguracyjnych posiadaczy PWG World Tag Team Championship, gdzie Samoa Joe był jego partnerem[15]. Para dotarła do drugiej rundy, po czym zostali wyeliminowani[16][17]. Przez cały 2004 Puma występował regularnie w singlowych walkach pokonując między innymi Ricky’ego Reyesa, Tony’ego Kozinę, Brada Bradleya i The UK Kida[18][19][20][21]. Przez pierwszą połowę 2005 sporadycznie występował w PWG, głównie w walkach eliminacyjnych[22][23].

W lipcu 2005 powrócił do używania pseudonimu TJ Perkins, po czym pokonywał w singlowych starciach takich wrestlerów jak Daveya Richardsa czy też Hardkore Kidda, lecz Perkins i Alex Shelley nie zdołali pokonać tej dwójki w walce drużynowej[24][25][26]. Perkins przegrał z Shelleyem podczas gali After School Special[27]. Zakończył rok 2005 i rozpoczął 2006 występami w tag team matchach[28][29][30][31][32]. W marcu wrócił do występów solo, gdzie podczas gali Beyond The Thunderdome pokonał Mr. Excitementa[33][34][35]. Podczas gali Self-Titled z października, Perkins pokonał Rocky’ego Romero, lecz kilka dni później przegrał z nim w rewanżu[36][37]. Pod koniec roku rozpoczął rywalizację z Bino Gambino, gdzie zawalczył z nim wiele sześcioosobowych drużynowych walk na początku 2007[38][39]. W maju pokonał Gambino w singlowym starciu[40][41][42].

Perkins (po lewej) i jego tag team partner Hook Bomberrym w ringu podczas gali Scared Straight w 2008.

W styczniu 2008 Perkins uformował regularny tag team z Hookiem Bomberrym, wspólnie wystąpili w kwalifikacjach do turnieju Dynamite Duumvirate Tag Team Title Tournament. Podczas gali Pearl Habra duo pokonało The Young Bucks (Nicka i Matta Jacksona), lecz podczas gali ¡Dia de los Dangerous! przegrali z Los Luchas (Phoenix Starem i Zokrem)[43][44]. Na gali Scared Straight pokonali Scorpio Sky'a i Ronina przez dyskwalifikacje, a tej samej nocy zainterweniowali w walce pomiędzy Los Luchas i The Young Bucks[45]. Doprowadziło to do starcia czterech drużyn w four-way elimination tag team matchu na gali 1.21 Gigawatts, który wygrało Los Luchas[46]. Perkins i Bomberry otrzymali ostatnią szansę na dołączenie do turnieju DDT4, gdzie na gali It's a Gift... and a Curse przegrali ze Scorpio Sky'em i Roninem[47]. Tuż po przegranej Perkins powrócił do solowych występów[48][49]. W listopadzie wziął udział w turnieju Battle of Los Angeles, gdzie w pierwszej rundzie pokonał Chucka Taylora, jednakże został wyeliminowany w kolejnej rundzie przez Bryana Danielsona[50][51]. W styczniu i lutym 2009 przegrał singlowe walki z Austinem Ariesem i B-Boyem[52][53]. Po przeprowadzce na Florydę na początku 2009, Perkins zaprzestał występów w PWG[53].

We wrześniu 2011 Perkins powrócił do PWG na gali The Perils of Rock N' Roll Decadence, gdzie przegrał z Eddiem Edwardsem[54]. W 2012 brał udział w mniej ważnych walkach[55][56]. We wrześniu wziął udział w kolejnym turnieju Battle of Los Angeles, w którym w pierwszej rundzie pokonał Joeya Ryana, a w ćwierćfinale został pokonany przez Samiego Callihana[57][58].

Ring of Honor (2003–2012)

Perkins podpisał kontrakt z Ring of Honor w 2011, lecz rok później poprosił o rozwiązanie kontraktu.

Perkins zadebiutował dla Ring of Honor (ROH) w grudniu 2003, gdzie używał pseudonimu Puma i przegrał z Joshem Danielsem. Puma powrócił do ROH w lutym 2005 i przegrał w dwóch walkach z Homicidem i Jamesem Gibsonem. Kolejny występ nastąpił w sierpniu, gdzie ponownie poniósł porażkę wraz z Jimmym Ravem w walce drużynowej, a także w singlowym starciu z Rickym Reyesem[59]. W lutym 2007 podczas gali Fifth Year Festifal: Philly, Perkins wystąpił pod swoim regularnym pseudonimem i przegrał z Nigelem McGuinnessem[1][59]. Kolejne porażki nastąpiły w październiku 2007, zaś pierwszą walkę wygrał dopiero w grudniu 2010 z Kyle'em O’Reillym[59]. 18 grudnia 2010 na gali Final Battle 2010 przegrał z Coltem Cabaną[60].

W styczniu 2011 Perkins pojawił się podczas gali Showdown in the Sun II, gdzie przegrał z Daveyem Richardsem[61]. Dwa miesiące później przegrał z Chrisem Hero i El Generico, lecz mimo tego ROH ogłosiło podpisanie z nim kontraktu w październiku[59][62]. Perkins był wykorzystywany głównie w roli jobbera, gdzie do końca roku przegrywał z Jayem Briscoe, Jayem Lethalem i Mikiem Bennettem[59]. Podczas gali Final Battle 2011 przegrał z Michaelem Elginem[63]. W marcu podczas gali ROH 10th Anniversary Show, on i Amazing Red przegrali z The House of Truth (Elginem i Roderickiem Strongiem)[64]. Podczas trwania rywalizacji federacji ROH z Chikarą, Perkins zawalczył podczas gali Showdown in the Sun i pokonał Fire Anta[65]. Na gali Unity Fire Ant i jego sprzymierzeńcy z grupy The Colony pokonali Perkinsa, Jaya Lethala i Adama Cole’a w six-man tag team matchu. W kwietniu Perkins rozpoczął rywalizację z Mikiem Mondo pokonując go w singlowym starciu. Na gali Border Wars 2012 Perkins, Rhett Titus i Kenny King pokonali Mondo i The Young Bucks[59][66]. 9 września Perkins poprosił o rozwiązanie kontraktu z federacją[1].

Total Nonstop Action Wrestling

Sporadyczne wystąpienia (2004–2013)

Perkins w 2008.

W 2004 Perkins wystąpił jako Puma w federacji Total Nonstop Action Wrestling (TNA), gdzie pracował w roli jobbera podczas kilku nagrań programów TNA Xplosion. Był również pierwszą osobą wyeliminowaną z turnieju Super X_Cup 2004. Podczas gali Victory Road wziął udział w 20-osobowym X-Division gauntlet battle royalu, lecz również został wyeliminowany jako pierwszy[67]. Dwa lata później powrócił do TNA jako reprezentant Japonii w International X-Division Showcase matchu podczas gali Destination X, gdzie wziął udział w walce z Peteyem Williamsem, Chrisem Sabinem i Sonjayem Duttem; pojedynek wygrał Sabin[68]. Miesiąc później był częścią Xscape matchu na gali Lockdown[69]. Podczas turnieju World X-Cup 2006, Puma był częścią drużyny Team Mexico u boku Incognito, Magno i Shockera – ostatecznie Team Mexico zajęło trzecie miejsce zdobywając cztery punkty[70]. W lipcu 2007 Puma powrócił do TNA i brał udział w kolejnym 10-osobowym Ultimate X Gauntlet matchu na gali Victory Road, aczkolwiek pierwszy odpadł z pojedynku[71]. Powrócił rok później i podczas gali Victory Road 2008 reprezentował Team Japan w walce eliminacyjnej[72].

22 września 2009 Puma powrócił do TNA i zawalczył w dark matchu, w którym został pokonany przez Colta Cabanę[73]. W 2011 powrócił do używania pseudonimu T.J. Perkins, gdzie podczas nagrań tygodniówek TNA Impact! przegrał z Shannonem Moore'em i El Generico. We wrześniu 2012 wystąpił jako Puma w dark matchu z Zema Ionem. 12 stycznia 2013 był częścią nagrań gali One Night Only: X-Travaganza, gdzie brał udział w siedmioosobowym Xscape matchu, który wygrał Christian York[74][75].

Manik (2013–2016)

23 maja 2013 Perkins wystąpił podczas odcinka tygodniówki Impact Wrestling jako Suicide, gdzie pokonał Peteya Williamsa i Joeya Ryana[76][77]. Dzięki zwycięstwu wystąpił na gali Slammiversary XI w Ultimate X matchu o TNA X Division Championship, lecz walkę wygrał Chris Sabin pokonujący jego i Kenny’ego Kinga[78]. 27 czerwca podczas odcinka Impact Wrestling Perkins został ujawniony jako osoba, która atakowała właściwego Suicide'a, po czym przebierał się w jego kostium; ponadto spowodował zdobycie X Division Championship przez Austina Ariesa[79].

Tydzień później Perkins zaczął występować jako Manik, gdzie nosił podobny strój i maskę do Suicide'a[5][6]. Wziął udział w trzyosobowej walce o X Division Championship z Sabinem i Ariesem, lecz Sabin zdołał obronić tytuł, kiedy to Manik został wyrzucony z ringu i zaatakowany przez grupę Aces & Eights[80]. Po tym jak Sabin zawiesił mistrzostwo, Manik wziął udział w turnieju mianującym nowego mistrza; dotarł do finału pokonując Chavo Guerrero i Kenny’ego Kinga[81]. 25 lipca podczas tygodniówki Impact Wrestling wygrał zawieszony X Division Championship pokonując Grega Marasciuolo i Sonjaya Dutta w trzyosobowym Ultimate X matchu[82]. Był w posiadaniu tytułu do październikowej gali Bound for Glory, gdzie utracił go na rzecz Sabina w pięcioosobowym Ultimate X matchu[83][84]. Manik powrócił do federacji podczas gali Lockdown 2014, gdzie przegrał z Tigre Uno w steel cage matchu[85]. Podczas gali Slammiversary XII wziął udział w ladder matchu o X Division Championship, lecz walkę wygrał Sanada.

3 września 2014 na odcinku Impact Wrestling, Manik został porwany przez Jamesa Storma i Sanadę. Tydzień później trio utworzyło frakcję „The Revolution” i zaatakowało Samoa Joego i Homicide'a, wskutek czego stali się antagonistami[86]. Podczas gali Bound for Glory Manik przegrał w starciu z Minoru Tanaką. Pół roku później na gali Slammiversary brał udział w three-way elimination matchu o X Division Championship, aczkolwiek Tigre Uno zdołał obronić tytuł. 23 września 2015 podczas odcinka Impact Wrestling Manik opuścił The Revolution i porzucił noszenie maski, dzięki czemu powrócił do roli protagonisty. Na gali Bound for Glory wziął udział w Ultimate X matchu o X Division Championship; walkę ponownie wygrał Tigre Uno. W październiku i listopadzie brał udział w TNA World Title Series, gdzie pokonał Mandrewsa oraz DJ Z'ego, a także przegrał z Tigre Uno. Turniej zakończył zdobywając sześć punktów i nie przeszedł do dalszej części turnieju. 12 stycznia 2016 zakończył się kontrakt Perkinsa z federacją[87].

Federacje niezależne (2004–2016)

Perkins w ringu w 2008.

W styczniu 2004 Puma zawalczył na dwóch galach federacji Major League Wrestling, gdzie on i Bobby Quance przegrali z The Stampede Bulldogs (Harrym Smithem i TJ Wilsonem). Następnej nocy Puma przegrał czteroosobową walkę z Jackiem Evansem, Chasynem Rancem i posiadaczem MLW Junior Heavyweight Championship Sonjayem Duttem[88]. W grudniu Puma wygrał APW Worldwide Internet Championship federacji All Pro Wrestling pokonując J.J. Pereza. Był w posiadaniu tytułu do lipca 2005 i utracił go na rzecz poprzedniego mistrza[89].

W styczniu 2005 zadebiutował w Full Impact Pro (FIP) pokonując Azrieala[90]. Podczas gali Unfinisher Business został zaatakowany przez Azrieala i jego przyjaciela CM Punka, zaś podczas kolejnego show Puma przegrał w singlowym starciu z Punkiem[90]. 12 lutego wygrał czteroosobową walkę z Azriealem, Jerrelle Clarkiem i Eddiem Vegasem[90]. Cztery lata później powrócił do FIP jako T.J. Perkins i prowadził pasmo zwycięstw nad Jayem Bradleyem, Nigelem McGuinnesem i Salem Rinauro[91]. W listopadzie 2009 wziął udział w turnieju Jeff Peterson Memorial Cup 2009, gdzie dotarł do półfinału i przegrał w nim z Richardsem[91]. W kwietniu 2010 na gali Southern Stampede powrócił do FIP używając pseudonimu TJP i był częścią battle royalu, który wygrał Chasyn Rance.

Puma zawalczył w Super 8 Tournament 2005 federacji East Coast Wrestling Association; dotarł do finału, w którym przegrał z Peteyem Williamsem[92]. Tego samego roku brał udział w turnieju Pacific Cup promocji Extreme Canadian Championship Wrestling i w finale zmierzył się z Aaronem Idolem i Bryanem Danielsonem – pojedynek wygrał Idol[93].

W sierpniu 2005 zadebiutował w UWA Hardcore Wrestling jako Puma i poniósł porażkę z Rickym Reyesem. W maju przyszłego roku pokonał M-Dogga 20 i zdobył UWA Canadian Championship. Miesiąc później obronił go w starciu z Peteyem Williamsem, lecz w lipcu utracił go na rzecz M-Dogga 20. W październiku był częścią UWA Grand Prix Tournament, gdzie do finału dotarł pokonując Kazuchikę Okadę i Dana Paysana, aczkolwiek turniej wygrał Sonjay Dutt. Swoje występy w UWA kontynuował do końca 2007.

Perkins podczas gali federacji Evolve w 2016.

Perkins zadebiutował w Empire Wrestling Federation (EWF) 22 września 2005 podczas gali Chaos, gdzie on i Dan Kobrick pokonali Big Ugly'ego i Vinniego Massaro. 23 grudnia na gali Holiday Fear wezwał do walki posiadacza EWF Cruiserweight Championship Joeya Hardera. Ostatecznie doszło do trzyosobowej walki z Rockym Romero, lecz starcie wygrał Harder[94]. Perkins kontynuował rywalizację z Harderem o jego tytuł; 12 lutego 2006 został przez niego pokonany poprzez submission. 8 września zawalczył z posiadaczem EWF World Championship Bino Gambino, lecz pokonał go przez wyliczenie poza ringowe i nie odebrał mu tytułu. Po restarcie walki pojedynek zakończył się remisem[94]. 21 listopada Perkins przegrał z Ryanem Taylorem o EWF Cruiserweight Championship[94]. W listopadzie 2006 wziął udział w turnieju EWF's Inland Title Series Tournament. Jego pierwsza walka z Harderem zakończyła się remisem, druga i trzecia z Hookem Bomberrym i Jasonem Kingiem zwycięstwem. W finale z 5 stycznia 2007 zawalczył z Harderem, lecz poniósł porażkę[95]. 27 czerwca 2008 podczas gali Knockdown Dragout 2, Perkins i Liger Rivera (znani jako Famous For Fearless) przegrali z La Ola Del Mal o EWF Tag Team Championship[96].

W 2006 Puma był częścią nagrań gal federacji Wrestling Society X (WSX). Wziął udział w battle royalu, podczas którego został wyeliminowany przez Vampiro, a także występował w kilku dark matchach z Altar Boy Lukiem i Humanem Tornado[11][97]. W wywiadzie z 2009 Perkins stwierdził, że poprosił o rozwiązanie kontraktu, gdyż według niego promocja była beznadziejna[11]. Przez kolejne dwa lata występował w federacjach współpracujących z National Wrestling Alliance, między innymi wygrywając NWA Heritage Championship podczas gali federacji Mach One Wrestling z 1 czerwca 2008[98][99].

W 2010 zadebiutował dla Dragon Gate USA i Evolve występując jako TJP. Podczas pierwszej w historii gali Evolve przegrał z Munenorim Sawą, zaś na gali Evolve 3 pokonał Kyle’a O’Reilly’ego[100][101]. Podczas gali DGUSA Fearless federacji Dragon Gate USA pokonał Gran Akumę[102]. W marcu 2010 zadebiutował w niemieckiej federacji Westside Xtreme Wrestling (wX w.); podczas ich pierwszego show w Stanach Zjednoczonych przegrał z Zackiem Sabre Jr. W lipcu 2010 wyruszył do Niemiec i przepracował kilka gal dla wXw[103].

WWE

Pierwsze wystąpienia (2009)

19 października 2009 podczas odcinka tygodniówki Raw, Perkins pojawił się na gali i miał zawalczyć z The Mizem, lecz przed rozpoczęciem walki został zastąpiony przez Marty’ego Jannetty'ego[104]. Następnego dnia pojawił się podczas nagrań tygodniówki ECW, gdzie jako J.T. Quinn wystąpił w walce z Sheamusem, lecz pojedynek zakończył się dyskwalifikacją po ataku Sheltona Benjamina na Sheamusie[105]. Do końca roku był częścią rozwojowej federacji Florida Championship Wrestling współpracującej z WWE[1].

Dywizja cruiserweight (od 2016)

7 maja 2016 Perkins pokonał Freda Yehiego na gali Evolve 61 i zakwalifikował się do turnieju Cruiserweight Classic. 23 czerwca pokonał w pierwszej rundzie Da Macka[106], zaś 14 lipca pokonał Johnny’ego Gargano[107]. Po wygranej nad Richem Swannem[108], 14 września Perkins pokonał Kotę Ibushiego i zakwalifikował się do finału, w którym pokonał Gran Metalika i wygrywając turniej stał się inauguracyjnym posiadaczem WWE Cruiserweight Championship[109]. We wrześniu przywrócono dywizję cruiserweight należącą do brandu Raw. Podczas wrześniowej gali Clash of Champions Perkins obronił tytuł pokonując The Briana Kendricka[110]. Utracił tytuł w rewanżu podczas gali Hell in a Cell. Na gali Roadblock: End of the Line, Rich Swann obronił tytuł pokonując Perkinsa i Kendricka w triple threat matchu; po walce powrócił Neville, który zaatakował Swanna i Perkinsa. 20 grudnia podczas odcinka tygodniówki 205 Live Perkins i Swann przegrali z Neville’em i Kendrickem.

10 kwietnia 2017 podczas odcinka tygodniówki Raw Neville próbował przekonać Perkinsa do faktu, że Austin Aries zabiera mu szansę na bycie w czołówce dywizji cruiserweight. Podczas jego walki z Ariesem, Neville odwrócił uwagę Ariesa i pozwolił Perkinsowi wygrać walkę. Po pojedynku Perkins zaatakował Ariesa, uformował sojusz z Neville’em i stał się heelem. W międzyczasie powrócił do używania skróconego pseudonimu TJP. 5 czerwca na Raw współpraca z Neville’em zakończyła się, kiedy to zaatakował on TJP po wygranej z Mustafą Alim. Dzień później TJP przegrał z Neville’em w starciu o jego WWE Cruiserweight Championship. W lipcu rozpoczął przyjacielską rywalizację z Richem Swannem, która zakończyła się 10 października przegraną z przeciwnikiem. W październiku wziął przerwę od występów w ringu w celu wyleczenia kontuzjowanego kolana.

Życie prywatne

Perkins urodził się w Kansas City w stanie Missouri. Jego matka pochodzi z Manily z Filipin[111], zaś kultury tego państwa nauczył się wychowując się w Riverside w Kalifornii. Uczęszczał tam do St. Thomas the Apostle School i Poly High School[1]. W wieku 18 lat zaczął trenować boks, mieszane sztuki walki oraz wolnoamerykankę. Perkins jest wielkim fanem drużyn Los Angeles Lakers, Los Angeles Rams, Los Angeles Kings i Los Angeles Dodgers.

Inne media

Postać TJP po raz pierwszy przedstawiono w grze WWE 2K18[112]

Styl walki

  • Finishery
    • Jako T.J. Perkins / TJP
      • 540° corkscrew springboard tornado DDT[3] – federacje niezależne
      • 86er (Diving high knee)[113] – federacje niezależne
      • Figure Four Deathlock (Leglock cloverleaf)[2][3] – federacje niezależne
      • Detonation Kick/Damnation Kick (Fireman's carry z wykonaniem overhead kicku)[9][114][115] – od 2017; WWE (w TNA i federacjach niezależnych używany jako zwykły ruch)
      • Mega Buster (Jumping neckbreaker)[113] – federacje niezależne
      • Skull Crusher (Kneeling reverse piledriver)[3] – federacje niezależne
      • TJP Clutch (Leglock inverted cloverleaf przeistaczany z kneebaru; czasem wykonywany po dodaniu Detonation Kicku) – federacje niezależne / WWE
    • Jako Manik / Suicide
      • Death from Above (Double chickenwing double knee gutbuster)[116]
      • Frog splash[117]
    • Jako Puma
      • 540° corkscrew springboard tornado DDT[3]
      • Figure Four Deathlock (Leglock cloverleaf)[2][3]
      • Puma Suplex (Bridging tiger suplex)[3]
      • Triangle choke[10]
  • Inne ruchy
    • Brainbuster[3]
    • Double chickenwing double knee gutbuster[118]
    • Cross armbreaker[3]
    • Jumping neckbreaker[3]
    • Senton bomb[3]
    • Sharpshooter[9]
    • Michinoku Driver[3]
    • Tiger suplex[3]
    • Tornado DDT[3]
    • Two Amigos (Rolling vertical suplexes z dodaniem belly-to-back suplexu)
    • Wrecking Ball Dropkick[119] (Springboard front dropkick w przeciwnika znajdującego się pomiędzy drugą liną)
  • Przydomki
    • „The Fil-Am Flash”[120]
    • „The Fresh Prince of the Cruiserweights”[121]
    • „The Pinoy Boy”[122]
    • „The Wrestling Yoda”[120]
  • Motywy muzyczne
    • „Champion” ~ Tyrone Briggs (Evolve)
    • „Coming Alive” ~ AD/AM[123] (TNA; 23 maja 2013 – 2 czerwca 2013; używany podczas charakteryzacji jako Suicide)
    • „Inner Villain” ~ Dale Oliver (TNA; 4 lipca 2014 – 4 października 2015; używany podczas charakteryzacji jako Manik)
    • „Cut You Down” ~ Serg Salinas i Dale Oliver[124] (TNA; 1 października 2014 – 23 września 2015; używany podczas członkostwa w grupie The Revolution)
    • „Devastate” ~ The Heroes Lie (WWE; 23 czerwca 2016 – 14 września 2016)
    • „Playing with Power” ~ CFO$[125] (WWE; od 25 września 2016)

Mistrzostwa i osiągnięcia

  • All Pro Wrestling
    • APW Worldwide Internet Championship (1 raz)[126]
  • Alternative Wrestling Show
    • AWS Light Heavyweight Championship (2 razy)[127]
  • Empire Wrestling Federation
    • EWF Tag Team Championship (1 raz) – z Ligerem Riverą[128]
  • Mach One Wrestling
    • NWA Heritage Championship (1 raz)[130]
  • Pro Wrestling Illustrated
    • PWI umieściło go w top 500 wrestlerów rankingu PWI 500: 179. miejsce w 2005; 347. miejsce w 2006; 316. miejsce w 2007; 239. miejsce w 2008; 356. miejsce w 2009; 336. miejsce w 2010; 319. miejsce w 2011; 141. miejsce w 2012; 150. miejsce w 2013; 122. miejsce w 2014; 147. miejsce w 2015; 234. miejsce w 2016; 35. miejsce w 2017[132]
  • SoCal Uncensored
    • Rookie of the Year (2001)[133]
  • Southpaw Regional Wrestling
    • SRW Champion (1 raz)
  • United Independent Wrestling Alliance
    • UIWA Lightweight Championship (1 raz)[3]
  • UWA Hardcore Wrestling
    • UWA Canadian Heavyweight Championship (1 raz)[3]

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h Blaine van der Griend: T.J. Perkins still has a lot to do, masked or not. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, May 9, 2013. [dostęp 2013-05-24].
  2. ↑ a b c d e f g Accelerator3359 profile. Accelerator3359.com. [dostęp 2010-04-04].
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x T.J. Perkins. Online World of Wrestling. [dostęp 2013-06-23].
  4. ↑ Theodore James Perkins: Rams. But my family is all Chiefs fans cuz I was born in KC.. April 9, 2017. [dostęp 2017-09-09].
  5. ↑ a b Harry Simon: TNA News: Impact Spoilers 7/4 & 7/11 – very detailed report from Las Vegas TV taping, including live show notes. Pro Wrestling Torch, July 1, 2013. [dostęp 2013-07-02].
  6. ↑ a b c Manik. Total Nonstop Action Wrestling. [dostęp 2013-07-05].
  7. ↑ Josh Boutwell: Viva La Raza! Lucha Weekly. WrestleView, July 23, 2010. [dostęp 2010-07-24]. Cytat: Sydistiko is TJP (TJ Perkins) aka Puma
  8. ↑ a b c TJP. World Wrestling Entertainment, Inc, 5 September 2017. s. WWE.com. [dostęp 2017-09-09]. (ang.).
  9. ↑ a b c Roster. Pro Wrestling Guerrilla. [dostęp 2013-06-18].
  10. ↑ a b Puma. Full Impact Pro. [dostęp 2013-06-23].
  11. ↑ a b c d e f Alan Wojick: Jeff Peterson Cup '09 profile – T.J. Perkins. Online World of Wrestling, October 15, 2009. [dostęp 2013-06-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (czerwca 24, 2013)].
  12. ↑ (Results) New Japan, 6/7/11. [w:] Strong Style Spirit [on-line]. June 7, 2011. [dostęp 2011-06-07].
  13. ↑ Are You Adequately Prepared To Rock?!. Pro Wrestling Guerrilla, October 4, 2003. [dostęp 2013-06-23].
  14. ↑ An Inch Longer Than Average. Pro Wrestling Guerrilla, November 15, 2003. [dostęp 2013-06-23].
  15. ↑ Pimpin' In High Places. Pro Wrestling Guerrilla, December 13, 2003. [dostęp 2013-06-23].
  16. ↑ Tango & Cash Invitational – Night 1. Pro Wrestling Guerrilla, January 24, 2004. [dostęp 2013-06-23].
  17. ↑ Tango & Cash Invitational – Night 2. Pro Wrestling Guerrilla, January 25, 2004. [dostęp 2013-06-23].
  18. ↑ Kee_ The _ee Out Of Our _ool!. Pro Wrestling Guerrilla, March 27, 2004. [dostęp 2013-06-23].
  19. ↑ 44 Ways To Kill You With A Pimento. Pro Wrestling Guerrilla, May 22, 2004. [dostęp 2013-06-18].
  20. ↑ The Reason for the Season. Pro Wrestling Guerrilla, July 10, 2004. [dostęp 2013-06-23].
  21. ↑ Use Your Illusion III. Pro Wrestling Guerrilla, October 9, 2004. [dostęp 2013-06-23].
  22. ↑ Jason Clevett: SoCal stars shine at All Star Weekend. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, April 9, 2005. [dostęp 2013-06-23].
  23. ↑ Guitarmageddon. Pro Wrestling Guerrilla, June 11, 2005. [dostęp 2013-06-23].
  24. ↑ The 2nd Annual PWG Bicentennial Birthday Extravaganza – Night Two. Pro Wrestling Guerrilla, July 10, 2005. [dostęp 2013-06-23].
  25. ↑ James Caldwell: 8/6 PWG in Hollywood, Calif.: Full Results with New PWG Champion and New PWG Tag Champions. Pro Wrestling Torch, August 10, 2005. [dostęp 2013-06-23].
  26. ↑ James Caldwell: 8/19 PWG in Hollywood, Calif.: Quick Results with Joe vs. Dragon, Kazarian's return, Daniels, Steen. Pro Wrestling Torch, August 20, 2005. [dostęp 2013-06-23].
  27. ↑ After School Special. Pro Wrestling Guerrilla, October 21, 2005. [dostęp 2013-06-23].
  28. ↑ All Star Weekend 2: Electric Boogaloo – Night One. Pro Wrestling Guerrilla, November 18, 2005. [dostęp 2013-06-23].
  29. ↑ James Caldwell: 11/19 PWG in Hollywood, Calif.: Steen vs. Bosh, Jack vs. Joey, Sabin, Petey, Kazarian, Yang vs. Romero. Pro Wrestling Torch, November 20, 2005. [dostęp 2013-06-23].
  30. ↑ Astonishing X-Mas. Pro Wrestling Guerrilla, December 16, 2005. [dostęp 2013-06-23].
  31. ↑ Teen Outreach Summit. Pro Wrestling Guerrilla, January 21, 2006. [dostęp 2013-06-23].
  32. ↑ Permanent Vacation / Card Subject To Change 2. Pro Wrestling Guerrilla, February 4, 2006. [dostęp 2013-06-23].
  33. ↑ Beyond The Thunderdome. Pro Wrestling Guerrilla, March 18, 2006. [dostęp 2013-06-23].
  34. ↑ All Star Weekend 3: Crazymania – Night 1. Pro Wrestling Guerrilla, April 8, 2006. [dostęp 2013-06-23].
  35. ↑ Fear of a Black Planet. Pro Wrestling Guerrilla, June 3, 2006. [dostęp 2013-06-23].
  36. ↑ Self-Titled. Pro Wrestling Guerrilla, October 6, 2006. [dostęp 2013-06-23].
  37. ↑ Horror Business. Pro Wrestling Guerrilla, October 21, 2006. [dostęp 2013-06-23].
  38. ↑ Based on a True Story. Pro Wrestling Guerrilla, January 13, 2007. [dostęp 2013-06-23].
  39. ↑ Guitarmageddon II: Armoryageddon. Pro Wrestling Guerrilla, February 10, 2007. [dostęp 2013-06-23].
  40. ↑ Dynamite Duumvirate Tag Team Title Tournament – Night One. Pro Wrestling Guerrilla, May 19, 2007. [dostęp 2013-06-23].
  41. ↑ Giant-Size Annual #4. Pro Wrestling Guerrilla, July 29, 2007. [dostęp 2013-06-23].
  42. ↑ 2007 Battle of Los Angeles – Night Two. Pro Wrestling Guerrilla, September 1, 2007. [dostęp 2013-06-23].
  43. ↑ Pearl Habra. Pro Wrestling Guerrilla, January 27, 2008. [dostęp 2013-06-23].
  44. ↑ ¡Dia De Los Dangerous!. Pro Wrestling Guerrilla, February 24, 2008. [dostęp 2013-06-23].
  45. ↑ Scared Straight. Pro Wrestling Guerrilla, March 7, 2008. [dostęp 2013-06-23].
  46. ↑ 1.21 Gigawatts. Pro Wrestling Guerrilla, March 21, 2008. [dostęp 2013-06-23].
  47. ↑ It's a Gift... and a Curse. Pro Wrestling Guerrilla, April 5, 2008. [dostęp 2013-06-23].
  48. ↑ Life During Wartime. Pro Wrestling Guerrilla, July 6, 2008. [dostęp 2013-06-23].
  49. ↑ Matt Massingham: 8/29 PWG in Reseda, Calif.: Results from Night 1 of All-Star Weekend. Pro Wrestling Torch, September 9, 2008. [dostęp 2013-06-23].
  50. ↑ 2008 Battle of Los Angeles – Stage One. Pro Wrestling Guerrilla, November 1, 2008. [dostęp 2013-06-23].
  51. ↑ 2008 Battle of Los Angeles – Stage Two. Pro Wrestling Guerrilla, November 2, 2008. [dostęp 2013-06-23].
  52. ↑ Saul Stradlin: 1/10 PWG in Reseda, Calif.: Bryan Danielson, Austin Aries, Davey Richards & Roderick Strong, Paul London news. Pro Wrestling Torch, January 12, 2009. [dostęp 2013-06-23].
  53. ↑ a b Saul Stradlin: 2/21 PWG in California (second report): More details on Colt Cabana's surprise appearance, crowd reaction to Paul London, El Generico vs. Omega. Pro Wrestling Torch, February 22, 2009. [dostęp 2013-06-23].
  54. ↑ The Perils of Rock N' Roll Decadence. Pro Wrestling Guerrilla, September 10, 2011. [dostęp 2013-06-23].
  55. ↑ Nick Morris: 3/17 PWG results Reseda, Calif.: Steen captures PWG Title, Koslov vs. O’Reilly, Strong, Young Bucks, Super Smash Bros.. Pro Wrestling Torch, March 18, 2012. [dostęp 2013-06-23].
  56. ↑ 5/25 PWG results Reseda, Calif.: New PWG tag champs, Steen PWG Title defense, Elgin debut, Joey Ryan post-Gut Check. Pro Wrestling Torch, May 26, 2012. [dostęp 2013-06-23].
  57. ↑ Matt Massingham: 9/1 PWG results Reseda, Calif.: BOLA First Round features Steen, Richards vs. Elgin MOTYC re-match, Gut Check'er. Pro Wrestling Torch, September 2, 2012. [dostęp 2013-06-23].
  58. ↑ Matt Massingham: 9/2 PWG results Reseda, Calif.: Complete results from BOLA Night 2 with finals of tourney. Pro Wrestling Torch, September 2, 2012. [dostęp 2013-06-21].
  59. ↑ a b c d e f Past Events. Ring of Honor. [dostęp 2013-06-23].
  60. ↑ James Caldwell: Caldwell's Ring Of Honor PPV Report 12/18: Complete „virtual time” coverage of „Final Battle 2010” – Strong vs. Richards, Generico vs. Steen. Pro Wrestling Torch, December 18, 2010. [dostęp 2013-06-23].
  61. ↑ Jason Clevett: WrestleReunion 5 off to a smooth start. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, January 29, 2011. [dostęp 2013-06-23].
  62. ↑ Ring of Honor locks up TJ Perkins. Ring of Honor, October 6, 2011. [dostęp 2011-10-06].
  63. ↑ Darren Wood: ROH Final Battle great at first, then fizzles. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, December 24, 2011. [dostęp 2013-06-23].
  64. ↑ Darren Wood: ROH 10th anniversary show mixes new blood with old. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, March 4, 2011. [dostęp 2013-06-23].
  65. ↑ Matt Bishop: ROH Showdown in the Sun 2: Richards outlasts Elgin in Match of the Year candidate. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, March 31, 2011. [dostęp 2013-06-23].
  66. ↑ Blaine van der Griend: Steen, WGTT capture titles at ROH's Border Wars. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, May 13, 2012. [dostęp 2013-06-23].
  67. ↑ Jason Clevett: Victory Road bombs. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, November 8, 2004. [dostęp 2013-06-23].
  68. ↑ Corey David Lacroix: Destination X marks a great PPV. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, March 13, 2006. [dostęp 2013-06-23].
  69. ↑ Chris Sokol: Lockdown not a letdown. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, April 24, 2006. [dostęp 2013-06-23].
  70. ↑ Chris Sokol: TNA makes good on Sacrifice PPV. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, May 15, 2006. [dostęp 2013-06-23].
  71. ↑ Chris Sokol: Victory Road full of surprises. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, July 16, 2006. [dostęp 2013-06-23].
  72. ↑ Bob Kapur: Main event mars Victory Road. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, July 13, 2008. [dostęp 2013-06-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (kwietnia 18, 2015)].
  73. ↑ Adam Martin: Spoilers: 9/22 TNA Impact tapings. WrestleView, September 22, 2009. [dostęp 2013-06-23].
  74. ↑ TNA News: „One Night Only” PPV Spoilers – results for X Division PPV with gimmick matches, returning stars, RVD vs. Lynn. Pro Wrestling Torch, January 13, 2012. [dostęp 2013-06-23].
  75. ↑ James Caldwell: Caldwell's TNA „One Night Only” PPV Report 4/5: Complete „virtual-time” coverage of X Division-themed PPV – Joe vs. Aries, RVD vs. Lynn, is this PPV recommended?. Pro Wrestling Torch, April 5, 2013. [dostęp 2013-06-23].
  76. ↑ Identity of who played Suicide tonight. Wrestling Observer Newsletter/Figure Four Online, May 23, 2013. [dostęp 2013-06-27].
  77. ↑ Nolan Howell: TNA Impact: Styles makes up his mind. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, May 24, 2013. [dostęp 2013-06-27].
  78. ↑ Matt Bishop: Bully Ray hammers Sting at TNA Slammiversary. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, June 2, 2013. [dostęp 2013-06-26].
  79. ↑ Josh Boutwell: TNA Impact Wrestling Results – 6/27/13 (Suicide revealed). WrestleView, June 27, 2013. [dostęp 2013-06-28].
  80. ↑ Jon Waldman: Impact:The evening after. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, July 5, 2013. [dostęp 2013-07-05].
  81. ↑ James Caldwell: Caldwell's TNA Impact Results 7/18: Complete „virtual-time” coverage of „Destination X” Impact – TNA Title main event, BFG Series, three X Division qualifying matches, more. Pro Wrestling Torch, July 18, 2013. [dostęp 2013-07-19].
  82. ↑ a b Justin Madden: TNA News: Impact Spoilers 7/25 – full results for next week's Impact following up on Destination X. Pro Wrestling Torch, July 18, 2013. [dostęp 2013-07-19].
  83. ↑ Nolan Howell: TNA Impact: Styles, Aces & Eights both face troubling reality. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, September 27, 2013. [dostęp 2013-09-27].
  84. ↑ Bob Kapur, Matthew C. Asher: Title changes a-plenty at Bound for Glory. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, October 21, 2013. [dostęp 2013-10-22].
  85. ↑ Nolan Howell: Lockdown: Magnus retains while power shifts in TNA. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, March 9, 2014. [dostęp 2014-03-18].
  86. ↑ Josh Boutwell: TNA Impact Wrestling Results – 9/17/14 (Lashley vs. Roode). WrestleView, September 17, 2014. [dostęp 2014-09-22].
  87. ↑ TNA star gone from company. [w:] Pro Wrestling Insider [on-line]. [dostęp 2016-01-12].
  88. ↑ Major League Wrestling. Online World of Wrestling. [dostęp 2013-06-23].
  89. ↑ All Pro Wrestling. Online World of Wrestling. [dostęp 2013-06-23].
  90. ↑ a b c Past Results. Full Impact Pro. [dostęp 2013-06-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (września 21, 2013)].
  91. ↑ a b 2009 Results. Full Impact Pro. [dostęp 2013-06-23].
  92. ↑ History. East Coast Wrestling Association. [dostęp 2013-06-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (września 15, 2016)].
  93. ↑ Aaron Idol wins Pacific Cup. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, April 24, 2005. [dostęp 2013-06-23].
  94. ↑ a b c Empire Wrestling Federation Results. Empire Wrestling Federation. [dostęp 2008-08-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (August 4, 2008)].
  95. ↑ Inland Title Series Final Tallies. Empire Wrestling Federation. [dostęp 2017-12-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-07)].
  96. ↑ Famous For Fearless Wins EWF Tag Titles. Empire Wrestling Federation. [dostęp 2008-08-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (October 7, 2008)].
  97. ↑ Jon Waldman: Wrestling Society X: An unusual inauguration. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, January 31, 2007. [dostęp 2013-06-23].
  98. ↑ National Wrestling Alliance (2007). Online World of Wrestling. [dostęp 2013-06-23].
  99. ↑ National Wrestling Alliance (2008). Online World of Wrestling. [dostęp 2013-06-23].
  100. ↑ 1/16 EVOLVE in Rahway, N.J.: Debut show – Tommy Dreamer involved, Davey Richards vs. Kota Ibushi, Jimmy Jacobs vs. Ken Doane (Kenny Dykstra in WWE). Pro Wrestling Torch, January 17, 2010. [dostęp 2013-06-23].
  101. ↑ Sean Radican: 5/1 Evolve in Rahway, N.J. results: Taylor vs. Castagnoli, Hero vs. Fish, TJP-O’Reilly. Pro Wrestling Torch, May 3, 2010. [dostęp 2013-06-23].
  102. ↑ Sean Radican: Radican's DGUSA „Fearless” PPV Review – Dragon Kid-Hulk, Richards-Mochizuki. Pro Wrestling Torch, March 4, 2010. [dostęp 2013-06-23].
  103. ↑ Westside Xtreme Wrestling. [dostęp 2013-06-23].
  104. ↑ James Caldwell: Caldwell's WWE Raw Report 10/19: Ongoing „virtual time” coverage of John Cena vs. Triple H, Snoop Dogg hosting. Pro Wrestling Torch, October 19, 2009. [dostęp 2009-10-21].
  105. ↑ James Caldwell: Caldwell's ECW TV Report 10/20: Ongoing „virtual time” coverage of Chris Jericho making a cameo. Pro Wrestling Torch, October 20, 2009. [dostęp 2009-10-21].
  106. ↑ JJ Williams: WWE Cruiserweight Classic round one spoilers: Sabre Jr., Swann, Gargano, Ibushi, more!. [w:] Wrestling Observer Newsletter [on-line]. 2016-06-23. [dostęp 2016-06-24].
  107. ↑ JJ Williams: WWE Cruiserweight Classic round two spoilers. [w:] Wrestling Observer Newsletter [on-line]. 2016-07-14. [dostęp 2016-07-14].
  108. ↑ 8/26 WWE Cruiserweight spoilers – Full taping results from the Elite 8 Round and D-Bryan involvement. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. 2016-08-26. [dostęp 2016-08-27].
  109. ↑ a b c James Caldwell: 9/14 WWE Cruiserweight Tourney Finals – Caldwell's Complete Live Report. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. September 14, 2016. [dostęp 2016-09-15].
  110. ↑ James Caldwell: 9/25 WWE C. of Champions Results – CALDWELL’S Complete Report. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. [dostęp 2016-09-15].
  111. ↑ Ryan Songalia: Fil-Am pro wrestler TJ Perkins on Filipino pride, chasing your dreams. Rappler. [dostęp 2017-09-09].
  112. ↑ T.J. Perkins Games – Giant Bomb. giantbomb.com. [dostęp 2017-12-07]. (ang.).
  113. ↑ a b c d Evolve Wrestling profile. Evolve. [dostęp 2010-01-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-17)].
  114. ↑ 2012 Battle of Los Angeles – Night One. Pro Wrestling Guerrilla. [dostęp 2012-09-05].
  115. ↑ Jason Namako: ROH on Sinclair Results – 12/10/11. WrestleView, December 12, 2011. [dostęp 2012-09-05].
  116. ↑ Impact Wrestling Results – 05/23/13 – Tampa, FL. WrestleView. [dostęp 2013-05-24].
  117. ↑ IMPACT Results: Does Havok Become Knockouts Champion? What is the Next Match in the Tag Series and More! – Page 5. IMPACT Wrestling. [dostęp 2017-12-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-23)].
  118. ↑ Perkins wins WWE Cruiserweight Classic.
  119. ↑ WWE CWC Finale Results: New WWE Cruiserweight Champion And CWC Winner Crowned – WrestlingInc.com.
  120. ↑ a b How T.J. Perkins went from homeless to WWE Cruiserweight Champion.
  121. ↑ 6 Things you need to know about TJ Perkins.
  122. ↑ ABS-CBN Corp.: Fil-American TJ Perkins wins WWE Cruiserweight Championship. s. ABS-CBN SPORTS.
  123. ↑ Emergence. [w:] Total Nonstop Action Wrestling [on-line]. [dostęp 2009-11-13].
  124. ↑ Evolution XIV. [w:] Total Nonstop Action Wrestling [on-line]. [dostęp 2014-04-25].
  125. ↑ WWE: Playing with Power (TJ Perkins) – Single. [w:] WWE Music Group [on-line]. iTunes, September 30, 2016. [dostęp 2016-10-11].
  126. ↑ APW Worldwide Internet Championship history.
  127. ↑ AWS Light Heavyweight Championship history.
  128. ↑ EWF championship histories. Empire Wrestling Federation. [dostęp 2017-12-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-18)].
  129. ↑ Results of Year End Awards. [w:] Evolve Wrestling [on-line]. January 4, 2011. [dostęp 2011-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (lipca 17, 2011)].
  130. ↑ Bill Behrens NWA Notes for 6–9–08. National Wrestling Alliance. [dostęp 2008-08-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (June 14, 2008)]. Cytat: TJ Perkins won an Over The Top Rope Battle Royal to become the new NWA Heritage Champion
  131. ↑ SoCal and Puroresu Part 3: The Inoki Dojo and NJPW-USA. [w:] SoCal Uncensored [on-line]. [dostęp 2017-07-05].
  132. ↑ PWI Ratings for T.J. Perkins.
  133. ↑ SoCal Uncensored Awards 2001. SoCal Uncensored. [dostęp 2010-10-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (February 13, 2005)].

Linki zewnętrzne

Personel WWE
Raw
Zawodnicy
Zawodniczki
Stajnie i tag teamy
Inni pojawiający się na wizji
Sędziowie
SmackDown
Zawodnicy
Zawodniczki
Stajnie i tag teamy
Inni pojawiający się na wizji
Sędziowie
Niewyłączni
Zawodnicy
Zawodniczki
NXT
Zawodnicy
Zawodniczki
Stajnie i tag teamy
Inni pojawiający się na wizji
Sędziowie
  • Adrian Butler
  • Chip Danning
  • Dallas Irvin
  • Derek Sanders
  • Felix Fernandez
  • Jeremy Marcus
  • Joey Gonzalez
  • Victoria D'Errico
Performance Center
Zawodnicy
  • Anthony Luke
  • BJ Ray
  • Cam Gagnon
  • Chase Kline
  • Coy Wanner
  • Cutler James
  • Drake Morreaux
  • Drake Stewart
  • Elijah Holyfield
  • Harlem Lewis
  • Hayden Pittman
  • Hunter Smallback
  • Jasper Troy
  • Josh Black
  • Kale Dixon
  • Keanu Carver
  • Kyle Klink
  • Niko Vance
  • Saquon Shugars
  • Shiloh Hill
  • Trill Williams
  • Troy Yearwood
  • Uriah Connors
Zawodniczki
  • Ajiea Lee Hargrave
  • Bayley Humphrey
  • Dani Raye
  • Darci Khan
  • Derrian Gobourne
  • Hayley Montoya
  • Kali Armstrong
  • Karyn Best
  • Lainey Reid
  • Layla Diggs
  • Leigh Laurel
  • Penina Tuilaepa
  • Sirena Linton
  • Tatyanna Dumas
  • Tyra Mae Steele
  • Zena Sterling
Zespół
Osobistości telewizyjne
Ambasadorzy
Scenarzyści
  • Alex Williams
  • Andrea Concepcion
  • Brian Parise
  • Christian Scovell
  • Christine Lubrano
  • Drake Maverick
  • Ed Koskey
  • Eric Watts
  • Gabe Sapolsky
  • George Carroll
  • Jeremy Borash
  • John Swikata
  • Johnny Russo
  • Jonathan Baeckstrom
  • Patrick Scott
  • Ryan Ward
Producenci
Personel wykonawczy
Posiadacze NXT Cruiserweight Championship
2016–2019
2020–2022

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!