Stefan Bolesław Poradowski

Stefan Bolesław Poradowski
Ilustracja
Stefan Poradowski, ok. 1935
Data i miejsce urodzenia

16 sierpnia 1902
Włocławek, Polska

Data i miejsce śmierci

9 lipca 1967
Poznań

Zawód

muzyk, dyrygent, pedagog

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal 10-lecia Polski Ludowej Odznaka Honorowa Miasta Poznania
Trumna z prochami Stefana Bolesława Poradowskiego w krypcie Zasłużonych Wielkopolan

Stefan Bolesław Poradowski (ur. 16 sierpnia 1902 we Włocławku, zm. 9 lipca 1967 w Poznaniu) – polski kompozytor, teoretyk muzyki, dyrygent i pedagog.

Życiorys

Syn Walentego i Heleny z Mrozińskich. Wykształcenie muzyczne zdobywał we Włocławku u Pawła Bojakowskiego, następnie w Konserwatorium Muzycznym Winterfelda w Bydgoszczy. W latach 1922–1926 studiował w Poznaniu w Państwowym Konserwatorium Muzycznym (w klasie kompozycji i teorii Henryka Opieńskiego oraz na Uniwersytecie (prawo i muzykologia). Uzupełniające studia kompozytorskie odbył w Berlinie u Emila Reznička. Pracował jako nauczyciel gry skrzypcowej i przedmiotów teoretycznych w Poznaniu i Lesznie, a w 1930 roku został profesorem teorii specjalnej i kompozycji oraz kierownikiem orkiestry kameralnej w poznańskim konserwatorium. Przed wojną wykładał ponadto w Miejskim Konserwatorium Muzycznym w Bydgoszczy (1935–1939), dyrygował orkiestrą kameralną Towarzystwa Muzycznego i chórem „Harmonia” w Poznaniu (1930–1939) oraz prowadził działalność recenzencką. W 1939 roku został aresztowany przez Niemców, a następnie wywieziony do Opatowa, gdzie pracował jako organista i dyrygent chórów.

Od 1945 roku objął ponownie klasę teorii specjalnej i kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu, gdzie pełnił między innymi funkcje prorektora i dziekana Wydziału Kompozycji, Teorii i Dyrygentury. W 1958 roku został profesorem nadzwyczajnym. Równocześnie prowadził klasę kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu (od 1955 roku), omawiał programy koncertowe Filharmonii Poznańskiej (1946–1956), współorganizował ogólnopolskie festiwale i konkursy. Był też znanym artystą fotografikiem, długoletnim prezesem poznańskiego oddziału Związku Polskich Artystów Fotografików. Był nauczycielem m.in. Jadwigi Szajny-Lewandowskiej[1].

Napisał wiele podręczników z zakresu teorii muzyki, w tym Nauka harmonii (1931), Instrumenty muzyczne (1938), Diatoniczne modulacje harmoniczne (1939), O fudze (1962), Akustyka dla muzyków (1964), Sztuka pisania kanonów (1965).

Jego twórczość obejmuje ponad 130 utworów, między innymi:

  • Muzyka symfoniczna
    • Symfonie (I - VIII)
    • poemat symfoniczny Ratusz poznański op. 52 nr 1
    • suity na tematy ludowe: Dyngus kujawski i Sceny weselne
    • Koncert skrzypcowy op. 70
    • Koncert kontrabasowy op. 26
    • Koncert na flet, harfę i smyczki op. 59 nr 1
  • Muzyka kameralna
    • Suita antyczna na orkiestrę smyczkową op. 6
    • kwartety smyczkowe
    • tria smyczkowe
  • Instrumentalne utwory solowe
    • fortepianowe:
      • Preludium i fuga op. 8 nr 1
      • Sonata Wspomnienia op. 41
      • Sonatina klasyczna nr I i II
    • skrzypcowe:
      • Sonata op. 5
      • Nokturn op. 57
    • Mazurek na altówkę op. 24
    • Romans na kontrabas
    • Preludium na organy
  • Utwory sceniczne
    • Opera Płomienie op. 66 nr 1
  • Muzyka wokalna
    • Kantaty: Tryumf, Pieśń o wiośnie, Koń Światowida, Rapsod poznański, Pieśń o Wiśle
    • Oratorium Odkupienie
    • utwory chóralne na chór mieszany i chór męski
  • Pieśni solowe
    • Zaloty
    • Lament Matki Boskiej
    • Pieśń o nocy
    • Pieśń loretańska

Żoną kompozytora była Wanda Lewandowska, córka drogisty Ludwika Lewandowskiego.

Zmarł 9 lipca 1967 roku w Poznaniu i został pochowany na cmentarzu dębieckim. W 1969 roku jego trumnę przeniesiono do krypty Zasłużonych Wielkopolan w podziemiach Kościoła św. Wojciecha w Poznaniu.

Ordery i odznaczenia

Nagrody

  • Nagroda Artystyczna Miasta Poznania (1947)
  • Nagroda I stopnia Ministerstwa Kultury i Sztuki (1966)

Przypisy

  1. ↑ Małgorzata Kosińska, Jadwiga Szajna-Lewandowska [online], Culture.pl [dostęp 2022-02-13] (pol.).
  2. ↑ M.P. z 1955 r. nr 96, poz. 1298 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  3. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 470 „za zasługi na polu pracy zawodowej”.
  4. ↑ M.P. z 1955 r. nr 103, poz. 1410 - Uchwała Rady Państwa z dnia 28 lutego 1955 r. nr 0/350 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.

Bibliografia

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!