Po zakończeniu wojny, 26 lipca 1945 wyjechał z Kresów w ramach wysiedleń polskiej ludności na Ziemie Odzyskane. Od 1945 był wikariuszem i katechetą w Kuźni Raciborskiej, od 1946 był wikariuszem parafii w Oleśnicy i prefektem tamtejszych szkół (w których był katechetą i nauczycielem), od 1946 był wikariuszem parafii w Jeleniej Górze i prefektem w tamtejszym Liceum im. Stefana Żeromskiego[1]. W tym czasie rozpoczął i w 1949 ukończył studia teologiczne na Wydziale TeologicznymUniwersytetu Jagiellońskiego, na którym w 1952 uzyskał tytuł naukowy doktorateologii. Z polecenia ks. Kazimierza Lagosza został wykładowcą katechetyki na Arcybiskupim Seminarium Duchownym we Wrocławiu, gdzie od 1951 do 1954 był prefektem studiów[1]. Był wikariuszem i katechetą we wrocławskich parafiach: Świętej Rodziny od 1954 do 1955 i św. Augustyna od 1955 do 1956. Od 1956 pracował w Kurii Metropolitalnej Wrocławskiej na stanowiskach wizytatora nauki religii, kierownik Wydziału Nauki Chrześcijańskiej, kierownika i wykładowcy przedmiotów katechetycznych w Studium Katechetycznym we Wrocławiu, członka Komisji Egzaminacyjnej Księży Katechetów, wizytatora księży dziekanów, wykładowcy katechetyki, prokuratora do spraw gospodarczych. Publikował artykuły w zakresie swojej pracy[1]. Biskup Henryk Gulbinowicz mianował go kanonikiem gremialnym Kapituły Metropolitalnej Wrocławskiej w 1982, członkiem Komisji Przygotowawczej II Synodu Plenarnego w 1989 oraz dziekanem Kapituły Metropolitalnej Wrocławskiej w 1991. W 1995 przeszedł na emeryturę. Następnie nadal posługiwał w Parafii Św. Ducha we Wrocławiu.
W swoim życiu pozostawał w łączności ze środowiskiem rodzinnego Sanoka. Został członkiem Koła Towarzystwa Przyjaciół Sanoka we Wrocławiu[9]. Brał udział w zjazdach sanockiego gimnazjum. 13 czerwca 2004 w Kościele Przemienienia Pańskiego w Sanoku wygłosił homilię podczas dziękczynnej mszy świętej z okazji 50. rocznicy kapłaństwa ks. Zdzisława Peszkowskiego, przedwojennego szkolnego kolegi[10]. Był także związany z macierzystą archidiecezją lwowską.
Pod koniec życia, z uwagi na stan zdrowia, mieszkał w domu Sióstr Serca Bożego, później w Domu Księży Emerytów we Wrocławiu. Zmarł 22 grudnia 2010 we Wrocławiu, a 27 grudnia 2010 został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Centralnym w Sanoku[11]. Wraz z nim spoczywają tam jego brat Tadeusz (1923-2012) z żoną Anną (1926-2011), oboje artyści.
W 2000 ukazała się książka pt. Ks. infułat dr Stanisław Turkowski. Lwowski duszpasterz na Dolnym Śląsku autorstwa Stefana Wójcika[12].
↑Jan Zacharski. Jubileusz niezwykłego kapłana. „Tygodnik Sanocki”. Nr 31 (560), s. 6, 2 sierpnia 2002.
↑SzczepanS.SiekierkaSzczepanS., MichałM.SiekierkaMichałM., Przywracanie pamięci. Stowarzyszenie Upamiętniania Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów w latach 1990-2018, 2019, s. 185-186, ISBN 978-83-85865-21-6.
Jerzy Misiurek. Ks. infułat dr Stanisław Turkowski. Lwowski duszpasterz na Dolnym Śląsku. Przedmowa. „Rocznik Sanocki”. Tom VIII, s. 95-97, 2001. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN0557-2096.
Piotr Pęcak. O księdzu Stanisławie Turkowskim. Kapłan na trudne czasy.... „Tygodnik Sanocki”. Nr 13 (438), s. 11, 31 marca 2000.
Stefan Wójcik. Ks. infułat dr Stanisław Turkowski. Lwowski duszpasterz na Dolnym Śląsku. „Rocznik Sanocki”. Tom VIII, s. 97-115, 2001. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN0557-2096.