Stanisław Ogurkowski (ur. 6 sierpnia 1851[1] w Sławsku Wielkim, zm. 10 listopada 1909[1] w Poznaniu[2][3]) – polski kompozytor, dyrygent i pedagog.
Życiorys
Pochodził z rodziny nauczycielskiej, był synem Franciszka i Kazimiery z domu Rakowskiej[3].
Od 1874 studiował w lipskim konserwatorium muzycznym. Potem pracował jako dyrygent chóralny (także chórów niemieckich[3]), nauczając też muzyki w Bydgoszczy i Inowrocławiu. W 1884 przejął po Marcelim Kujawie-Połczyńskim redagowanie inowrocławskiego Kujawiaka. Od 1889 do 1890 prowadził w inowrocławskim domu Piotra i Emila Wituskich Polskie Towarzystwo Śpiewu. Na ulicy Toruńskiej posiadał przez pewien czas własną szkołę muzyczną. W 1892 otworzył w Bydgoszczy prywatną szkołę o charakterze Instytutu Muzycznego[3]. Po 1900 (prawdopodobnie w początku 1907[3]) osiedlił się w Poznaniu, z którym związał się do końca życia. Podobnie, jak wcześniej, dyrygował w Poznaniu chórami, nauczał muzyki i komponował.
Opracowywał popularne tańce ludowe na fortepian, jak również pisał utwory własne na ten instrument[1].
W 1902 ożenił się w Koronowie[2].
Ważniejsze kompozycje
- Compositions pour piano, opus 4, Inowrocław, około 1890,
- Pieśń na dzisiaj (do słów Józefa Kościelskiego), Poznań, około 1905,
- Wiązanka, zbiór dwudziestu pieśni, Poznań, 1908,
- kujawiak w zbiorze Oj, nasza, Poznań, 1910 (pośmiertnie),
- muzyka teatralna do sztuk Anny Karwatowej[1].
Przypisy
- ↑ a b c d Red. Jerzy Topolski, Dzieje Poznania, tom 2, PWN, Warszawa-Poznań, 1994, s. 699, ISBN 83-01-08194-5.
- ↑ a b Sejm Wielki, Stanisław Ogurkowski (ID: psb.20531.1).
- ↑ a b c d e Akademia Muzyczna w Bydgoszczy, Archiwum Muzyczne, Ogurkowski Stanisław.
Linki zewnętrzne
