Stalingrad
|
| Gatunek
|
dramat wojenny
|
| Rok produkcji
|
1993
|
| Data premiery
|
23 stycznia 1993
kwiecień 1993 (Polska)[1]
|
| Kraj produkcji
|
Niemcy
|
| Język
|
niemiecki, rosyjski
|
| Czas trwania
|
134 min
|
| Reżyseria
|
Joseph Vilsmaier
|
| Scenariusz
|
Jürgen Büscher, Christoph Fromm, Joseph Vilsmaier, Johannes Heide
|
| Muzyka
|
Norbert Jürgen Schneider
|
| Zdjęcia
|
Rolf Greim, Klaus Moderegger, Peter von Haller
|
| Scenografia
|
Wolfgang Hundhammer
Jindřich Götz
|
| Kostiumy
|
Ute Hofinger
|
| Montaż
|
Hannes Nikel
|
| Produkcja
|
Hanno Huth, Günter Rohrbach
|
| Wytwórnia
|
Royal-Bavaria-B.A.-Perathon
|
| Dystrybucja
|
NVC (Polska)[1]
|
| Budżet
|
20 000 000 DEM
|
Ten artykuł dotyczy niemieckiego filmu wojennego z 1993 roku. Zobacz też: Stalingrad.Stalingrad – niemiecki dramat wojenny z 1993 roku, w reż. Josepha Vilsmaiera.
Opis fabuły
Lato 1942. Pluton por. Witzlanda wraz z batalionem szturmowym, w którego skład wchodzi, zostaje przerzucony ze słonecznych Włoch pod Stalingrad. Tu żołnierze od razu poznają okropności prawdziwej wojny. Większość z nich ginie w wyniszczających walkach. Część, z samym por. Witzlandem, za próbę zbrojnego wymuszenia pomocy dla rannego kolegi w polowym szpitalu, zostaje zdegradowana i wysłana do karnej kompanii. Wkrótce, za wykazanie się na polu walki, odzyskują dawne stopnie i mogą powrócić do jednostki. Z czasem jednak, zamknięci w kotle żołnierze coraz bardziej zaczynają wątpić w sens dalszej walki. Nękani głodem, chłodem i atakami Armii Czerwonej powoli się wykruszają – jedni giną, inni zamarzają, umierają z ran, jeden strzela sobie w głowę. Nie udaje się ucieczka kilku głównych bohaterów, którzy próbują przedostać się do samolotu ewakuującego rannych. W ostatniej, symbolicznej scenie dwaj ocaleli żołnierze plutonu – por. Witzland i kpr. Reiser zamarzają podczas śnieżycy, gdzieś w stepie, po kapitulacji 6 Armii.
Główne role
i inni.
Błędy w filmie
- Z napisów na początku filmu wynika, że niemiecka 6 Armia była w momencie rozpoczęcia bitwy stalingradzkiej dowodzona przez gen.-pułkownika Paulusa. W rzeczywistości Paulus został gen.-pułkownikiem 30 listopada 1942 roku, ponad 3 miesiące po rozpoczęciu bitwy (23 sierpnia 1942)[2].
- Pierwsze sceny filmu rozgrywają się nie w Porto Cervo na Sardynii (jak informuje napis) tylko w Cervo w Ligurii, jak widać ze zdjęć[2].
- Ostatni niemiecki samolot nie mógł odlecieć spod Stalingradu 23 stycznia 1943 roku, tak jak to głosi napis w jednej ze scen, a już na pewno nie z Pitomnika (bo tak wynika z treści filmu). Z trzech lotnisk polowych jakimi dysponowała niemiecka 6 Armia w kotle stalingradzkim, 23 stycznia w swoich rękach posiadała już tylko jedno (Pitomnik został zajęty przez Rosjan 17 stycznia, a Gumrak 22) – w miejscowości Staligradzki, i to najmniejsze, niebędące w tym czasie w stanie przyjmować ani odprawiać żadnych samolotów, a już na pewno nie transportowych Junkersów 52, z powodu zaśnieżenia, krótkiego pasa i braku instalacji oświetleniowej. Najprawdopodobniej chodzi o datę 13 stycznia, bowiem właśnie tego dnia z Pitomnika odleciał ostatni niemiecki samolot[3].
Zobacz też
Linki zewnętrzne
Przypisy
