1996 Solheim Cup był czwartą odsłoną meczów o Puchar Solheima i miał miejsce w dniach od 20 do 22 września 1996 na polu golfowym St. Pierre Hotel & Country Club w Chepstow w Walii. W imprezie tej tradycyjnie walczyły ze sobą dwie drużyny: zawodowych golfistek reprezentujących Europę oraz Stany Zjednoczone. Wynik 17 do 11 na korzyść Amerykanek pozwolił im zatrzymać puchar wywalczony dwa lata wcześniej[1].
Wraz z czwartą edycją Solheim Cup wprowadzono zmiany w formacie rozgrywania tych zawodów. W ich wyniku harmonogram rozgrywek stał się identyczny z formatem stosowanym podczas Ryder Cup[2].
Do zdobycia przez obie drużyny była pula 28 punktów. Przez pierwsze dwa dni golfistki walczyły w czterech turach meczów dwuosobowych drużyn. Na obie poranne sesje składały się cztery mecze foursome (2 × 4 punkty), na popołudniowe zaś cztery mecze fourball (2 × 4 punkty). Ostatniego dnia zaplanowana była sesja 12 meczów singlowych (12 punktów).
Drużyny
 Drużyna Europy
|
| Uczestniczka
|
Wiek
|
Miejsce zamieszkania lub pochodzenia
|
Uwagi
|
| Mickey Walker
|
43
|
 Essex, Anglia
|
niegrający kapitan
|
| Helen Alfredsson
|
31
|
 Göteborg, Szwecja
|
dzika karta
|
| Laura Davies
|
32
|
Coventry, Anglia
|
|
| Marie-Laure de Lorenzi
|
35
|
 Biarritz, Francja
|
|
| Lisa Hackney
|
28
|
Anglia
|
debiutantka
|
| Trish Johnson
|
30
|
Bristol, Anglia
|
|
| Kathryn Marshall
|
29
|
 Dundee, Szkocja
|
dzika karta, debiutantka
|
| Joanne Morley
|
29
|
Sale, Anglia
|
debiutantka
|
| Liselotte Neumann
|
30
|
Gmina Finspång, Szwecja
|
dzika karta
|
| Alison Nicholas
|
34
|
Gibraltar
|
|
| Catrin Nilsmark
|
29
|
Göteborg, Szwecja
|
dzika karta
|
| Dale Reid
|
37
|
Ladybank, Szkocja
|
dzika karta
|
| Annika Sörenstam
|
25
|
Sztokholm, Szwecja
|
|
 Drużyna USA
|
| Uczestniczka
|
Wiek
|
Miejsce zamieszkania lub pochodzenia
|
Uwagi
|
| Judy Rankin
|
51
|
![]() Saint Louis, Missouri
|
niegrający kapitan
|
| Pat Bradley
|
45
|
 Westford, Massachusetts
|
|
| Brandie Burton
|
24
|
 San Bernardino, Kalifornia
|
dzika karta
|
| Beth Daniel
|
39
|
 Charleston, Karolina Południowa
|
dzika karta
|
| Jane Geddes
|
36
|
 Huntington, Nowy Jork
|
debiutantka
|
| Rosie Jones
|
36
|
Santa Ana, Kalifornia
|
|
| Betsy King
|
41
|
 Reading, Pensylwania
|
|
| Meg Mallon
|
33
|
Natick, Massachusetts
|
|
| Michelle McGann
|
26
|
 West Palm Beach, Floryda
|
debiutantka
|
| Dottie Pepper
|
31
|
Saratoga Springs, Nowy Jork
|
|
| Kelly Robbins
|
26
|
 Mount Pleasant, Michigan
|
|
| Patty Sheehan
|
39
|
 Middlebury, Vermont
|
|
| Val Skinner
|
36
|
 Hamilton, Montana
|
debiutantka
|
Wyniki
Dzień 1.
Pierwsza z piątkowych sesji przyniosła niespodziewane prowadzenie Amerykanek: 3,5 do 0,5. Europejki jednak nie złożyły broni i zaczęły odrabiać straty zmniejszając stratę na koniec dnia do dwóch punktów (5:3).
Wśród Amerykanek pierwszoplanową rolę odegrała Dottie Pepper wygrywając oba swoje mecze. Rano w parze z Brandie Burton pokonała Szwedki Alfredsson i Neumann 2&1. Po południu wraz z Betsy King nie dała szans Neumann i Nilsmark w meczu, w którym Pepper na przestrzeni 6 dołków zrobiła 5 birdie[2].
Laura Davies – największa z europejskich gwiazd i numer 2 listy zarobków LPGA podczas pierwszej sesji grała nierówno i jej para z Alison Nicholas uległa Amerykankom Sheehan i Jones najmniejszym możliwym marginesem 1 dołka. Na szczęście dla drużyny Europy po przerwie obiadowej talent Davies przebudził się i tym razem wraz z Trish Johnson rozgromiły Robbins i Bradley wynikiem 6&5, zaś sama Davies zrobiła 7 birdie na przestrzeni 13 dołków, a na 8. dołku par 4 nieomal trafiła hole in one na albatrosa[2].
Wynik Europejek w popołudniowej sesji byłby jeszcze bardziej przekonujący, jednak amerykańska para Daniel/Mallon uratowała remis dzięki birdie Daniel na ostatnim dołku[3].
Poranne mecze foursome
|
Wyniki
|
|
| Sörenstam/Nilsmark
|
remis
|
Robbins/McGann
|
| Davies/Nicholas
|
 1up
|
Sheehan/Jones
|
| Reid/de Lorenzi
|
1up
|
Daniel/Skinner
|
| Alfredsson/Neumann
|
2&1
|
Pepper/Burton
|
| 0,5
|
Foursome
|
3,5
|
| 0,5
|
Łącznie
|
3,5
|
Popołudniowe mecze fourball
|
|
Wyniki
|
|
| Davies/Johnson
|
 6&5
|
Robbins/Bradley
|
| Sörenstam/Marshall
|
1up
|
Skinner/Geddes
|
| Neumann/Nilsmark
|
1up
|
Pepper/King
|
| Alfredsson/Nicholas
|
remis
|
Mallon/Daniel
|
| 2,5
|
Fourball
|
1,5
|
| 3
|
Łącznie
|
5
|
Dzień 2.
Sobotnie mecze przyniosły kontynuację dobrej gry Europejek. Podczas porannej sesji zrewanżowały się Amerykankom identycznym wynikiem z poprzedniego dnia (3,5 do 0,5), dzięki czemu wyszły na prowadzenie. Przewagę powiększyły wygrywając również sesję fourballs, przez co po dwóch dniach wynik brzmiał 9 do 7 na korzyść Europy[4].
Laura Davies wygrała oba swoje sobotnie mecze. Do południa wraz z Johnson nie dały szans Sheehan i Jones (4&3). Podczas sesji fourballs w parze z debiutantką Hackney rozgromiły Daniel i Skinner 6&5 w meczu, w którym na pierwszej dziewiątce obie Europejki zrobiły po trzy birdie[4].
Mimo że słabe puttowanie Amerykanek było głównym powodem ich słabej gry, to miały one jednak szanse na to żeby zmniejszyć rozmiary porażki, lecz nie potrafiły ich wykorzystać. W porannym meczu Mallon i Geddes prowadziły po 17 dołkach jednym punktem, ale birdie Szwedki Neumann na osiemnastce dało Europejkom remis. Z kolei po południu Mallon tym razem wraz z McGann na cztery dołki do końca prowadziły 3up, jednak Sörenstam i Johnson na każdym z ostatnich czterech dołków zrobiły birdie i ten mecz też zakończył się remisem[4].
Sobotni sukces europejskiej drużyny był rezultatem skutecznej gry nie tylko czołowych zawodniczek, ale też tych mniej znanych golfistek reprezentujących Europę: Hackney, Marschall, Johnson oraz de Lorenzi.
Amerykanki w sobotę były w stanie wygrać tylko jeden mecz (Robbins i King w popołudniowej sesji) i wydaje się, że jedynym przykrym momentem dla Europejek było użądlenie ich kapitan w powiekę lewego oka przez osę[4].
Poranne mecze foursome
|
|
Wyniki
|
|
| Davies/Johnson
|
4&3
|
Sheehan/Jones
|
| Sörenstam/Nilsmark
|
1up
|
Pepper/Burton
|
| Neumann/Marshall
|
remis
|
Mallon/Geddes
|
| Alfredsson/de Lorenzi
|
4&3
|
Robbins/McGann
|
| 3,5
|
Foursome
|
0,5
|
| 6,5
|
Łącznie
|
5,5
|
Popołudniowe mecze fourball
|
|
Wyniki
|
|
| Davies/Hackney
|
6&5
|
Daniel/Skinner
|
| Sörenstam/Johnson
|
remis
|
Mallon/McGann
|
| de Lorenzi/Morley
|
2&1
|
Robbins/King
|
| Nilsmark/Neumann
|
3&1
|
Sheehan/Geddes
|
| 2,5
|
Fourball
|
1,5
|
| 9
|
Łącznie
|
7
|
Dzień 3. – mecze singlowe
Singlowe mecze ostatniego dnia znowu okazały się być domeną amerykańskich golfistek. Mimo że po dwóch dniach traciły dwa punkty do Europejek, to stratę tę szybko zniwelowały i wygrały 9 spośród 12 pojedynków; w pozostałych trzech jeden wygrała Annika Sörenstam, a dwa zakończyły się remisem. Golfistki USA wygrały cały turniej 17 do 11 i pierwsze w historii triumfowały jako drużyna przyjezdna[5].
Pomeczowe komentarze jako przyczynę porażki Europejek wskazywały zmęczenie ich kluczowych zawodniczek. Cztery najlepsze europejskie golfistki (Davies, Sörenstam, Neumann i Nilsmark) przez pierwsze dwa dni grały po dwa mecze dziennie i ostatniego dnia wyraźnie opadły z sił – w efekcie z wyjątkiem Sörenstam przegrały one swoje pojedynki. Najbardziej bolesna była porażka Davies, która w niedzielę nie była w stanie zrobić ani jednego birdie i uległa najdalej uderzającej Amerykance Michelle McGann 3&2[2][6].
Z kolei taktyką amerykańskiej kapitan Judy Rankin było rozłożenie sił gwiazd swojej drużyny aby ostatniego dnia mogły skuteczniej walczyć o punkty. W efekcie zarówno Pepper, King, Jones i Daniel wygrały swoje mecze singlowe. Tylko jedna z ich golfistek w niedzielę grała swój piąty mecz – Kelly Robbins, która zremisowała z Alison Nicholas[2][5][6].
|
|
Wyniki
|
|
| Sörenstam
|
2&1
|
Bradley
|
| Marshall
|
2&1
|
Skinner
|
| Davies
|
3&2
|
McGann
|
| Neumann
|
remis
|
Daniel
|
| Hackney
|
1up
|
Burton
|
| Johnson
|
3&2
|
Pepper
|
| Nicholas
|
remis
|
Robbins
|
| de Lorenzi
|
5&4
|
King
|
| Morley
|
5&4
|
Jones
|
| Reid
|
2up
|
Geddes
|
| Nilsmark
|
2&1
|
Sheehan
|
| Alfredsson
|
4&2
|
Mallon
|
| 2
|
Pojedynki
|
10
|
| 11
|
Łącznie
|
17
|
Przypisy
